Carrièretijger of Huismus

Deze week kreeg ik op internet wat zaken onder ogen en het liet me even niet los. Ik verbaasde mij over reacties van mensen die anderen voor gek uitmaakten met argumenten die ongegrond waren en die mensen een bepaald label opdrukten. Mijn blog gaat vandaag over wel of geen carrière willen of hebben.

Ik heb school nooit leuk gevonden. Slechts een paar leraren wisten mij echt te motiveren om enige kennis tot mij te nemen van het niet voor mij relevante aanbod aan lessen en lesmateriaal. Zo was mijn juf Ida van de tweede klas lagere school een fantastisch mens. Die vergeet ik nooit meer. Zij was altijd bezig met de Nederlandse taal en had daarvoor lesmateriaal die mij nog steeds voor de ogen staat. Er werd heel veel geoefend met moeilijke woorden en d's en t's. Nog steeds ben ik een redelijke taalridder daardoor en kan mij ergeren aan de fouten in teksten op bijvoorbeeld websites, boeken, maar ook op bijvoorbeeld Facebook. Als ik bij mezelf fouten ontdek of anderen wijzen mij erop, dan verbeter ik het ook gewoon. Ik heb in het leven al heel veel gehad aan die start betreffende de Nederlandse taal en talen in het algemeen. Dat interesseert mij dus en daar wil ik ook tijd aan besteden. En dat bracht mij op de gedachte dat daar waar je interesse ligt, je dus ook makkelijker van leert. Maar goed, er moest nog een hoop andere zaken geleerd worden voor de algemene ontwikkeling. Hoewel ik biologie een geweldig vak vond en ook scheikunde, waren de cijfers meestal niet zo goed. Die stomme testen en examens die deden mij de das om. En om er meer van te leren moest je dat vak kiezen op school. Ik kon zo'n vak dan niet meer kiezen vanwege de behaalde cijfers, ook al lag daar wel mijn interesse. Het leuke is wel, dat ik nog steeds veel weet van de lessen biologie en scheikunde die ik wel nog mocht volgen voordat de vakkeuzes gemaakt moesten worden. Mijn eerste droom om archeologie te gaan studeren was in ieder geval een kop kleiner gemaakt. En ik vond het een geweldig idee om in de grond te wroeten, op ontdekkingstocht te gaan, om dingen te vinden en te onderzoeken. In mijn tijd was het heel duidelijk, alleen met bepaalde vakken in je pakket kon je een bepaalde richting op. En anders moest je maar iets anders kiezen wat dan misschien ook bij je past.

En eigenlijk had ik gewoon geen zin meer om moeilijk te doen, moeilijk te leren, moeilijk te bedenken wat ik allemaal wel niet kon bereiken met de juiste papieren. Ik wilde wat doen, niet alleen in de boeken hangen, maar de handjes laten wapperen. Vanaf mijn 15e werkte ik dan ook al op de zaterdag en donderdagavond bij een supermarkt en later bij andere winkels. Dat vond ik ook leuk. Dingen verkopen, bezig zijn met de klanten, productkennis opdoen en met een eerlijke open blik een goed advies kunnen geven.
Dus ik bedacht om dan de detailhandel in te gaan. Het ondernemersbloed stroomt door onze familie, dus dat was eigenlijk ook niet zo'n gek plan. Totdat je op het punt kwam om daadwerkelijk een winkel te gaan openen. Dat was in Amsterdam niet zo heel makkelijk en je liep tegen vele muren op, regeltjes, papiertjes, onwelwillende mensen die bij instanties werkten om je te 'helpen'...
Uiteindelijk liep het weer met een sisser af en mijn creatieve geest werd alsmaar meer ingeperkt.

Wat ik nog meer leuk vond, was mijn moeder helpen in de vakanties. Zij werkte als receptioniste/telefoniste en deed wat administratief werk. Ik stempelde stapels kaarten, kon als de beste alfabetiseren en kaarten opzoeken en weer opruimen, was goed met de telefooncentrale en dat zag ik mezelf dan ook wel weer doen. Uiteindelijk is dat ook hetgeen wat ik na school gedaan heb. Ik ben via het uitzendbureau terecht gekomen bij een bedrijf als telefoniste/receptioniste/telexiste (ja toen hadden we nog zo'n geweldige telex, waarmee je naar verre landen berichten kon sturen en ontvangen.) Omdat ik werkervaring had opgedaan in de vakanties en Ik was goed in mijn werk, vond het ook leuk om te doen en al snel had ik een vaste baan. En toen begon het gedonder...

Er werd van mij verwacht dat ik mezelf ging ontplooien, studies ging doen voor verrijking en mezelf ging afvragen wat ik met mijn leven wilde gaan doen en dan voornamelijk natuurlijk welke carrière ik  mezelf voor ogen hield. Dus keek ik bij de LOI wat ik leuk vond om te leren en deed ik een cursus primaire medische kennis en daarna Detex (materialenkennis). Welke richting ik precies uit wilde, dat wist ik nog helemaal niet. Ik was in ieder geval "voor het systeem" goed bezig, want ik deed aan zelfontwikkeling en verrijking van mijn kennis. Ik heb ook nog een cursus voor professionele verkoper gevolgd, dat was ook leuk om te doen. Achteraf heb ik aan alle gevolgde cursussen wel wat gehad en kon ik wel gelukkig iets kiezen waar mijn interesse lag. Het sloot gelukkig ook wel aan bij het bedrijf waar ik toen werkte.

Ik zat prima op mijn plekje voor mijn gevoel. Ik kon het werk makkelijk aan, kon ernaast nog wat bij leren wat ik leuk vond en ik kreeg een salaris elke maand. Prima zou je zeggen... maar nee, het was wel de bedoeling dat je ging doorgroeien, je kon immers niet altijd maar achter een receptie blijven zitten. Toen ik aangaf dat ik dan wel door wilde voor Artsenbezoeker en daarvoor ook al de benodigde cursussen had gedaan, werd mij verteld dat dat toch iets te hoog gegrepen was. 😯
Want ja, mijn leeftijd. Ik was nog wel wat jong misschien en wellicht dat ik het dan nog niet aan kon en ... en ... en ... zucht!!!
Hoewel ik zeer welbespraakt was, de kennis al grotendeels in huis had, mezelf ook al zag rondrijden door het land en enkel nog een soort van stage hoefde te doen, werd mij dit direct uit het hoofd gepraat, want ik had nog niet voldoende algemene werkervaring opgedaan. Wat dat dan is weet ik tot op vandaag nog steeds niet, want dat konden ze zelf ook niet uitleggen.

