Emigreren naar Curaçao - deel 7

Nog 70 dagen!

Het is flink aftellen geblazen, zoiets als voor een lange vakantie, maar dan een stukje heftiger. Met vele ups en downs de laatste maand te maken gehad en vooral die downs komen dan wat meer binnen. Maar we blijven met positieve gedachten denken aan wat komen gaat en dat sterkt. 

Een zuur moment als  moeders voor een laatste controle naar het AMC moet en meteen mag blijven. Een aortaklep functioneert niet goed en moet geopereerd worden. Dat is een tegenvaller, maar aan de andere kant is het maar beter dat het nu gebeurt en niet een week voor vertrek. Dat betekent ook dat we de weekindeling mogen bijstellen. De lange ritten die nog voor de boeg staan voor de opleidingen zal ik alleen gaan maken, zodat Victor bij de honden kan blijven op die dagen. We hadden bedacht het afgelopen weekend een leuk uitje te maken, maar dat ging dus ook niet door. Dan maar de bungalow aan kant maken en met de was in de wasserette gaan zitten op zondag. Ook nuttig, maar minder leuk. Het is vooral werken de laatste maanden om alles klaar te zetten voordat we kunnen gaan. Met al je bezittingen in de container is het ook vooral behelpen in de bungalow, we redden het allemaal en dat is dan ook een positieve boost, maar toch... 

We hebben nog steeds geen definitief huis, dat is ook nog wel even spannend.  Er is zoveel moois op het eiland en er zijn genoeg mogelijkheden, je moet ze alleen wel kunnen en willen zien. Naast alle dagelijkse beslommeringen, de zaak die doordraait, de voorbereidingen die gemaakt dienen te worden en de persoonlijke issues kan ik wel zeggen dat de uitdaging mega is. Van de week vroeg ik me nog af: Hoeveel kan een mens hebben? 


Waar ik zo ontzettend dankbaar voor ben... De inzet van Els en Karin en ze weten zelf wel over wie ik het heb. Zonder deze powervrouwen had het nog ingewikkelder geweest. Enorm bedankt lieve schatten!! 😘
Zij hebben ervoor gezorgd dat bij moeders alles geregeld wordt in Amsterdam, terwijl wij in Ommen zitten. Wat ben ik toch ontzettend gezegend met die toppers in mijn omgeving.

Ondertussen ben ik met van alles tegelijk bezig. Een artikel schrijven, deze blog gebruiken om mijn verhaal even kwijt te kunnen, opleidingen uitwerken, de nieuwe website vullen, administratie, communicatie met Curaçao, todo lijstje maken met alles wat nog moet gebeuren, planning maken voor de zaak, etc. Het scheelt allemaal wel enorm dat veel digitaal kan en dat ik mijn lieve laptop hele dagen achter elkaar aanspreek hiervoor. 

Geleidelijk aan wordt het kouder en dat merk ik alweer aan mijn handen, die gewoon pijn doen soms. Dan weet ik ook weer waarom ik het allemaal doe. Elke dag probeer ik van minimaal 2 dingen enorm te genieten. De vogels, de eigen honden of een lekkere maaltijd en dan de rest voor lief te nemen.

75% van het bos is al bladloos ondertussen en hoe mooi sommige mensen dit ook vinden, ik vind het maar een dooie boel. Bruine afgestorven zooi, wachtend op vertering. De korte dagen en dus de donkere koude dagen voor kerst zijn voor mij een ware uitdaging op mijn humeur. Het liefst kruip ik weer terug in bed en ga in winterslaap. Ik besef me nu ook dat ik de aankomende lente de krokussen en narcissen niet ga zien, die voor mij altijd een verademing waren, omdat het betere weer er dan aan komt. En ineens word ik vrolijk over het feit dat ik nu een paar maanden eerder van mooi weer mag gaan genieten. Ik hoef nu niet op de krokussen te wachten, maar midden in de winter kan ik al een warm zonnetje ontmoeten. 
Goh zo'n blog is best goed voor je humeur, moet ik vaker doen...

Tis al bijna avond en dus weer tijd voor contact met overseas, waar de dag net is begonnen. Geen beentjes op de bank, maar hoofdje in de telefoon en de computer en dat terwijl ik al vanaf 08.00 uur vanochtend bezig ben. 
We zijn ook al bezig met het starten van een onderneming op Curaçao en het is heel erg gaaf als er straks BV achter mijn bedrijfsnaam mag komen staan. Als je dan zo naar de concepten kijkt, doet dat wel iets met je. 


We tellen af... nog 70 dagen ...

Het stikt hier van die dingen

We zijn tijdelijk dakloos en verblijven, totdat we een andere woning kunnen betrekken, in een bungalow op een park dat hondvriendelijk is. Dat staat uitgebreid op de website en duidelijk bij de keuze van de bungalows op de website dat er hondenbungalows zijn. Voor aan de ingang van het park staat een enorm bord met daarop geplande hondenactiviteiten. 
Op de website en in de voorwaarden die bij aankomst worden verstrekt, staat duidelijk omschreven dat er een aanlijnplicht is voor alle honden zowel in als om het park. Dus geen losloopgebied. Tot dusver vrij duidelijk.

Dit weekend is er een activiteit met honden en er verblijven nu  op het park zo'n honderd Bordeaux doggen die met hun eigenaren diverse bungalows bezetten en een weekend vol activiteiten hebben gepland. 
Dat betekent voor ons met onze honden ook even aanpassen, want we kennen het ras wel, maar de honden persoonlijk niet. En de ene hond is de andere niet. Dus pakken wij dit weekend de auto en rijden met onze viervoeters naar een andere locatie om daar uit te laten. Conflictvermijdend gedrag van onze kant zullen we maar zeggen. Maar dat liever dan onnodige confrontaties met onbekende honden. Mijn honden vinden ook niet alle honden leuk en een nare ervaring is voor geen enkele hond of eigenaar prettig. 
Daarnaast zorgt een conflict met een dergelijk grote hond eerder voor gaatjes en verwondingen en daar zit niemand op te wachten. 
Wij houden de honden dus even wat meer binnen met de gordijnen redelijk gesloten. 
De huisjes staan vrij aan de wegen van het park, dus zonder omheining, maar met voldoende ruimte tussen huisje en de weg.

Helaas zijn er altijd mensen die niet beseffen dat sommige honden elkaar gewoon niet leuk kunnen vinden en ondanks een aanlijnplicht in en om het park zien we diverse honden van diverse rassen los rond hobbelen. Gisteren liep er een hond los voorbij, terwijl ik mij buiten voor de bungalow bevond en ik sprak de eigenaar aan dat er op dit park een aanlijnplicht is. Het is echt heel bijzonder wat voor blikken en commentaar daarna worden geuit. "Hij doet toch niks" was hier ook weer de standaard reactie. Vervolgens loopt deze loslopende hond richting mij en de bungalow waar mijn 4 "schatjes" geur van krijgen. De hond wordt teruggeroepen, maar de nieuwsgierigheid wint van het gehoor en de hond wil pontificaal naar binnen gluren. Dat is iets te dicht in de comfortzone van één van mijn schatjes en met z'n allen laten ze luid en duidelijk weten dat de lijfelijke afstand echt niet oké is zo dichtbij. Omdat er enkel glas zit in de kozijnen ga ik er tussen staan en probeer de hond rustig met gebaren en geluid te verwijderen bij mij en het raam achter mij. En blijf vooral rustig in zo'n situatie, want gestreste hond en gestreste eigenaren zijn in zo'n situatie het minst handig. Uiteindelijk komt de eigenaar de hond maar zelf ophalen, wat ik overigens toch een heel verstandige beslissing vond, en kreeg ik het standaard zinnetje "Dat doet ie echt anders nooit" te horen. Waarop mijn antwoord kwam, "tja, dat zie ik". 
Verder maak ik er geen woorden aan vuil, maar mijn verbaasde opgetrokken wenkbrauwen en mijn blik van "TJA" zeiden waarschijnlijk meer dan voldoende om de eigenaren te doen besluiten om toch de hond maar aan te lijnen.