Ik wilde dan ook niet meer voor een werkgever werken die zo vaag was en ging op sollicitatie-safari. Mijn god wat een afgrijselijke wereld was dat en is het nog steeds. Je hele doopceel wordt gelicht, tegenwoordig wordt ook de sociale media gecheckt, maar dat was er toen nog niet. Er worden vragen gesteld, waarvan ik nog steeds niet kan plaatsen wat in godsnaam de functie daarvan was. In ieder geval ben ik in de loop der jaren redelijk door de wol geverfd, heb zelf vele verschillende functies bekleed en ook sollicitatiegesprekken met kandidaten gevoerd en ben uiteindelijk na vele omzwervingen in salarisstrookjesland en salarissprookjesland toch nog zelfstandig ondernemer geworden. Misschien moet ik er eens een boekje aan wijden.

Ik ben nooit vies geweest van werken, heb werkweken van 80 uur gedraaid en ik heb veel op mijn schouders gedragen. Ik heb bewust gekozen om geen kinderen op de wereld te zetten, vanwege mijn eigen werkleven en ook vanwege mijn inzichten op de vooruitzichten van de toekomst. Dat is een eigen keuze en daar heb ik nooit spijt van gehad. Ik heb keuzes kunnen maken en heb er nu voor gekozen om het hele carrièreverhaal op te geven. Om alleen nog dingen te doen wat ik leuk vind en waar ik blij van wordt. En het maakt me geen ruk uit wat voor bedrag aan opbrengsten daar aan vast hangt. Het kan me totaal niet boeien dat ik de ene maand er anders voor sta dan de andere maand. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik zelf alles kan bepalen en dat ik leef... op mijn manier, hoe ik het prettig vind, zonder regels van anderen, zonder gemekker aan mijn hoofd hoe het zogenaamd hoort.
Maar waar ik nou zo ontzettend geïrriteerd over raakte, is dat iemand op Facebook aangaf dat ze graag thuis wilde zijn voor de kinderen en geen carrière ambieerde en dat deze mevrouw half afgeslacht werd. Want vrouwen hebben altijd gevochten voor het recht om te kunnen werken en om gelijke rechten en ... en ... en ... Ja, dus ??? Als iemand dat nou niet wil, als die mevrouw het nou gewoon belangrijk vindt om haar kind of kinderen zelf normen en waarden bij te brengen, om er voor ze te zijn als het nodig is, om ze bij te staan, elke dag, elke nacht, als ze van school komen, als ze naar de sportclub gaan of weet ik veel wat. Dat is toch alleen maar geweldig te noemen.
Mijn moeder was er ook altijd. Zij werkte namelijk op de begane grond van een pand en wij woonden op de 2e verdieping van dat pand. Zij was er ook altijd voor mij. Dat heb ik altijd enorm gewaardeerd. Zij had de mogelijkheid om kind en werk zodanig te combineren, dat ze er altijd voor me was. Maar ze was ook heel stellig, kan dat niet, dan kies ik voor mijn kind. Ik gun dat echt elk kind. Ik ben zelf altijd opgevoed dat je jezelf moet kunnen redden en dat je van niemand afhankelijk moet zijn. Dat heb ik meegekregen van mijn ouders en dat heb ik ook altijd zo gedaan. Maar... Emancipatie of niet, als ik de keuze had gehad uit carrièretijger of huismus, dan had ik achteraf bekeken ook voor huismus gekozen .

Maar goed, die prins met een lading geld ben ik nooit tegengekomen en heb altijd zelf mijn boontjes gedopt. Wel overigens met een leuke vent aan mijn zijde die ook zijn eigen boontjes kon doppen en waardoor we samen een prima leven hebben kunnen leven en nog steeds leven. Wat mij vooral stoorde aan het leven als werknemer is dat men voor mij ging bepalen wat goed voor mij zou zijn. Voor mij besloot of ik iets wel of niet aan kon, mij een persoonlijk ontwikkelingsplan door mijn strot duwde voor zelfontplooiing, terwijl ik prima op mijn plek zat voor mijn gevoel. Dat er vooral druk werd gelegd op diploma's (halen), waarbij het merendeel van de mensen met diploma's de kennis die ze hebben moeten leren na een paar jaar alweer volledig kwijt zijn en ik ze kon gaan helpen herinneren aan hoe het ook alweer zat. En weet je... als je ouder wordt, dan kom je nergens meer aan de bak, want je bent te oud, te duur, te veel diploma's voor een eenvoudige job, te hoog risico dat je ziek wordt. Wat een bullshit is dat.
Ik heb altijd graag met wat oudere mensen gewerkt. Daar kan je goed een gesprek mee voeren, zijn trouw aan de baan en werkgever, melden zich veel minder snel ziek, omdat ze een groter verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Die vinden het niet erg om iets minder te verdienen, maar willen soms gewoon lekker nog bezig zijn en zich onder de mensen begeven. Hoe ik dit weet? Ik heb ook nog een tijdje gewerkt bij een uitzendbureau voor senioren. Wat een geweldige inzichten heb ik daar opgedaan. Als mensen willen werken, laat dat dan ook gewoon zo zijn. Als mensen liever huismus zijn, dan is dat ook helemaal prima. Maar laat mensen alsjeblieft zelf de keuze maken. Die keuze waar ze zelf gelukkig van worden. Respecteer die keuze, ook al past dat niet in jouw denkbeeld.

De plaatjes zijn geleend van: http://www.aaargh.be/aaarghief

Emigreren naar Curaçao - deel 7

Nog 70 dagen!

Het is flink aftellen geblazen, zoiets als voor een lange vakantie, maar dan een stukje heftiger. Met vele ups en downs de laatste maand te maken gehad en vooral die downs komen dan wat meer binnen. Maar we blijven met positieve gedachten denken aan wat komen gaat en dat sterkt. 

Een zuur moment als  moeders voor een laatste controle naar het AMC moet en meteen mag blijven. Een aortaklep functioneert niet goed en moet geopereerd worden. Dat is een tegenvaller, maar aan de andere kant is het maar beter dat het nu gebeurt en niet een week voor vertrek. Dat betekent ook dat we de weekindeling mogen bijstellen. De lange ritten die nog voor de boeg staan voor de opleidingen zal ik alleen gaan maken, zodat Victor bij de honden kan blijven op die dagen. We hadden bedacht het afgelopen weekend een leuk uitje te maken, maar dat ging dus ook niet door. Dan maar de bungalow aan kant maken en met de was in de wasserette gaan zitten op zondag. Ook nuttig, maar minder leuk. Het is vooral werken de laatste maanden om alles klaar te zetten voordat we kunnen gaan. Met al je bezittingen in de container is het ook vooral behelpen in de bungalow, we redden het allemaal en dat is dan ook een positieve boost, maar toch... 

We hebben nog steeds geen definitief huis, dat is ook nog wel even spannend.  Er is zoveel moois op het eiland en er zijn genoeg mogelijkheden, je moet ze alleen wel kunnen en willen zien. Naast alle dagelijkse beslommeringen, de zaak die doordraait, de voorbereidingen die gemaakt dienen te worden en de persoonlijke issues kan ik wel zeggen dat de uitdaging mega is. Van de week vroeg ik me nog af: Hoeveel kan een mens hebben? 


Waar ik zo ontzettend dankbaar voor ben... De inzet van Els en Karin en ze weten zelf wel over wie ik het heb. Zonder deze powervrouwen had het nog ingewikkelder geweest. Enorm bedankt lieve schatten!! 😘
Zij hebben ervoor gezorgd dat bij moeders alles geregeld wordt in Amsterdam, terwijl wij in Ommen zitten. Wat ben ik toch ontzettend gezegend met die toppers in mijn omgeving.

Ondertussen ben ik met van alles tegelijk bezig. Een artikel schrijven, deze blog gebruiken om mijn verhaal even kwijt te kunnen, opleidingen uitwerken, de nieuwe website vullen, administratie, communicatie met Curaçao, todo lijstje maken met alles wat nog moet gebeuren, planning maken voor de zaak, etc. Het scheelt allemaal wel enorm dat veel digitaal kan en dat ik mijn lieve laptop hele dagen achter elkaar aanspreek hiervoor. 

Geleidelijk aan wordt het kouder en dat merk ik alweer aan mijn handen, die gewoon pijn doen soms. Dan weet ik ook weer waarom ik het allemaal doe. Elke dag probeer ik van minimaal 2 dingen enorm te genieten. De vogels, de eigen honden of een lekkere maaltijd en dan de rest voor lief te nemen.

75% van het bos is al bladloos ondertussen en hoe mooi sommige mensen dit ook vinden, ik vind het maar een dooie boel. Bruine afgestorven zooi, wachtend op vertering. De korte dagen en dus de donkere koude dagen voor kerst zijn voor mij een ware uitdaging op mijn humeur. Het liefst kruip ik weer terug in bed en ga in winterslaap. Ik besef me nu ook dat ik de aankomende lente de krokussen en narcissen niet ga zien, die voor mij altijd een verademing waren, omdat het betere weer er dan aan komt. En ineens word ik vrolijk over het feit dat ik nu een paar maanden eerder van mooi weer mag gaan genieten. Ik hoef nu niet op de krokussen te wachten, maar midden in de winter kan ik al een warm zonnetje ontmoeten. 
Goh zo'n blog is best goed voor je humeur, moet ik vaker doen...

Tis al bijna avond en dus weer tijd voor contact met overseas, waar de dag net is begonnen. Geen beentjes op de bank, maar hoofdje in de telefoon en de computer en dat terwijl ik al vanaf 08.00 uur vanochtend bezig ben. 
We zijn ook al bezig met het starten van een onderneming op Curaçao en het is heel erg gaaf als er straks BV achter mijn bedrijfsnaam mag komen staan. Als je dan zo naar de concepten kijkt, doet dat wel iets met je. 


We tellen af... nog 70 dagen ...

Het stikt hier van die dingen

We zijn tijdelijk dakloos en verblijven, totdat we een andere woning kunnen betrekken, in een bungalow op een park dat hondvriendelijk is. Dat staat uitgebreid op de website en duidelijk bij de keuze van de bungalows op de website dat er hondenbungalows zijn. Voor aan de ingang van het park staat een enorm bord met daarop geplande hondenactiviteiten. 
Op de website en in de voorwaarden die bij aankomst worden verstrekt, staat duidelijk omschreven dat er een aanlijnplicht is voor alle honden zowel in als om het park. Dus geen losloopgebied. Tot dusver vrij duidelijk.

Dit weekend is er een activiteit met honden en er verblijven nu  op het park zo'n honderd Bordeaux doggen die met hun eigenaren diverse bungalows bezetten en een weekend vol activiteiten hebben gepland. 
Dat betekent voor ons met onze honden ook even aanpassen, want we kennen het ras wel, maar de honden persoonlijk niet. En de ene hond is de andere niet. Dus pakken wij dit weekend de auto en rijden met onze viervoeters naar een andere locatie om daar uit te laten. Conflictvermijdend gedrag van onze kant zullen we maar zeggen. Maar dat liever dan onnodige confrontaties met onbekende honden. Mijn honden vinden ook niet alle honden leuk en een nare ervaring is voor geen enkele hond of eigenaar prettig. 
Daarnaast zorgt een conflict met een dergelijk grote hond eerder voor gaatjes en verwondingen en daar zit niemand op te wachten. 
Wij houden de honden dus even wat meer binnen met de gordijnen redelijk gesloten. 
De huisjes staan vrij aan de wegen van het park, dus zonder omheining, maar met voldoende ruimte tussen huisje en de weg.