Waar ik mij telkens weer over verbaas is dat mensen gewoon echt niet meer zelf na kunnen denken. En lezen ze nou nooit kranten of facebook en kijken ze nou nooit naar de tv waar de laatste tijd genoeg berichten zijn geweest over doodgebeten honden en confrontaties met honden...
Naast mij hebben ze 3 honden die gewoon los buiten liggen. Nou heb ik daar geen moeite mee, dan hou ik mijn honden wel binnen, maar er rijden auto's, lopen andere honden en er fietsen en lopen geregeld mensen voorbij en stel nou dat een voorbij lopende hond het spannend vindt en er een reactie ontstaat. Dan zijn de klapkaakjes van de Bordeaux Dog toch wel iets om rekening mee te houden. Maar blijkbaar kom ik van een andere planeet en heb ik een vooroordeel en zijn alle Bordeaux Doggen (BD) compleet in elke situatie te vertrouwen. Maar toch, stel dat de hond die voorbij loopt een klein K* keffertje (KKef) is, je weet wel die rot hondjes die altijd conflicten veroorzaken, en die krijgt ruzie met de klapkaakjeshouder. Dan trek ik het liefst het gordijn van mijn bungalowtje dicht. Op zo'n live bloedbad voor de deur zit ik echt niet te wachten.
Ik wil wel even duidelijk stellen dat ik met de BD en de KKef helemaal geen problemen heb, maar ik zie de 'match' simpelweg niet bij een eventuele confrontatie. Dan heb je alleen maar weer verliezers. Zowel de honden als de eigenaren zijn weer de grote verliezers. 

Ik had het niet zo heel verkeerd bedacht overigens. Vanochtend zit ik buiten een kop thee te drinken, mijn honden binnen, want naast me zijn de honden weer los bij het huis. Een man met twee BD's aangelijnd komt voorbij, zegt ons vriendelijk goedemorgen en loopt langs de buren, waar de twee BD's direct op reageren en afstormen op de aangelijnde honden. De voorbijganger zien we bijna op z'n tandjes remmen op de weg, er hangen tenslotte nogal wat kilo's aan de lijn. De honden reageren met grommen, blaffen en ik denk bij mezelf, daar heb je het gesodemieter al. De buren schreeuwen de honden terug en moeten ze uiteindelijk ophalen en die krijgen er nog even van langs. Het loopt gelukkig met een sisser af dit keer. 
Het was voor mij ook niet een kwestie van of het zou gebeuren, maar wanneer het zou gebeuren. En dat was dus vandaag.

We zingen dit weekend weer uit en we zijn alweer benieuwd naar de eventuele nieuwe buren volgende week. 

Ondertussen rijdt er een echtpaar op de fiets voorbij. Bij het huis van de buren met de drie honden, die voor nu even binnen zitten, komt een enorm geblaf en de mensen op de fiets schrikken ervan. Mijn honden zijn niet doof (eentje overigens wel, maar bij activiteit blaft ze vrolijk mee) en reageren vervolgens ook op deze fietsers (goed voorbeeld doet goed volgen) en het hoofd van de dame op de fiets staat op onweer, waarna ze de opmerking laat vallen: "Het stikt hier van die dingen". Mijn echtgenoot spreekt daarop: "Ja, tis een hondvriendelijk park". En de reactie: "Nou, als ik dat had geweten, dan had ik hier niet voor gekozen". 
Wij kijken elkaar verbaasd en hoofdschuddend aan. Hoe blind en doof kun je zijn als je een bestemmingskeuze gaat maken.

TIPS!

• Voor de mensen die een bungalow gaan boeken: Check de website en lees de voorwaarden, dat scheelt teleurstellingen als men een hondvrij park wil boeken.

• Voor de mensen met honden die een bungalowpark/camping boeken: Neem je verantwoordelijkheid en lijn de hond aan. Er zijn van die pennen die je in de grond kunt steken, er bestaan hekjes en omheiningen die je mee kunt nemen en ja er zijn echt ook honden die elkaar gewoon niet leuk vinden, ongeacht ras, grootte en persoonlijkheid.

Ook al doet jouw hond "niets" er kan altijd "iets" gebeuren als honden elkaar toch niet zo leuk vinden. 

• Honden die er bijtwonden en een trauma aan over houden of doodgebeten worden zijn verliezers, 
• Honden die bijten en in beslag worden genomen of ingeslapen worden zijn verliezers, 
• Eigenaren van een gewonde, getraumatiseerde of dode hond zijn verliezers, 
• Eigenaren van een in beslag genomen of ingeslapen hond zijn verliezers.

Ik ben benieuwd hoeveel mensen deze blog "echt begrijpend" zullen lezen.

Emigreren naar Curaçao - deel 6

Oh Mijn God! wat een enorme troep verzamelt een mens in zijn leven. Nog krap 2 weken en dan zijn we officieel uit ons huis, dus we hebben het meeste al ingepakt in dozen staan. Om de laatste breekbare items in te pakken en straks in de container te tillen, komt meneer Jos Braaf van Direktpakket ons helpen. Gut wat een enige man is dit. Die gun je ook gewoon de opdracht. En dan gaat het straks verscheept worden via Allways Transport, ook al zulke fijne mensen, die echt super adequaat en snel reageren. We zijn Na Kaminda echt dankbaar voor de ondersteuning tot nu toe.

Maar in ieder geval blijft het nog steeds een enorme berg zooi wat we verzameld hebben. Ik heb inmiddels al een waslijst (lees verhuislijst) met daarop alle dozen en spullen geschreven. Zo kunnen we straks netjes afvinken wat er in gaat en er weer uit komt. Als je dan gaat optellen en je ziet dat de verhuizers straks meer dan 300 items te  verwerken hebben, dan krab je jezelf even op je hoofd en vraag je je af of je het allemaal wel nodig hebt. Maar we hebben al zoveel weggedaan en ja, geen idee of ik het allemaal nodig ga hebben, dat zien we daar dan wel weer en kan ik er alsnog misschien iemand blij mee maken. Aan de andere kant boeit het niet, we hebben tenslotte een grote container.
En ik moet niet vergeten dat we natuurlijk naast de privéspullen ook nog de kantoorspullen hebben en de hondenschool materialen.

We hebben ook al klaar gezet wat we de aankomende 4 maanden nog "nodig" hebben. Dat wordt dus 2 keer rijden naar de tijdelijke locatie. We hebben naast die spullen ook nog 4 honden, 4 enorme reisbenches, afzethek, etc. bij ons. Je kan beter vissen houden pfffff. En dan nog datgene wat ik nodig heb voor de opleidingen die nog gepland staat tot het einde van het jaar. We hebben dus een paar kuub wat achteraf verzonden gaat worden. Nou ja, het is maar zo. Vooral het overal goed over nadenken vergt veel van jezelf. Kan dit in de container of heb ik het nog nodig die laatste maanden en wat is nog nodig die laatste maanden? We hebben wat oude kleding, de oude dekbedden en dergelijke die we aan het einde van de rit weg kunnen gooien klaargelegd, dat scheelt weer met de hoeveelheid wat als laatste nog mee gaat. 

Het is nu met recht uit dozen leven. Gisteren in de keuken de la open trekken en denken... Oh nee, dat is al ingepakt. Dan maar improviseren. Nog een plantenbak uitscheppen... Schepjes ingepakt, maar gelukkig weten we precies wat er in welke doos zit. Het is dan wel altijd de onderste doos natuurlijk.

De vriezer moet ook nog leeg, we hadden nogal wat ingevroren liggen en eten nu elke dag een verrassingsmenu van wat er nog ligt. Erwtensoep, stamppot, hele creatieve ovenschotels met van alles en nog wat, laatste frituurdagje, etc. Maar allemaal heerlijke maaltijden. Best heel leuk om zo creatief te koken. 's Morgens shoppen in de vriezer  en 's avonds een verassing wat we er van maken. Scheelt weer in de boodschappen portemonnee...

Want de eerste grote bedragen zijn al van de rekening afgeboekt. Het volledige transport en de verhuizing is al betaald en dat zijn geen kattenpis bedragen. Dat gaat met duizenden tegelijk. De tickets zijn al geboekt en met 3 personen en 4 honden is dat ook weer een zo'n drieduizend euro. Dan de afrekening van de notaris nog, moest ook meteen betaald worden. Hoppa! Rien ne va plus, het geld is niet meer van u.
Ik heb toch nog maar even een staatslot gekocht, je weet het maar nooit hahahahaha.