Helaas zijn er altijd mensen die niet beseffen dat sommige honden elkaar gewoon niet leuk kunnen vinden en ondanks een aanlijnplicht in en om het park zien we diverse honden van diverse rassen los rond hobbelen. Gisteren liep er een hond los voorbij, terwijl ik mij buiten voor de bungalow bevond en ik sprak de eigenaar aan dat er op dit park een aanlijnplicht is. Het is echt heel bijzonder wat voor blikken en commentaar daarna worden geuit. "Hij doet toch niks" was hier ook weer de standaard reactie. Vervolgens loopt deze loslopende hond richting mij en de bungalow waar mijn 4 "schatjes" geur van krijgen. De hond wordt teruggeroepen, maar de nieuwsgierigheid wint van het gehoor en de hond wil pontificaal naar binnen gluren. Dat is iets te dicht in de comfortzone van één van mijn schatjes en met z'n allen laten ze luid en duidelijk weten dat de lijfelijke afstand echt niet oké is zo dichtbij. Omdat er enkel glas zit in de kozijnen ga ik er tussen staan en probeer de hond rustig met gebaren en geluid te verwijderen bij mij en het raam achter mij. En blijf vooral rustig in zo'n situatie, want gestreste hond en gestreste eigenaren zijn in zo'n situatie het minst handig. Uiteindelijk komt de eigenaar de hond maar zelf ophalen, wat ik overigens toch een heel verstandige beslissing vond, en kreeg ik het standaard zinnetje "Dat doet ie echt anders nooit" te horen. Waarop mijn antwoord kwam, "tja, dat zie ik". 
Verder maak ik er geen woorden aan vuil, maar mijn verbaasde opgetrokken wenkbrauwen en mijn blik van "TJA" zeiden waarschijnlijk meer dan voldoende om de eigenaren te doen besluiten om toch de hond maar aan te lijnen.

Waar ik mij telkens weer over verbaas is dat mensen gewoon echt niet meer zelf na kunnen denken. En lezen ze nou nooit kranten of facebook en kijken ze nou nooit naar de tv waar de laatste tijd genoeg berichten zijn geweest over doodgebeten honden en confrontaties met honden...
Naast mij hebben ze 3 honden die gewoon los buiten liggen. Nou heb ik daar geen moeite mee, dan hou ik mijn honden wel binnen, maar er rijden auto's, lopen andere honden en er fietsen en lopen geregeld mensen voorbij en stel nou dat een voorbij lopende hond het spannend vindt en er een reactie ontstaat. Dan zijn de klapkaakjes van de Bordeaux Dog toch wel iets om rekening mee te houden. Maar blijkbaar kom ik van een andere planeet en heb ik een vooroordeel en zijn alle Bordeaux Doggen (BD) compleet in elke situatie te vertrouwen. Maar toch, stel dat de hond die voorbij loopt een klein K* keffertje (KKef) is, je weet wel die rot hondjes die altijd conflicten veroorzaken, en die krijgt ruzie met de klapkaakjeshouder. Dan trek ik het liefst het gordijn van mijn bungalowtje dicht. Op zo'n live bloedbad voor de deur zit ik echt niet te wachten.
Ik wil wel even duidelijk stellen dat ik met de BD en de KKef helemaal geen problemen heb, maar ik zie de 'match' simpelweg niet bij een eventuele confrontatie. Dan heb je alleen maar weer verliezers. Zowel de honden als de eigenaren zijn weer de grote verliezers. 

Ik had het niet zo heel verkeerd bedacht overigens. Vanochtend zit ik buiten een kop thee te drinken, mijn honden binnen, want naast me zijn de honden weer los bij het huis. Een man met twee BD's aangelijnd komt voorbij, zegt ons vriendelijk goedemorgen en loopt langs de buren, waar de twee BD's direct op reageren en afstormen op de aangelijnde honden. De voorbijganger zien we bijna op z'n tandjes remmen op de weg, er hangen tenslotte nogal wat kilo's aan de lijn. De honden reageren met grommen, blaffen en ik denk bij mezelf, daar heb je het gesodemieter al. De buren schreeuwen de honden terug en moeten ze uiteindelijk ophalen en die krijgen er nog even van langs. Het loopt gelukkig met een sisser af dit keer. 
Het was voor mij ook niet een kwestie van of het zou gebeuren, maar wanneer het zou gebeuren. En dat was dus vandaag.

We zingen dit weekend weer uit en we zijn alweer benieuwd naar de eventuele nieuwe buren volgende week. 

Ondertussen rijdt er een echtpaar op de fiets voorbij. Bij het huis van de buren met de drie honden, die voor nu even binnen zitten, komt een enorm geblaf en de mensen op de fiets schrikken ervan. Mijn honden zijn niet doof (eentje overigens wel, maar bij activiteit blaft ze vrolijk mee) en reageren vervolgens ook op deze fietsers (goed voorbeeld doet goed volgen) en het hoofd van de dame op de fiets staat op onweer, waarna ze de opmerking laat vallen: "Het stikt hier van die dingen". Mijn echtgenoot spreekt daarop: "Ja, tis een hondvriendelijk park". En de reactie: "Nou, als ik dat had geweten, dan had ik hier niet voor gekozen". 
Wij kijken elkaar verbaasd en hoofdschuddend aan. Hoe blind en doof kun je zijn als je een bestemmingskeuze gaat maken.

TIPS!

• Voor de mensen die een bungalow gaan boeken: Check de website en lees de voorwaarden, dat scheelt teleurstellingen als men een hondvrij park wil boeken.

• Voor de mensen met honden die een bungalowpark/camping boeken: Neem je verantwoordelijkheid en lijn de hond aan. Er zijn van die pennen die je in de grond kunt steken, er bestaan hekjes en omheiningen die je mee kunt nemen en ja er zijn echt ook honden die elkaar gewoon niet leuk vinden, ongeacht ras, grootte en persoonlijkheid.

Ook al doet jouw hond "niets" er kan altijd "iets" gebeuren als honden elkaar toch niet zo leuk vinden. 

• Honden die er bijtwonden en een trauma aan over houden of doodgebeten worden zijn verliezers, 
• Honden die bijten en in beslag worden genomen of ingeslapen worden zijn verliezers, 
• Eigenaren van een gewonde, getraumatiseerde of dode hond zijn verliezers, 
• Eigenaren van een in beslag genomen of ingeslapen hond zijn verliezers.

Ik ben benieuwd hoeveel mensen deze blog "echt begrijpend" zullen lezen.