Ondertussen is er ook veel contact met Curaçao, want een huis daar zou ook wel handig zijn. Wat of hoe, dat weten we nog niet, maar dat komt vast allemaal goed. En dan heb ik tenminste nog wat te bloggen in de komende maanden. 

Vandaag komt mijn nicht nog als laatste wat spullen ophalen, spelletjes, winterkleding en zijn we rond daarmee. Dan is de kringloopwinkel van Hogendoorn officieel gesloten. Morgen gaan we alle zaken die aan de muren hangen eraf halen en klaarzetten. Volgende week wordt nog druk met de laatste zaken hier organiseren en met twee opleidingsdagen en dan vertrekken we voor een week naar een bungalow. Tijdens die week komt de verhuizer om in te pakken en in te laden en dan zwaaien we alles uit voor een aantal maanden. Ik zal blij zijn als het 3 september is.

Ik denk dat het wat rust in mijn hoofd gaat geven als we in ieder geval klaar zijn met dit huis en alle rompslomp daaromheen. Dan kunnen we ons gaan concentreren op de daadwerkelijke reis en alle ellende die daar weer bij komt kijken.
Nog 143 dagen!

Emigreren naar Curaçao - deel 5

Het is weer eens tijd voor een blog. Er is veel gebeurd in een krappe 2 maanden. Een tijdelijke woonruimte zoeken was de afgelopen tijd het meest stressvolle punt. Met 3 volwassenen en 4 honden en een overbruggingsperiode van een paar maanden ben je zowat melaats in huurhuizenland. Met 4 kinderen mag je terecht en volgens mij maken die meer troep, maar oké het is gelukt. Het wordt wel kamperen de laatste maanden. Aan de andere kant kan ik daar dan ook nog wel de voordelen van inzien, want nu kunnen alle spullen direct met de verhuizer mee en dan nog een heel klein gedeelte voordat de container dicht gaat vlak voor het vertrek. Ondertussen stevig met Na Kaminda aan de slag om alle papier in orde te maken. Heerlijk zo iemand die je hand vasthoudt in vergunningenland. Je krijgt op tijd door wat je mag gaan regelen en wat je dient in te vullen en zij regelen de rest. Ja, dat kost geld, maar als ondernemer gun je het en waardeer je ook een andere ondernemer die kwaliteit levert. Waar je dan weer niet goed van wordt is het bureaucratische geneuzel. Stempeltje hier, handtekening daar en 25 keer je kopie van je paspoort overal af moeten geven. Nee mevrouw, u moet persoonlijk dit papiertje ophalen en persoonlijk weer afleveren. In ons digitale landje schijnt het vreselijk moeilijk te zijn om dat online te regelen. Ik zei vanmiddag nog: "kunnen we vast wennen, tis hier net Curaçao af en toe". Een aantal dingen kunnen gelukkig wel, zoals uittreksel uit het geboorteregister en gegevens uit de basisadministratie. Maar vergeet niet dat overal ook weer een prijskaartje aan hangt. Het is € 10,- euro hier en € 50,- euro daar en dan nog de parkeerkosten die lekker oplopen voor al die losse bezoekjes. 
Wist je dat in sommige gemeentes (en natuuuuuurlijk is Almere daar één van) je op de dag van vertrek of uiterlijk een dag ervoor je uit moet schrijven bij de gemeente... Het is toch te droevig voor woorden dat je dat niet een week van te voren kan doen of zo. Zo vlak op je reis is dat nou weer zoiets waar je niet op zit te wachten.

Naast het hele verhaal van handtekeningen en papierhandel hebben we ook nog ons huis wat gelukkig verkocht is en waarvoor we bij de notaris nog dingen moesten regelen. Al met al draag ik trouw mijn paspoort en andere pasjes bij me, want je hebt ze continue nodig. Heb je al een kopie opgestuurd, maken ze alsnog een kopie ter plekke. Ik heb ook een apart mapje op de pc waar alles zo uit te plukken is. 

Ondertussen flink aan de slag met uitzoeken, weggooien, verkopen en inpakken van de spullen die mee gaan verhuizen. Oh dear! wat een mens toch allemaal verzamelt in een aantal jaren. Als je ruimte hebt in je huis, dan ga je dus ook spullen opslaan. Ach, misschien kunnen we dat nog eens gebruiken of nee, zonde om weg te gooien of handig voor later. Nou, ik heb dus flink gehamsterd, want ik hoef nooit van m'n leven meer handdoeken te kopen hahahaha... Complete nieuwe set gevonden, helemaal vergeten dat ik die nog had. Die gaat dus wel mee, dat snap je.
Je wordt wel makkelijker in sorteren. In het begin kijk je elk dingetje door, boekje, foto's en haalt meteen wat herinneringen op, maar na een doos of 40 wordt je toch wat rigoureuzer zeg maar.

En langzamerhand worden de eerste afscheidswoorden al gesproken. De cursisten van de hondenschool (daar had ik wel wat moeilijk mee, tis toch je werk en passie) wat een lieve reacties en we missen ze nu al. De mensen die je weigert, omdat de lessen gestopt zijn. Dat is ook een zware hoor. Je bent er altijd geweest voor iedereen en iedereen was welkom en nu moet je schrijven dat je geen nieuwe cursisten aanneemt omdat je vertrekt. RAAR!
De mensen in de winkel, die je elke week ziet met boodschappen doen en daar een gezellig praatje mee maakte. Door de vakantieperiode en het feit dat wij eind augustus weg zijn uit Almere maakt dat er al afscheid wordt genomen. Geen heftig afscheid, maar wel RAAR!
De grote bus moest vandaag naar de garage voor een grote beurt en dan neem je na het betalen van je factuur afscheid van je vertrouwde mannetje bij de garage, waar je al zeker 18 jaar trouwe klant bent. Wij hebben altijd 120% vertrouwen gehad en kunnen hebben bij Garage Raymond en na een veer in z´n kont te hebben gestopt voor het feit dat we al die jaren een supertevreden klant zijn geweest namen we afscheid. RAAR!

Collega´s die je spreekt, die je nog even komen opzoeken, die nog graag een inschrijving doen voor een opleiding, want live is toch leuker, die je een kaart geven met mooie woorden, een presentje geven niet als afscheid, maar als een tot ziens, die je af en toe een hart onder de riem steken in een persoonlijk berichtje, etc. RAAR! (wel heel fijn!)

En zo tellen we de dagen af. Nu nog 165 dagen en ondertussen stevig contact met superfijne mensen op Curaçao die hun stinkende best doen om te helpen met een huis aldaar te zoeken en te regelen. Wat mag ik me dan gelukkig prijzen met toppers die ook hart voor de zaak hebben en ondernemer zijn en die je willen helpen. En dan krijg je ook nog een berichtje met de tekst: "Het zal lukken een mooi en fijn huis voor jullie te vinden!"
Op zo'n moment voel je een warme deken over je heen trekken en weet je dat er nog steeds superfijne mensen rondhuppelen op de aarde, omdat je soms wel eens twijfelt hieraan. 

Hoezo twijfelen? Mensen die je claimen, mensen die je voorliegen, mensen die van je willen profiteren, mensen die een slaatje willen slaan uit het feit dat je toch van je spullen af moet, mensen die over jouw rug beter willen worden, etc. Geeft niets. We filteren alles en iedereen en worden in sommige gevallen best wel hard. Maar dat is dan maar zo. Enneh... containers zijn heeeeeeel groot, dus wat niet weg is, gaat gewoon mee. We zijn niet ten einde raad, wij vinden een andere oplossing!

Maar in ieder geval zijn we weer een stukje verder op weg. Eind augustus staat de verhuizer voor de deur, die we ook via Na Kaminda hebben geregeld. De contacten zijn super te noemen en we hebben daar alle vertrouwen in. Nu weer aan de slag. Er moet nog veel geregeld worden. Afspraak bij de dierenarts voor de honden, overal uitschrijven en afmelden, zowel digitaal als analoog.
TIP! Spaar eens 2 maanden adressen op van alles wat je per post krijgt toegestuurd. Van reclame tot belangrijke post. Best nog wel veel in deze digitale tijd!
TIP! laat alle reclameberichten in een spamfolder komen en ruimt een paar keer per maand je spamfolder eens op en schrijf je uit van mailinglijsten. Best veel!