Emigreren naar Curaçao - deel 6

Oh Mijn God! wat een enorme troep verzamelt een mens in zijn leven. Nog krap 2 weken en dan zijn we officieel uit ons huis, dus we hebben het meeste al ingepakt in dozen staan. Om de laatste breekbare items in te pakken en straks in de container te tillen, komt meneer Jos Braaf van Direktpakket ons helpen. Gut wat een enige man is dit. Die gun je ook gewoon de opdracht. En dan gaat het straks verscheept worden via Allways Transport, ook al zulke fijne mensen, die echt super adequaat en snel reageren. We zijn Na Kaminda echt dankbaar voor de ondersteuning tot nu toe.

Maar in ieder geval blijft het nog steeds een enorme berg zooi wat we verzameld hebben. Ik heb inmiddels al een waslijst (lees verhuislijst) met daarop alle dozen en spullen geschreven. Zo kunnen we straks netjes afvinken wat er in gaat en er weer uit komt. Als je dan gaat optellen en je ziet dat de verhuizers straks meer dan 300 items te  verwerken hebben, dan krab je jezelf even op je hoofd en vraag je je af of je het allemaal wel nodig hebt. Maar we hebben al zoveel weggedaan en ja, geen idee of ik het allemaal nodig ga hebben, dat zien we daar dan wel weer en kan ik er alsnog misschien iemand blij mee maken. Aan de andere kant boeit het niet, we hebben tenslotte een grote container.
En ik moet niet vergeten dat we natuurlijk naast de privéspullen ook nog de kantoorspullen hebben en de hondenschool materialen.

We hebben ook al klaar gezet wat we de aankomende 4 maanden nog "nodig" hebben. Dat wordt dus 2 keer rijden naar de tijdelijke locatie. We hebben naast die spullen ook nog 4 honden, 4 enorme reisbenches, afzethek, etc. bij ons. Je kan beter vissen houden pfffff. En dan nog datgene wat ik nodig heb voor de opleidingen die nog gepland staat tot het einde van het jaar. We hebben dus een paar kuub wat achteraf verzonden gaat worden. Nou ja, het is maar zo. Vooral het overal goed over nadenken vergt veel van jezelf. Kan dit in de container of heb ik het nog nodig die laatste maanden en wat is nog nodig die laatste maanden? We hebben wat oude kleding, de oude dekbedden en dergelijke die we aan het einde van de rit weg kunnen gooien klaargelegd, dat scheelt weer met de hoeveelheid wat als laatste nog mee gaat. 

Het is nu met recht uit dozen leven. Gisteren in de keuken de la open trekken en denken... Oh nee, dat is al ingepakt. Dan maar improviseren. Nog een plantenbak uitscheppen... Schepjes ingepakt, maar gelukkig weten we precies wat er in welke doos zit. Het is dan wel altijd de onderste doos natuurlijk.

De vriezer moet ook nog leeg, we hadden nogal wat ingevroren liggen en eten nu elke dag een verrassingsmenu van wat er nog ligt. Erwtensoep, stamppot, hele creatieve ovenschotels met van alles en nog wat, laatste frituurdagje, etc. Maar allemaal heerlijke maaltijden. Best heel leuk om zo creatief te koken. 's Morgens shoppen in de vriezer  en 's avonds een verassing wat we er van maken. Scheelt weer in de boodschappen portemonnee...

Want de eerste grote bedragen zijn al van de rekening afgeboekt. Het volledige transport en de verhuizing is al betaald en dat zijn geen kattenpis bedragen. Dat gaat met duizenden tegelijk. De tickets zijn al geboekt en met 3 personen en 4 honden is dat ook weer een zo'n drieduizend euro. Dan de afrekening van de notaris nog, moest ook meteen betaald worden. Hoppa! Rien ne va plus, het geld is niet meer van u.
Ik heb toch nog maar even een staatslot gekocht, je weet het maar nooit hahahahaha.

Ondertussen is er ook veel contact met Curaçao, want een huis daar zou ook wel handig zijn. Wat of hoe, dat weten we nog niet, maar dat komt vast allemaal goed. En dan heb ik tenminste nog wat te bloggen in de komende maanden. 

Vandaag komt mijn nicht nog als laatste wat spullen ophalen, spelletjes, winterkleding en zijn we rond daarmee. Dan is de kringloopwinkel van Hogendoorn officieel gesloten. Morgen gaan we alle zaken die aan de muren hangen eraf halen en klaarzetten. Volgende week wordt nog druk met de laatste zaken hier organiseren en met twee opleidingsdagen en dan vertrekken we voor een week naar een bungalow. Tijdens die week komt de verhuizer om in te pakken en in te laden en dan zwaaien we alles uit voor een aantal maanden. Ik zal blij zijn als het 3 september is.

Ik denk dat het wat rust in mijn hoofd gaat geven als we in ieder geval klaar zijn met dit huis en alle rompslomp daaromheen. Dan kunnen we ons gaan concentreren op de daadwerkelijke reis en alle ellende die daar weer bij komt kijken.
Nog 143 dagen!

Emigreren naar Curaçao - deel 5

Het is weer eens tijd voor een blog. Er is veel gebeurd in een krappe 2 maanden. Een tijdelijke woonruimte zoeken was de afgelopen tijd het meest stressvolle punt. Met 3 volwassenen en 4 honden en een overbruggingsperiode van een paar maanden ben je zowat melaats in huurhuizenland. Met 4 kinderen mag je terecht en volgens mij maken die meer troep, maar oké het is gelukt. Het wordt wel kamperen de laatste maanden. Aan de andere kant kan ik daar dan ook nog wel de voordelen van inzien, want nu kunnen alle spullen direct met de verhuizer mee en dan nog een heel klein gedeelte voordat de container dicht gaat vlak voor het vertrek. Ondertussen stevig met Na Kaminda aan de slag om alle papier in orde te maken. Heerlijk zo iemand die je hand vasthoudt in vergunningenland. Je krijgt op tijd door wat je mag gaan regelen en wat je dient in te vullen en zij regelen de rest. Ja, dat kost geld, maar als ondernemer gun je het en waardeer je ook een andere ondernemer die kwaliteit levert. Waar je dan weer niet goed van wordt is het bureaucratische geneuzel. Stempeltje hier, handtekening daar en 25 keer je kopie van je paspoort overal af moeten geven. Nee mevrouw, u moet persoonlijk dit papiertje ophalen en persoonlijk weer afleveren. In ons digitale landje schijnt het vreselijk moeilijk te zijn om dat online te regelen. Ik zei vanmiddag nog: "kunnen we vast wennen, tis hier net Curaçao af en toe". Een aantal dingen kunnen gelukkig wel, zoals uittreksel uit het geboorteregister en gegevens uit de basisadministratie. Maar vergeet niet dat overal ook weer een prijskaartje aan hangt. Het is € 10,- euro hier en € 50,- euro daar en dan nog de parkeerkosten die lekker oplopen voor al die losse bezoekjes. 
Wist je dat in sommige gemeentes (en natuuuuuurlijk is Almere daar één van) je op de dag van vertrek of uiterlijk een dag ervoor je uit moet schrijven bij de gemeente... Het is toch te droevig voor woorden dat je dat niet een week van te voren kan doen of zo. Zo vlak op je reis is dat nou weer zoiets waar je niet op zit te wachten.