We hebben nog 4 weken voor de boeg met heel veel opruimwerkzaamheden. Ik heb het goed gepland (complimentje naar jezelf mag ook af en toe) dat ik de aankomende weken geen lessen of opleidingen heb. Totale focus op verhuizing, emigratie en belangrijke zaken regelen. Dat geeft me ook de ruimte om af en toe even gewoon de zooi te laten vallen om op een later tijdstip verder te kunnen gaan. Noem het management, ik noem het nuchter nadenken en beslissingen durven nemen. Dat wat ik iedere keer mijn collega's vertel, is ook best wel handig voor mezelf in bepaalde situaties 😜

We zijn lekker bezig, het gaat lukken, tis nog best wel veel, maar heb er alle vertrouwen in, wordt gek van de rotzooi, zie gaten vallen in de ruimtes, moet nog hartstikke veel doen, ga gewoon onvermoeid en gemotiveerd verder, wordt soms super chagrijnig van infantiele mensen en instanties, kan er soms ook de humor van inzien, sta moe op en ga moe naar bed, dan maar een borreltje op z'n tijd, besteed te weinig aandacht aan honden en echtgenoot, die hebben maar effe pech op dit moment, nog een aantal weken en dan zijn zij weer aan de beurt. Ben er helemaal klaar mee en ik heb superveel zin in het nieuwe avontuur!! 

Hij wordt weer vervolgd hoor 😄

























 

Emigreren naar Curaçao - deel 4

Ter voorbereiding op de emigratie was het handig om nog een keer op vakantie te gaan. We kunnen dan nog zaken regelen, contacten leggen en onderhouden en actief opties onderzoeken. Dit keer dan ook gekozen om in een woonwijk een huis te huren en niet op een resort of hotel. Dat is een goede keuze geweest. We draaien gewoon mee met gezinnen die hier een eigen huis hebben en zien het dagelijkse leven van dichtbij. Om zo centraal mogelijk te zitten hebben we een huis op Grote Berg gehuurd. De reistijd naar zowel het uiterste puntje van Willemstad als Westpunt is dan ongeveer gelijk. De supermarkten zijn makkelijk bereikbaar en mochten we willen, dan is het strand ook dichtbij.
In 1,5 week tijd hebben we wel 15 minuten in de zee gelegen. We zijn te druk bezig met andere dingen. Huizen kijken, afspraken nakomen, bezoeken van rescue organisaties, etc. We komen zoveel leuke mensen tegen die heel open met je dingen bespreken. Waar dien je op te letten, wat is handig, wat is niet handig. Erg leerzaam en wij zuigen die informatie als een spons op. 

Degenen die mij kennen weten dat alles iets anders verloopt in mijn leven dan bij andere mensen. Zo ook hier. We hebben dus gewoon een auto gekocht, die een half jaar nog mag logeren bij iemand, totdat we arriveren. Waarom? Die auto is één van mijn dromen en daar stond ie zomaar op internet. We zijn fantastisch geholpen en voorgelicht en ik tel echt de dagen af dat we permanent van dit supercoole voertuig mogen genieten. 
Mocht je een auto willen huren of willen kopen op Curaçao, dan kan ik je zeker deze adressen aanraden. www.autohurenopcuracao.nl en autokopenopcuracao.com 
Ook voor je vakantie huurauto dus. Wij rijden nu ook rond in een auto die we via hen hebben gehuurd. Kan gewoon via de site en je krijgt netjes antwoord en alles wordt keurig geregeld voor een zeer betaalbare prijs.

Het inburgeren gaat rap en helemaal als je je in een woonwijk bevindt, waar je geen back-up hebt van een receptie waar je iets kan melden en dat het voor je geregeld wordt. Van de week hadden we een aantal uren geen water. Gelukkig heb ik altijd een fles in de koelkast staan en we hadden bier, dus geen dorst geleden. Maar je kan niet afwassen, niet douchen, geen wc doorspoelen (ja 1 x hahaha) en dergelijke. In de chillmodus op de porch afwachten dus. Er is ook wat gedonder met het elektriciteitsnet. Van de week was er al een storing en gisterenavond om 23.30 uur zaten we bij ons laatste drankje op de porch ineens compleet in het donker. POEF alles uit. En het vreemde was... de straatverlichting deed het gewoon. De buren hadden Aquaelectra gebeld en die stonden al heel snel in de straat met 2 auto's. Het is echt heel grappig hoe dat hier gaat. Wij hebben er nog maar een extra drankje bij gepakt. Babbelende mannen. Heen en weer lopen en rijden en echt geen idee wat ze nou aan het doen waren, maar het was druk in de Cul de Sac. We zijn uiteindelijk toch maar naar bed gegaan, want de ogen wilden niet meer zo makkelijk open blijven. Maar ja, geen stroom, dus ook geen airco of ventilator. Hoort erbij en we zijn in slaap gevallen. We hadden wel de ventilator aangezet en 's nachts werden we wakker van een briesje. We hadden weer stroom. Alleen vanochtend bleek dat we geen 220 V hadden, alleen maar 110 V. Dat was jammer, want het koffiezetapparaat doet het dan niet. Gelukkig is er ervaring met kamperen, dus een trechter met een zakje erin en warm water opgieten doet het ook. Koffie is essentieel in de ochtend. 

Gisteren deed de wasmachine raar. Natuurlijk met een was erin. Klepje open en de badkamer blank. Shit water werd niet afgepompt. Dweilen, water opvangen en de was kletsnat opgehangen. Droogt vanzelf. Maar wassen zit er even niet in, want die zit dus ook op de 220 V. Planning gaat dus niet door om het beddengoed te wassen. Dat doen we dan wel een andere keer. 

We zijn bijna elke dag nu richting Willemstad gereden voor allerlei afspraken. Als je weet dat ze iets anders rijden dan in Nederland, dan weet je ook dat je goed mag opletten. De richtingaanwijzers worden hier niet of nauwelijks gebruikt. Ze remmen en slaan af. Remlichten willen ook nog wel eens ontbreken. In Willemstad is het ook niet verstandig om op tijden te rijden dat de scholen uitgaan. Je staat dan in de file. En rij je op de snelle wegen, dan mag je links en rechts inhalen. Ik moet zeggen dat ik daar geen problemen mee heb, ik doe net zo hard mee hierin. Je ruimte zoeken en gas geven. Wat ook nog een aandachtspunt is, dat je op de doorgaande weg voorrang hebt. Kom je van rechts, dan heb je dus pech. Voorrang nemen is levensgevaarlijk, dus ga je hier rijden wees dan gewaarschuwd. Ook dat vind ik overigens wel fijn. Jij rijdt rechtdoor, dus je gaat voor. Hier en daar zijn de wegen ronduit slecht en ze hebben tegenwoordig ook de rotonde kolder uitgevonden. Rotondes zijn de ene keer met en de andere keer zonder voorrang en zelfs op de grote rotonde richting Hato heb je van de ene kant voorrang maar bij de volgende mogelijkheid moet je voorrang verlenen. Ach het went heel snel, althans voor mij. 

De afgelopen week heb ik 4 workshops gegeven ten behoeve van de Stichting I-Animal, die onder andere sterilisatieprojecten steunt en hondenhuizen bouwt. We hebben 1200 gulden opgehaald, dat is zo'n 600 euro. Fantastisch dus! De honden en katten op het eiland zijn een groot probleem. Er is een enorm overschot. Dieren zwerven rond en vermeerderen zich enorm snel. Maar ook worden dieren en nestjes pups of kittens gedumpt in de mondi (het buitengebied waar niemand woont). En daarnaast worden er ook honden en katten in tuinen gehouden en verwaarloosd, simpelweg ook door het ontbreken van educatie hierover.
We zijn de afgelopen week op diverse plekken geweest die zorgen voor gewonde, gedumpte of verwaarloosde dieren. Zo hebben wij Stichting Carf bezocht en Stichting DOG, maar ook zijn we naar het dierenasiel geweest. En er staan nog een paar bezoeken op het programma. Alles zit echt overvol. En er worden nu ook gewoon dieren geweigerd of worden maar ingeslapen. Het is triest, maar alle stichtingen, opvang en fosters zitten tot aan de nek in honden en katten. Veelal gedumpt, maar ook door onwetendheid niet gesteriliseerd en toch zwanger geraakt. De nestjes stapelen zich op. Elke stichting/foster/opvang doet z'n stinkende best. En er zijn zelfs voedselprogramma's. Mensen die elke dag rondrijden om zwerfhonden en zwerfkatten te voeren, van medicatie te voorzien en vangen en ze steriliseren. Feed Friends is daar een voorbeeld van. De honden die het kunnen redden buiten, worden na de sterilisatie weer teruggezet in de omgeving waar ze vandaan kwamen. Door ze te voorzien van medicatie dragen ze ook weer minder makkelijk ziektes over en krijgen ze geen teken en vlooien. Dat kan namelijk ook weer zorgen voor karpattenziekte (tekenziekte), waardoor nog meer medicatie benodigd zou zijn. Een prachtig controleprogramma, maar soms is het een druppel op een gloeiende plaat. In ieder geval wordt er volop aan gewerkt.
Het meest trieste wat ik heb gezien was toch wel het dierenasiel. De overgrote meerderheid aan honden en katten die geadopteerd kunnen worden, zowel via de stichtingen als het dierenasiel, zijn gezond. Het is dan ook in en in triest om deze gezonde dieren met zoveel bij elkaar te zien in hokken, wachtend op een aai of knuffel. Ik kon werkelijk waar bij elke kennel mijn hand gewoon naar binnen steken en werd besnuffeld en kreeg likjes. Sommigen kwamen tegen het hekwerk gedrukt staan om een aai te ontvangen. Je hart huilt ervan als je daar staat. 

Ja, ook dat is Curaçao. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn met cocktails op de beach. Maar toch hou ik van dit eiland. Met z'n mooie en minder mooie kanten. Met de mensen die echt hartelijk zijn, als je er zelf ook voor open staat. 
Tip! Ben beleefd. Zeg u en meneer en mevrouw. Geef een glimlach en relax. En misschien komt het door mijn leeftijd en mijn opvoeding, maar ik vind het fijn om weer beleefdheid te ervaren. 

En nu weer hard aan de slag op zoek naar een huis. Wordt vervolgd!

Emigreren naar Curaçao - deel 3

Het voorlopig koopcontract getekend. Een spannende periode afwachten en na een tijdje kom je op een dag terug van je werk en zie je een bordje verkocht staan. Dan wordt het wel heel echt allemaal. Ondertussen waren we al wat dozen aan het inpakken en spullen aan het opruimen en verkopen, maar nu staat het er wit op rood. 
Kriebels? Ja! Spijt? Nee! 
Het is wel een chaos in huis met spullen in dozen en kasten uit elkaar. Ondertussen heel goed nadenken wat er in de dozen nu gaat, die we ruim een half jaar niet gaan uitpakken. Stickers erop plakken met de omschrijving van de inhoud. Dozen nummeren en op een lijst in Excel bijhouden. Dan kan ik die straks uitprinten en afvinken wat er in de container gaat en wat er weer uit komt.

De kledingkast is zorgvuldig doorgespit. Wat we wel mee willen nemen, maar de aankomende maanden niet nodig hebben, pakken we al in dozen. Wat we het resterende jaar nog denken nodig te hebben laten we liggen en kleding die we aan het einde van deze periode niet meer nodig hebben en nog bruikbaar zijn, doneren we aan het goede doel.
Ondertussen heb ik ook meteen de koffers maar ingepakt voor de (werk)vakantie binnenkort. Als je toch bezig bent, dan is dat ook maar klaar. Meteen de koffers gewogen. Mag 23 kilo meenemen met KLM en ze wegen allebei 21 kilo. Ha, weer trots op mezelf.


De grootste uitdaging is het twee keer verhuizen in een half jaar tijd. Eerst van dit huis naar een tijdelijke locatie, die we nog niet eens hebben en daarna de grote stap.
Een huis huren in Nederland is ook nog een issue. Kom niet te vroeg met de vraag naar een huurhuis, want dan wordt je gewoon verteld dat je anderhalve maand voordat je moet verhuizen nog maar eens terug mag bellen. De huurhuizenmarkt schijnt echt supersnel te gaan. En niet alle huizen zijn voor een korte periode te huur. Sommige huizen dien je minimaal 12 maanden te huren, andere huizen minimaal 6 maanden.  Dan kun je nog kiezen voor een vakantiepark, maar dan moet je nog wel even de kosten van een inboedel opslag erbij rekenen. Want op een vakantiepark of in een stacaravan kun je niet je hele inboedel meenemen.

Laatst zei iemand tegen me... joh, jij wilde toch avontuur, nou die krijg je...
En ze heeft een puntje hiermee. Voor mezelf is dat ook geen probleem, alleen dien ik nog wel rekening te houden met de honden en een moeder en uiteraard mijn partner. 
Maar één ding is zeker, er zit beweging in en hierdoor leren we om niet te snel in de stress te schieten bij onzekerheden. 
Overigens kan ik me heel goed voorstellen dat dit soort onzekerheden mensen ervan weerhoudt om stappen te ondernemen voor een emigratie. Heel je systeem van normen, waarden, ervaringen, zekerheden gaat op de schop. Je hersenen draaien overuren en gaan soms in je dromen tijdens je slaap met je op de loop. Doemscenario's vieren hoogtij. De enige tip die ik daarvoor kan geven, is om vooral rustig te blijven en je niet gek te laten maken, hoe moeilijk dat soms ook kan zijn. Hou voor jezelf vooral de daadwerkelijke reden van de emigratie in het vizier. Voor ons is dat het klimaat. Natuurlijk moeten we er straks hard voor werken, maar dat doen we hier ook al. En natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn, maar dat is het hier ook niet. Overal is wel wat. Maar bijna overal kun je in je primaire behoeften voorzien. 


Overigens is een buffertje in geld wel aan te raden. Zorg als je gaat emigreren dat je niet op een houtje hoeft te bijten de eerste maanden tot een jaar. Dat geeft rust en geeft je de tijd om over andere mogelijkheden na te denken. Neem ook tijdens de voorbereidingen af en toe gewoon je rust om dingen te verwerken. 

We hadden bedacht om kostenbesparend met TUI te gaan vliegen. Dat scheelt echt veel geld met het vervoer van de honden. Maar van de week lazen we dat er gedonder is met de vliegtuigen en er andere maatschappijen worden ingehuurd, waar geen dieren mee vervoerd mogen worden. OMG dat zie ik echt niet zitten als ik wel in het vliegtuig mag stappen, maar mijn honden mogen er niet in ... NO WAY! 
Dus we hebben besloten niet hierop te besparen en met onze vertrouwde maatschappij KLM te gaan vliegen. Overigens is dit met een moeder die slecht ter been is ook prettiger. De service is fijner, het personeel vriendelijker en op zo'n stress reis wil je gewoon geen gedonder of zo min mogelijk gedonder. 
Dus KLM maak je borst maar nat. 😜

Afscheid nemen van spullen kan af en toe net zo hard binnenkomen als afscheid nemen van mensen. Zo heb ik een auto verkocht en ergens gaat dat aan het hart, want daar heb ik ook keihard voor gewerkt en gespaard. Ik was zo trots toen ik hem kocht en af mocht halen. Maar hij krijgt een mooie bestemming. 
Bij elk item wat je in je handen neemt in huis denk je na of je dit mee gaat nemen en ik weet zeker dat we nog overbodige spullen uit gaan pakken als we daar zitten, maar goed die kunnen we ook daar nog wel weer verkopen of weggeven.

Afbouwen van de werkzaamheden is ook best heftig. Van de week hebben we drie nieuwe puppy cursisten een negatief antwoord moeten geven op de vraag of ze bij ons cursus konden komen volgen. Dat ging ons enorm aan het hart. Maar ik kan het voor mezelf niet verkroppen als ik die mensen laat komen en dan per 1 augustus moet zeggen... sorry, bij ons kunt u niet verder, want wij verhuizen. Dat strookt niet met mijn klantenservice. Valse hoop daar hou ik niet van. We hebben dus nu nog maar een heel klein groepje over en dat is helemaal prima, maar ook moeilijk.

Ondertussen verzamelen we van alle post de adreslabels die we of af gaan zeggen of op gaan zeggen. Gelukkig hebben we daar niet zo heel veel van, dat is wel een voordeel van het digitale tijdperk waarin we leven. Al met al is het een hoop geregel en nadenkwerk.