Naast het hele verhaal van handtekeningen en papierhandel hebben we ook nog ons huis wat gelukkig verkocht is en waarvoor we bij de notaris nog dingen moesten regelen. Al met al draag ik trouw mijn paspoort en andere pasjes bij me, want je hebt ze continue nodig. Heb je al een kopie opgestuurd, maken ze alsnog een kopie ter plekke. Ik heb ook een apart mapje op de pc waar alles zo uit te plukken is. 

Ondertussen flink aan de slag met uitzoeken, weggooien, verkopen en inpakken van de spullen die mee gaan verhuizen. Oh dear! wat een mens toch allemaal verzamelt in een aantal jaren. Als je ruimte hebt in je huis, dan ga je dus ook spullen opslaan. Ach, misschien kunnen we dat nog eens gebruiken of nee, zonde om weg te gooien of handig voor later. Nou, ik heb dus flink gehamsterd, want ik hoef nooit van m'n leven meer handdoeken te kopen hahahaha... Complete nieuwe set gevonden, helemaal vergeten dat ik die nog had. Die gaat dus wel mee, dat snap je.
Je wordt wel makkelijker in sorteren. In het begin kijk je elk dingetje door, boekje, foto's en haalt meteen wat herinneringen op, maar na een doos of 40 wordt je toch wat rigoureuzer zeg maar.

En langzamerhand worden de eerste afscheidswoorden al gesproken. De cursisten van de hondenschool (daar had ik wel wat moeilijk mee, tis toch je werk en passie) wat een lieve reacties en we missen ze nu al. De mensen die je weigert, omdat de lessen gestopt zijn. Dat is ook een zware hoor. Je bent er altijd geweest voor iedereen en iedereen was welkom en nu moet je schrijven dat je geen nieuwe cursisten aanneemt omdat je vertrekt. RAAR!
De mensen in de winkel, die je elke week ziet met boodschappen doen en daar een gezellig praatje mee maakte. Door de vakantieperiode en het feit dat wij eind augustus weg zijn uit Almere maakt dat er al afscheid wordt genomen. Geen heftig afscheid, maar wel RAAR!
De grote bus moest vandaag naar de garage voor een grote beurt en dan neem je na het betalen van je factuur afscheid van je vertrouwde mannetje bij de garage, waar je al zeker 18 jaar trouwe klant bent. Wij hebben altijd 120% vertrouwen gehad en kunnen hebben bij Garage Raymond en na een veer in z´n kont te hebben gestopt voor het feit dat we al die jaren een supertevreden klant zijn geweest namen we afscheid. RAAR!

Collega´s die je spreekt, die je nog even komen opzoeken, die nog graag een inschrijving doen voor een opleiding, want live is toch leuker, die je een kaart geven met mooie woorden, een presentje geven niet als afscheid, maar als een tot ziens, die je af en toe een hart onder de riem steken in een persoonlijk berichtje, etc. RAAR! (wel heel fijn!)

En zo tellen we de dagen af. Nu nog 165 dagen en ondertussen stevig contact met superfijne mensen op Curaçao die hun stinkende best doen om te helpen met een huis aldaar te zoeken en te regelen. Wat mag ik me dan gelukkig prijzen met toppers die ook hart voor de zaak hebben en ondernemer zijn en die je willen helpen. En dan krijg je ook nog een berichtje met de tekst: "Het zal lukken een mooi en fijn huis voor jullie te vinden!"
Op zo'n moment voel je een warme deken over je heen trekken en weet je dat er nog steeds superfijne mensen rondhuppelen op de aarde, omdat je soms wel eens twijfelt hieraan. 

Hoezo twijfelen? Mensen die je claimen, mensen die je voorliegen, mensen die van je willen profiteren, mensen die een slaatje willen slaan uit het feit dat je toch van je spullen af moet, mensen die over jouw rug beter willen worden, etc. Geeft niets. We filteren alles en iedereen en worden in sommige gevallen best wel hard. Maar dat is dan maar zo. Enneh... containers zijn heeeeeeel groot, dus wat niet weg is, gaat gewoon mee. We zijn niet ten einde raad, wij vinden een andere oplossing!

Maar in ieder geval zijn we weer een stukje verder op weg. Eind augustus staat de verhuizer voor de deur, die we ook via Na Kaminda hebben geregeld. De contacten zijn super te noemen en we hebben daar alle vertrouwen in. Nu weer aan de slag. Er moet nog veel geregeld worden. Afspraak bij de dierenarts voor de honden, overal uitschrijven en afmelden, zowel digitaal als analoog.
TIP! Spaar eens 2 maanden adressen op van alles wat je per post krijgt toegestuurd. Van reclame tot belangrijke post. Best nog wel veel in deze digitale tijd!
TIP! laat alle reclameberichten in een spamfolder komen en ruimt een paar keer per maand je spamfolder eens op en schrijf je uit van mailinglijsten. Best veel!