En zo ben je stapje voor stapje bezig om veranderingen door te voeren en te accepteren. Binnenkort gaan we voor een paar weken naar Curaçao om daar al wat voor te bereiden, maar ook om even op adem te komen. Als we terug zijn dan hebben we nog ruim zes maanden om af te tellen naar de definitieve stap. De tijd vliegt echt razendsnel voorbij nu. En aan de ene kant is dat spannend, maar aan de andere kant ook hartstikke fijn. 

Het is allemaal heel erg dubbel. Met nog acht maanden te gaan, bevinden we ons dus nu in de dubbele periode, in afwachting van de afsluitende periode en daarna de opnieuw startende periode. Gelukkig kunnen we er lekker over babbelen met elkaar en met anderen en dat helpt de mentale verwerking enorm. Dus zit je ook in zo'n situatie, praat er dan veel over met anderen. 
Voor mezelf hou ik ook een checklist bij, wat nog te regelen en wanneer. Daar kijk ik dan elke twee weken even op om zelf op schema te blijven. 

Voor nu... voorbereiden van de (werk)vakantie, bij terugkomst huurhuis regelen en focus leggen op de tussentijdse verhuizing.

Emigreren naar Curaçao - deel 2

Nog 9 maanden te gaan!

Het zonnetje schijnt en alles gaat in een stroomversnelling. Half maart werden de foto's gemaakt van ons huis, een kleine week later stond hij online bij de makelaar. Maar twee bezichtigingen gehad en nu twee weken later is het huis verkocht. Bizar en fantastisch tegelijk. Nog wel even een aantal weken wachten in verband met de financiering, maar daar is alle vertrouwen in. En dan is er afgesproken dat wij in augustus uit ons huis gaan. Het huis waar we 12 jaar heerlijk hebben gewoond. Is wel een dingetje, maar het vooruitzicht is geweldig. Hoewel... we hebben nog wel een uitdaging om voor 6 maanden een huis te huren in Nederland voordat we officieel vertrekken. Dat wordt als een malle het hele proces te gaan versnellen. Eerder dan gedacht de grote opruiming te gaan doen en spullen te verkopen, weg te geven of weg te gooien. Enigszins in een beetje paniek en met een kloppend hart (gelukkig nog wel) gaat je brein met je op de loop. We moeten nog dit en hoe doen we dat. Met 4 honden is het best een uitdaging, niet iedereen zit op huisdieren te wachten die een huis verhuurt en de honden 6 maanden in een pension is een financiële aderlating. 

Gelukkig kan ik bij een paar mensen terecht om mijn verhaal te vertellen en onrust te uiten, waarvoor mijn enorme dank. Ook de meneer van Na Kaminda (emigratiespecialist) is geweldig in dit verhaal. Hij heeft mij vandaag ook weer gerust gesteld over een aantal (voor mij) onzekerheden en dat is super fijn. Zo heerlijk om met een relaxte persoon dit te kunnen bespreken. Ik plan altijd alles ver vooruit en dan is het best lastig als je moet wachten om zaken te regelen. Ik ben er veel te vroeg bij en helemaal in Antilliaanse begrippen.

Zo ook kijken naar een huurhuis, waar ik al meteen mee begon natuurlijk. Bellen en dan te horen krijgen dat dit pas over een paar maanden zin heeft. Pffff... als je van zekerheden houdt dan snap je dat er toch wel wat paniek is. Je ziet jezelf al onder een brug in een kartonnen doos liggen, dat is dan wel weer heel erg kosten drukkend overigens en in de zomer nog te doen, maar december en januari zijn toch wel ietsje koeler in Nederland. Hoewel ik erg makkelijk ben voor mezelf en gerust op een matras op de grond slaap en op een sinaasappelkistje zit, heb ik ook nog te maken met een moeder van bijna 80 en een man en 4 honden. 

Het is ook wel weer een uitdaging om naar huurhuizen te zoeken. Aanmelden bij instanties die verhuren, zelf kijken naar huizen, bizarre huurprijzen voorbij te zien komen en je ook afvragen wat hebben we die paar maanden eigenlijk nodig. Niet veel in ieder geval. Een huis met een zwembad is nutteloos. Een huis met twee kamers is net effe te klein met 3 volwassenen en een eigen bedrijf. Een huis aan een drukke weg is niet handig met de honden en een flat midden in de stad lijkt het me ook niet fijn. Sommige huizen worden verhuurd voor minimaal een jaar. Er valt heel veel af, maar er is echt veel aanbod. Wij hebben dan wel weer het voordeel dat het niet zo heel veel uitmaakt waar het huurhuis staat. Dat kan in de Flevopolder of in Gelderland of Overijssel zijn. Of misschien wel in de provincie Utrecht of Noord-Brabant. Voor die paar maanden is dat niet zo heel spannend.

Zoals alles bijzonder gaat bij ons, zal dit proces ook nog de nodige uitdagingen krijgen. Gelukkig heb ik een vrolijke natuur en een positieve instelling. Dat helpt echt wel om de nodige overdenkingen te kunnen doen en snel beslissingen te kunnen maken. Snel schakelen is een kwaliteit, die ik op dit moment enorm omarm. Op de achtergrond zet ik Paradise FM op, een radiostation op Curaçao, dan gaat het brein ook weer op een iets trager standje en wordt het weer wat helderder allemaal. 

Maar echt ongelooflijk hoe snel dit is gegaan. Daar ben ik uiteindelijk ook wel weer heel blij mee. Het idee dat je weggaat en je huis nog niet verkocht is, de kosten die dat met zich mee zou brengen... Dubbele lasten is heftig als je opnieuw wil gaan starten.

Daarnaast brengt het zakelijk ook weer uitdagingen nu, want stel dat we niet in of in de buurt van Almere kunnen huren die laatste maanden, dan zal dat ook nog wat voeten in de aarde krijgen. Heen en weer rijden? En misschien vinden we wel een huis in Noord Brabant, en dan? Goed daar mocht ik me nu nog niet druk om maken, want pas in juni krijgen we daarover weer wat meer zekerheid. Dus maar even van me afschrijven in een blog. Dat geeft ook weer wat ruimte in mijn hoofd. 

Ondertussen zijn er nog wat processen gaande aan de zakelijke kant. Een fantastisch leuke ontwikkeling en afspraken met een collega, waardoor we allebei verder kunnen ontplooien en samen een win-win situatie konden creëren en zo kan ik met weer een iets gevulder rugzakje straks overzee. Op de achtergrond werkt een ander geweldig mens aan een digitale zakelijke ondersteuning en zo komen we de laatste maanden in Nederland ook wel weer door zonder verveling. 

Het worden nog bijzondere maanden hier in Nederland, waar we nog veel dingen moeten regelen. Maar eerst nog over 6 weken even op en neer naar Curaçao om daar ook vanalles uit te zoeken, voor te bereiden en ondertussen alvast vooraf te genieten van wat ons nog meer te wachten staat in dit leven. En ook dit verhaal wordt weer vervolgd 😊

Emigreren naar Curaçao - deel 1

Flamingo's in de Jan Kok baai

Dan word je op een dag wakker en zeg je tegen jezelf: Nu is het klaar, we gaan het gewoon doen. Al jaren dromen we van emigratie naar Curaçao en deden we het niet. Maar wat dan? Wachten tot we versleten zijn en het misschien helemaal niet meer kan? 

In 2008 besloten we al dat we naar Curaçao zouden gaan emigreren. En we stonden ook op het punt om dat direct te gaan doen. Maar twijfel, problemen zien en ''wat gaan we daar dan doen en hoe moet het dan allemaal'' zaten in de weg. Een hoop beren op de weg die ons ook door anderen aangepraat werden. Maar hoe ga je dat dan doen? Heb je daar wel werk? En wat nou als het niet gaat en je moet terug? 

En op die ochtend dat ik wakker werd, krakkemikkig mezelf uit bed worstelde en het ijskoud had, zei ik tegen mezelf... NOU EN !!! 
Er zijn genoeg mensen voor wie het wel werkt, waarom voor ons dan niet. En moet ik terug (wat niet in de planning staat overigens) dan heb ik het in ieder geval gedaan en ervaren en kunnen ze me dat nooit meer afnemen. En zo zwaai ik alle beren uit met een geruite theedoek.

En nee, ik romantiseer het beeld niet. Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Natuurlijk zal er brood op de plank moeten komen en wordt het daar niet gratis verstrekt.
Voor ons speelt een stukje gezondheid ook nog mee. Elke dag opstaan met pijn, waarvan je als het warm is een heel stuk minder last hebt. Een 6 maanden winterdip hebben vanwege de donkere dagen en de kou. Pijn in de gewrichten van de kou hebben. 
Dus het is klaar, we gaan aan onszelf denken. Aan onze lijven en gezondheid. En mochten we dan niet al te oud worden, dan hebben we het maar gehad. En mochten we juist heel oud worden, dan hebben we lange tijd iets moois om op terug te kijken.

Je komt op zo'n leeftijd dat mensen bij bosjes veel te vroeg dood gaan, familiebanden versleten zijn en vrienden geen vrienden blijken te zijn. Deels heeft dat ook mijn mijn werk te maken, want 80 uur is best veel tijd per week, maar ik hou ervan en doe het omdat ik het leuk vind. Hoewel het 's winters dus echt wel minder leuk is in de kou. En in het jaar dat "Sarah" gezien wordt, is dat in mijn optiek een prachtig omslagpunt van het leven. Dus de agenda gepakt, gekeken wat wijsheid is qua bedrijf en een datum geprikt. Half januari 2018. Dan kan ik nog netjes een en ander afronden en geeft het voldoende tijd om nog van alles te regelen. 

Dan plaats je op Facebook een aankondiging, die je zelf ook even met de neus op de harde feiten drukt. We gaan het ECHT doen. En ja, dan slaap je een aantal nachten heel slecht, zie je weer allerlei beren op bezoek komen en slaan er twijfels toe. Hup de geruite theedoek erbij en zwaaien maar. Nee, klaar, je wil dit al zo lang, ga het nou doen! Ga van het leven op een andere manier genieten!

En hoe kun je dan weer op de rit komen, nou heel eenvoudig... Afspraken maken met mensen, waardoor er voortgang komt in de situatie. De eerste stap was de aankondiging openbaar maken. Dan met veel mensen praten in de omgeving. Een ouderwets aantekeningenboek openen en daarin lijstjes maken, belangrijke zaken opschrijven, plaatjes plakken en ideeën vermelden. Telefoontje naar Na Kaminda en een afspraak ingepland met ze. Dit bedrijf ondersteunt mensen met raad en daad met de emigratie naar Curaçao. Uitzoeken welk verhuisbedrijf het meest geschikt is, berekenen wat er nodig is financieel en alvast op sites gaan kijken naar huizen. Ga je huren of kopen? Eerst maar eens huren denken wij. Voor Antilliaanse begrippen ben ik natuurlijk veel te vroeg al hiermee bezig, maar gezien het feit dat ik een eigen bedrijf heb, is dat echt niet zo vroeg. Ik wil toch wel eerst een aantal dingen goed afronden. Al is het maar voor mijn eigen gemoedsrust. 

Het todo lijstje "regelen 12 maanden te gaan" is afgetikt. Op naar het todo lijstje "regelen 6 maanden te gaan". Opruimen thuis, weggooien, weggeven, verkopen van spullen die we zeker niet mee gaan nemen en dan enorm schrikken van alle rotzooi die je de afgelopen jaren je huis binnen hebt gebracht. Ongelooflijk wat een mens een troep kan verzamelen. Alles wat we 2 jaar niet hebben bekeken gaat weg. Sommige dingen niet, want die kunnen nog wel eens handig zijn als we daar zitten. Opruimen zorgt ook voor ruimte in het hoofd. 

Het huis in de verkoop gezet. Dat is ook een dingetje. Vrijdag wordt het bord geplaatst en dan zie je elke dag hoe definitief het is. Het enige waar ik enorm tegenop zie is de verhuizing zelf. Alle spullen in een container en die heb je dan een aantal weken niet tot je beschikking. De honden en een moeder die slecht ter been is meeverhuizen. Dat wordt nog een hele onderneming die dag in januari 2018 dat alles naar Schiphol moet en in het vliegtuig wordt gepropt en weer op Hato alles uit het vliegtuig en daar sta je dan met vier kennels. Maar ook daar zal Na Kaminda een rol in gaan spelen is al verteld. En ach het is maar één dag stress, dus daar moet overheen te komen zijn.

Een extra vakantie een half jaar van te voren ingepland, waar we in een huis in een woonwijk gaan verblijven voor een paar weken, zodat we ook daar aan kunnen wennen. Het leven op een resort of in een hotel is heel anders dan gewoon tussen de werkende mensen in. En tijdens deze weken gaan we kijken en beslissen of we bepaalde spullen meeverhuizen of juist niet. We gaan afspraken maken met makelaars en huizen bezichtigen. En we gaan natuurlijk ook afspreken met een aantal leuke mensen die we al kennen daar. Het is tenslotte ook nog wel vakantie.

Nog ruim 10 maanden totaal. Spannend! Retespannend! Maar ik kan eigenlijk al niet meer wachten. Ik zal via mijn blogs van de hele onderneming een verslag doen. Ook voor de mensen die zelf een dergelijke wens hebben. Ik heb hier ook profijt van gehad door mensen te volgen die al geëmigreerd zijn. De leuke en minder leuke dingen komen aan bod. Ik kijk achterom en zie dat mijn honden ook blij zijn met de zon. Komt dat even goed uit... 😎☀

 

Moderne versus Vintage hondentraining

 

Hondenland staat op z'n kop. Er is een uitzending geweest op tv met een dame die volgens haar zeggen door een bekende hondenfluisteraar is opgeleid. Nou, dat druist dus wel heel erg tegen de nieuw verworven ideeën in, die de laatste 25 jaar zijn ontwikkeld, bekrachtigd met wetenschappelijke onderzoeken en waarop de laatste wijzigingen in de opleidingen voor Kynologisch Instructeurs en Gedragstherapeuten zijn gestoeld. 

Een harde klap in de gezichten van Kynologische professionals, die enorme bedragen en maanden/jaren aan studies hebben geïnvesteerd. Mensen die volgens de laatste inzichten werken met positieve trainingsmethoden en het beste met de honden voor hebben. Mensen die de hondentaal zien en beheersen en weten wat de gevolgen op langere termijn kunnen zijn bij het inzetten van de onjuiste technieken. 

Dus wordt er vanuit "professioneel hondenland" gereageerd naar de redactie van het tv programma en met de beste bedoelingen aangegeven dat ze een Vintage training uit het stenen tijdperk naar boven hebben gehaald. En of ze zich daarvan bewust zijn. Dat er graag vanuit de nieuwste inzichten advies kan worden verstrekt, zodat ook de rest van Nederland wijzer kan worden volgens de laatste inzichten en ontwikkelingen op het gebied van hondengedrag.

Maar wat denk je... dat ze bij de redactie daar enige notie van nemen?
Nee, natuurlijk niet. Dat is niet handig. Het marketing plaatje is namelijk vele malen belangrijker en de centjes liegen er waarschijnlijk niet om. Tenslotte heeft deze bekende persoonlijkheid een geweldig marketing team achter zich staan.

Zet daarbij een leuk Hollands modepoppetje op beeld met dansende haartjes en het plaatje is voor het grote publiek compleet. Centjes moeten binnengehaald worden. Over de ruggen van in dit geval de honden en op langere termijn de eigenaren van de honden. Het maakt niet uit, het zijn 'maar' honden. Zolang we maar niet over de ruggen van de modepoppetjes walsen, dan is het in orde. 

Vergeet overigens niet dat er door de deelnemende 'slachtoffers' een contract ondertekend dient te worden om vooral niets naar buiten te brengen wat het programma kan schaden. Je zult dus waarschijnlijk nooit de resultaten een jaar later zien, want het is tenslotte gefikst in het tv programma van een paar minuten. Als je hond na een tijdje 'verkloot' blijkt te zijn, dan heb je pech en kun je dus geen klacht meer indienen.

Incapabele eencelligen op de redactie, die alleen denken aan een salaris, waarvan ze op een tropisch strandje kunnen lurken aan een cocktail eens per jaar, is veel belangrijker. En een bijkomend voordeel voor de modepop met de dansende haartjes is natuurlijk dat zij haar enorme tarief kan blijven handhaven voor de "honderden" honden die zij volgens eigen zeggen heeft gered. 
Uhu... ja dat snap ik helemaal. Er wordt alleen even vergeten om te vertellen dat er een enorm aantal, door haar geredde hondjes, bij andere gedragstherapeuten is beland nadien, die de troep konden opruimen van een quick fix.  