We hebben nog 4 weken voor de boeg met heel veel opruimwerkzaamheden. Ik heb het goed gepland (complimentje naar jezelf mag ook af en toe) dat ik de aankomende weken geen lessen of opleidingen heb. Totale focus op verhuizing, emigratie en belangrijke zaken regelen. Dat geeft me ook de ruimte om af en toe even gewoon de zooi te laten vallen om op een later tijdstip verder te kunnen gaan. Noem het management, ik noem het nuchter nadenken en beslissingen durven nemen. Dat wat ik iedere keer mijn collega's vertel, is ook best wel handig voor mezelf in bepaalde situaties 😜

We zijn lekker bezig, het gaat lukken, tis nog best wel veel, maar heb er alle vertrouwen in, wordt gek van de rotzooi, zie gaten vallen in de ruimtes, moet nog hartstikke veel doen, ga gewoon onvermoeid en gemotiveerd verder, wordt soms super chagrijnig van infantiele mensen en instanties, kan er soms ook de humor van inzien, sta moe op en ga moe naar bed, dan maar een borreltje op z'n tijd, besteed te weinig aandacht aan honden en echtgenoot, die hebben maar effe pech op dit moment, nog een aantal weken en dan zijn zij weer aan de beurt. Ben er helemaal klaar mee en ik heb superveel zin in het nieuwe avontuur!! 

Hij wordt weer vervolgd hoor 😄

























 

Emigreren naar Curaçao - deel 4

Ter voorbereiding op de emigratie was het handig om nog een keer op vakantie te gaan. We kunnen dan nog zaken regelen, contacten leggen en onderhouden en actief opties onderzoeken. Dit keer dan ook gekozen om in een woonwijk een huis te huren en niet op een resort of hotel. Dat is een goede keuze geweest. We draaien gewoon mee met gezinnen die hier een eigen huis hebben en zien het dagelijkse leven van dichtbij. Om zo centraal mogelijk te zitten hebben we een huis op Grote Berg gehuurd. De reistijd naar zowel het uiterste puntje van Willemstad als Westpunt is dan ongeveer gelijk. De supermarkten zijn makkelijk bereikbaar en mochten we willen, dan is het strand ook dichtbij.
In 1,5 week tijd hebben we wel 15 minuten in de zee gelegen. We zijn te druk bezig met andere dingen. Huizen kijken, afspraken nakomen, bezoeken van rescue organisaties, etc. We komen zoveel leuke mensen tegen die heel open met je dingen bespreken. Waar dien je op te letten, wat is handig, wat is niet handig. Erg leerzaam en wij zuigen die informatie als een spons op. 

Degenen die mij kennen weten dat alles iets anders verloopt in mijn leven dan bij andere mensen. Zo ook hier. We hebben dus gewoon een auto gekocht, die een half jaar nog mag logeren bij iemand, totdat we arriveren. Waarom? Die auto is één van mijn dromen en daar stond ie zomaar op internet. We zijn fantastisch geholpen en voorgelicht en ik tel echt de dagen af dat we permanent van dit supercoole voertuig mogen genieten. 
Mocht je een auto willen huren of willen kopen op Curaçao, dan kan ik je zeker deze adressen aanraden. www.autohurenopcuracao.nl en autokopenopcuracao.com 
Ook voor je vakantie huurauto dus. Wij rijden nu ook rond in een auto die we via hen hebben gehuurd. Kan gewoon via de site en je krijgt netjes antwoord en alles wordt keurig geregeld voor een zeer betaalbare prijs.

Het inburgeren gaat rap en helemaal als je je in een woonwijk bevindt, waar je geen back-up hebt van een receptie waar je iets kan melden en dat het voor je geregeld wordt. Van de week hadden we een aantal uren geen water. Gelukkig heb ik altijd een fles in de koelkast staan en we hadden bier, dus geen dorst geleden. Maar je kan niet afwassen, niet douchen, geen wc doorspoelen (ja 1 x hahaha) en dergelijke. In de chillmodus op de porch afwachten dus. Er is ook wat gedonder met het elektriciteitsnet. Van de week was er al een storing en gisterenavond om 23.30 uur zaten we bij ons laatste drankje op de porch ineens compleet in het donker. POEF alles uit. En het vreemde was... de straatverlichting deed het gewoon. De buren hadden Aquaelectra gebeld en die stonden al heel snel in de straat met 2 auto's. Het is echt heel grappig hoe dat hier gaat. Wij hebben er nog maar een extra drankje bij gepakt. Babbelende mannen. Heen en weer lopen en rijden en echt geen idee wat ze nou aan het doen waren, maar het was druk in de Cul de Sac. We zijn uiteindelijk toch maar naar bed gegaan, want de ogen wilden niet meer zo makkelijk open blijven. Maar ja, geen stroom, dus ook geen airco of ventilator. Hoort erbij en we zijn in slaap gevallen. We hadden wel de ventilator aangezet en 's nachts werden we wakker van een briesje. We hadden weer stroom. Alleen vanochtend bleek dat we geen 220 V hadden, alleen maar 110 V. Dat was jammer, want het koffiezetapparaat doet het dan niet. Gelukkig is er ervaring met kamperen, dus een trechter met een zakje erin en warm water opgieten doet het ook. Koffie is essentieel in de ochtend. 

Gisteren deed de wasmachine raar. Natuurlijk met een was erin. Klepje open en de badkamer blank. Shit water werd niet afgepompt. Dweilen, water opvangen en de was kletsnat opgehangen. Droogt vanzelf. Maar wassen zit er even niet in, want die zit dus ook op de 220 V. Planning gaat dus niet door om het beddengoed te wassen. Dat doen we dan wel een andere keer. 

We zijn bijna elke dag nu richting Willemstad gereden voor allerlei afspraken. Als je weet dat ze iets anders rijden dan in Nederland, dan weet je ook dat je goed mag opletten. De richtingaanwijzers worden hier niet of nauwelijks gebruikt. Ze remmen en slaan af. Remlichten willen ook nog wel eens ontbreken. In Willemstad is het ook niet verstandig om op tijden te rijden dat de scholen uitgaan. Je staat dan in de file. En rij je op de snelle wegen, dan mag je links en rechts inhalen. Ik moet zeggen dat ik daar geen problemen mee heb, ik doe net zo hard mee hierin. Je ruimte zoeken en gas geven. Wat ook nog een aandachtspunt is, dat je op de doorgaande weg voorrang hebt. Kom je van rechts, dan heb je dus pech. Voorrang nemen is levensgevaarlijk, dus ga je hier rijden wees dan gewaarschuwd. Ook dat vind ik overigens wel fijn. Jij rijdt rechtdoor, dus je gaat voor. Hier en daar zijn de wegen ronduit slecht en ze hebben tegenwoordig ook de rotonde kolder uitgevonden. Rotondes zijn de ene keer met en de andere keer zonder voorrang en zelfs op de grote rotonde richting Hato heb je van de ene kant voorrang maar bij de volgende mogelijkheid moet je voorrang verlenen. Ach het went heel snel, althans voor mij. 