De mensen van de honden die geen baat hadden bij de quick fix zijn een enorm bedrag armer en kloppen vervolgens bij de gediplomeerde Gedragstherapeut aan om voor een luttel bedrag dit op te knappen. Want het geld is op. De mensen die jarenlang studies hebben gevolgd voor een knap bedrag in euro's (denk in duizenden euro's en dan lieg ik daar niks om, want dat heb ik er ook voor uitgegeven) wordt op het gevoel ingespeeld om dan toch maar voor een lager bedrag deze honden en mensen te helpen om een en ander weer in de juiste banen te leiden. 
En die gedragstherapeuten zijn er, die de hand over het hart strijken en alleen maar denken aan de honden die er de dupe van zijn. Terwijl zij eigenlijk het grote bedrag zouden verdienen dat inmiddels al is uitgegeven aan de charlatan.
De verhalen doen enorm de ronde in 'professioneel hondenland', maar worden ook voor de buitenwereld maar wat beperkt gehouden. Zij respecteren de privacy van hun cliënten immers. De professionals zijn weken en soms maanden bezig om de mensen en honden weer op de rit te krijgen.

En er zijn legio mensen die dwepen met de (volgens de deskundigen) charlatans (ja er zijn er nog veel meer). Want dat is toch duidelijk dat het werkt. Jaja... op korte termijn zeker. Er zijn meerdere technieken die werken. Maar wat is het resultaat op lange termijn? Dan komt het neer op een duidelijk inzicht in hondentaal, wat door het gros van Nederland nog steeds niet juist gelezen wordt. Interpretaties van mensen en datgene wat zij denken te zien, heersen over de juiste waarneming helaas. Wil je een hond die uit angst, vrees en onderdanigheid met je samenleeft of wil je een hond die vrolijk vanuit wederzijds respect met je samenleeft. Wil je een juiste keuze maken, dan is het verstandig om eens een professional te raadplegen die gediplomeerd en gecertificeerd is. Helaas is er nog niets officieel erkend in Nederland, maar er zijn al een aantal platforms, zoals de SPPD, die professionals een keurmerk geven op basis van de opleiding, bijscholingen en werkuren.
En vergeet niet dat elke hond ook een individu is en dat dus niet voor elke hond deze technieken toepasbaar zijn. Daar zijn we allang achter voor mensen en kinderen, maar voor honden wordt dat vanuit vele hoeken nog onder tafel geschoven.


In ieder geval is het weer een feit dat alleen datgene wat leuk 'smoelt' op tv dan ook gekozen wordt. En als je zelf als professional op tv zou willen verschijnen met een goed verhaal, dan kost dat zo'n € 2.500,- Overigens is dit een 'vanaf' prijs voor ongeveer 1 minuut tv, bij een programma dat amper bekeken wordt. Tja, dat is voor de hondenprofessional dus niet te betalen. Want geld verdienen is vies in hondenland (zie mijn vorige blogs). Het draait op tv en in de media om de centjes en de mooie mensjes. En dat is altijd al zo geweest. 
Het is overigens wel te betalen voor bepaalde modepopjes, die het voor elkaar hebben gekregen om zich in een mooie marketing te wurmen, middels wat kruiwagens. Voor die mensen is het geen probleem om een paar duizend euro te investeren om er vervolgens weer duizenden euro's uit te verdienen. Dat mag wel, want dat smoelt op tv zo lekker.

We moeten het dus doen met selecties van de eencelligen die op redacties hun broodje en vakantie bij elkaar sparen en totaal geen idee hebben wat zij veroorzaken met hun dommige keuzes. Een klein voordeel van dit alles, is dat de hondenprofessionals straks ook weer wat centen kunnen verdienen om de rommel op te ruimen van de quick fix gevallen. En natuurlijk aan de mensen die naar het tv programma keken en zelf dit ook wel even denken te kunnen doen... want KIJK, HET WERKT. 

Mensen, wordt eens wakker en zie hoe we 'genaaid' worden door tv en andere media. Denk eens zelf na en loop niet zomaar achter alle adviezen aan die worden verstrekt door modepoppetjes, buren en self made profs... Geloof niet alles wat er op websites en facebookpagina's verteld wordt, maar ga zelf eens ervaren. Neem eens bedenktijd en voel eens heel duidelijk of dit wel klopt volgens het onderbuikgevoel, volgens je eigen hersenen. 
Dat iemand duizenden volgers heeft op Facebook is niet zo moeilijk hoor. Je kunt heel eenvoudig likes kopen. It's all in the marketing-game.
De echte profs gaan wel weer met de tissues op pad om mensen uit te laten huilen over hun domme beslissing en om te proberen om nog enigszins wat te redden aan de mens-hond relatie, die een enorme schade is toegebracht. 
De slapeloze nachten en uren investering van deze 'redders' om te zorgen deze honden uit de euthanasie te houden nemen ze dan voor lief. Daar zijn geen fondsen voor die geld werven. Dat is heel vaak liefdewerk - oud papier. 

De hondenprofessionals van NU gaan heel graag in gesprek met de self made profs en de mensen van 'de oude stempel'. Maar op die uitnodiging krijgen wij geen respons of worden berichten verwijderd of worden we geblokkeerd. Blijkbaar is respectvol omgaan met elkaar ook nog een dingetje. Als dat al niet met de honden kan, dan is dit waarschijnlijk ook erg moeilijk met andere mensen.  

Rest mij weer, naast vele andere hondenprofessionals met mij, om met een goed humeur een paar uren de vrieskou te trotseren om samen met intelligente hondeneigenaren, die zelf hebben nagedacht, zelf hebben ervaren en bewust hebben gekozen voor een training die bij ze past een aantal geweldig gezellige honden op te voeden. Ze staan vol liefde en vreugde samen te werken met hun eigenaar. Iets waarvoor honden in den beginne zijn gefokt. Samenwerken! niet tegenwerken. 

Bedenk goed dat het provoceren van een hond geen fijne band oplevert met die hond, maar zorgt voor een beschadigde relatie waarbij angst en onzekerheid zowel bij de hond als bij de eigenaar de boventoon voeren. Iets wat zoooooo 1980 is en wat de huidige hondenprofessional allang ontgroeid is. 
Maar ik snap ook dat voor veel mensen verandering heel erg beangstigend is. Want wat nou als... En we doen het toch al jaren zo... Ja vroeger moesten we een telefoonnummer bellen met een draaischijf op een bakelieten toestel dat aan een draad in de muur bevestigd zat, dat doen we ook allang niet meer. 

Wordt wakker en kijk eens verder dan de neus lang is. Er is zoveel meer moois te beleven met een hond, dan alleen maar 'zit-af-blijf'. Hou je echt van je hond of is het slechts een gebruiksvoorwerp voor je. Is de hond een maatje van je of moet ie alleen maar doen wat jij zegt. Is je hond echt zo vervelend, of was jouw dag gewoon RUK, kwam je met een rottige energie thuis en moet je je afreageren omdat je dat niet kon tegen jouw baas.


Moderne hondentraining versus Vintage hondentraining

Ik zou heel graag deze self made trainers en self made profs eens willen zien als ze op de vintage manier een tijger of een grizzly beer trainen. Met een bandje hoog om de nek en met wat correcties erbij. Moet het wel even goed gefilmd worden, want ik denk dat er daarna een uitvaartdienst kan worden gehouden. Maar dan staat het in ieder geval lekker op beeld.

En misschien is het wel verstandiger voor de hondenprofessionals om alle prijzen eens aan te passen en ook de enorme tarieven te gaan hanteren die de self-made prof rekent. Wellicht worden de professionals dan eens serieus genomen. Al zullen ze waarschijnlijk niet op tv verschijnen, want die zendtijd is alleen toebedeeld aan mensjes die in het huidige modebeeld passen. De dommige geldbeluste tv producenten en de eencellige redactiemedewerkers, die ook alleen maar voor de centjes gaan en hun baantje willen behouden, wens ik eeuwige jeuk en veel te korte armpjes toe.