De afgelopen week heb ik 4 workshops gegeven ten behoeve van de Stichting I-Animal, die onder andere sterilisatieprojecten steunt en hondenhuizen bouwt. We hebben 1200 gulden opgehaald, dat is zo'n 600 euro. Fantastisch dus! De honden en katten op het eiland zijn een groot probleem. Er is een enorm overschot. Dieren zwerven rond en vermeerderen zich enorm snel. Maar ook worden dieren en nestjes pups of kittens gedumpt in de mondi (het buitengebied waar niemand woont). En daarnaast worden er ook honden en katten in tuinen gehouden en verwaarloosd, simpelweg ook door het ontbreken van educatie hierover.
We zijn de afgelopen week op diverse plekken geweest die zorgen voor gewonde, gedumpte of verwaarloosde dieren. Zo hebben wij Stichting Carf bezocht en Stichting DOG, maar ook zijn we naar het dierenasiel geweest. En er staan nog een paar bezoeken op het programma. Alles zit echt overvol. En er worden nu ook gewoon dieren geweigerd of worden maar ingeslapen. Het is triest, maar alle stichtingen, opvang en fosters zitten tot aan de nek in honden en katten. Veelal gedumpt, maar ook door onwetendheid niet gesteriliseerd en toch zwanger geraakt. De nestjes stapelen zich op. Elke stichting/foster/opvang doet z'n stinkende best. En er zijn zelfs voedselprogramma's. Mensen die elke dag rondrijden om zwerfhonden en zwerfkatten te voeren, van medicatie te voorzien en vangen en ze steriliseren. Feed Friends is daar een voorbeeld van. De honden die het kunnen redden buiten, worden na de sterilisatie weer teruggezet in de omgeving waar ze vandaan kwamen. Door ze te voorzien van medicatie dragen ze ook weer minder makkelijk ziektes over en krijgen ze geen teken en vlooien. Dat kan namelijk ook weer zorgen voor karpattenziekte (tekenziekte), waardoor nog meer medicatie benodigd zou zijn. Een prachtig controleprogramma, maar soms is het een druppel op een gloeiende plaat. In ieder geval wordt er volop aan gewerkt.
Het meest trieste wat ik heb gezien was toch wel het dierenasiel. De overgrote meerderheid aan honden en katten die geadopteerd kunnen worden, zowel via de stichtingen als het dierenasiel, zijn gezond. Het is dan ook in en in triest om deze gezonde dieren met zoveel bij elkaar te zien in hokken, wachtend op een aai of knuffel. Ik kon werkelijk waar bij elke kennel mijn hand gewoon naar binnen steken en werd besnuffeld en kreeg likjes. Sommigen kwamen tegen het hekwerk gedrukt staan om een aai te ontvangen. Je hart huilt ervan als je daar staat. 

Ja, ook dat is Curaçao. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn met cocktails op de beach. Maar toch hou ik van dit eiland. Met z'n mooie en minder mooie kanten. Met de mensen die echt hartelijk zijn, als je er zelf ook voor open staat. 
Tip! Ben beleefd. Zeg u en meneer en mevrouw. Geef een glimlach en relax. En misschien komt het door mijn leeftijd en mijn opvoeding, maar ik vind het fijn om weer beleefdheid te ervaren. 

En nu weer hard aan de slag op zoek naar een huis. Wordt vervolgd!

Emigreren naar Curaçao - deel 3

Het voorlopig koopcontract getekend. Een spannende periode afwachten en na een tijdje kom je op een dag terug van je werk en zie je een bordje verkocht staan. Dan wordt het wel heel echt allemaal. Ondertussen waren we al wat dozen aan het inpakken en spullen aan het opruimen en verkopen, maar nu staat het er wit op rood. 
Kriebels? Ja! Spijt? Nee! 
Het is wel een chaos in huis met spullen in dozen en kasten uit elkaar. Ondertussen heel goed nadenken wat er in de dozen nu gaat, die we ruim een half jaar niet gaan uitpakken. Stickers erop plakken met de omschrijving van de inhoud. Dozen nummeren en op een lijst in Excel bijhouden. Dan kan ik die straks uitprinten en afvinken wat er in de container gaat en wat er weer uit komt.

De kledingkast is zorgvuldig doorgespit. Wat we wel mee willen nemen, maar de aankomende maanden niet nodig hebben, pakken we al in dozen. Wat we het resterende jaar nog denken nodig te hebben laten we liggen en kleding die we aan het einde van deze periode niet meer nodig hebben en nog bruikbaar zijn, doneren we aan het goede doel.
Ondertussen heb ik ook meteen de koffers maar ingepakt voor de (werk)vakantie binnenkort. Als je toch bezig bent, dan is dat ook maar klaar. Meteen de koffers gewogen. Mag 23 kilo meenemen met KLM en ze wegen allebei 21 kilo. Ha, weer trots op mezelf.


De grootste uitdaging is het twee keer verhuizen in een half jaar tijd. Eerst van dit huis naar een tijdelijke locatie, die we nog niet eens hebben en daarna de grote stap.
Een huis huren in Nederland is ook nog een issue. Kom niet te vroeg met de vraag naar een huurhuis, want dan wordt je gewoon verteld dat je anderhalve maand voordat je moet verhuizen nog maar eens terug mag bellen. De huurhuizenmarkt schijnt echt supersnel te gaan. En niet alle huizen zijn voor een korte periode te huur. Sommige huizen dien je minimaal 12 maanden te huren, andere huizen minimaal 6 maanden.  Dan kun je nog kiezen voor een vakantiepark, maar dan moet je nog wel even de kosten van een inboedel opslag erbij rekenen. Want op een vakantiepark of in een stacaravan kun je niet je hele inboedel meenemen.

Laatst zei iemand tegen me... joh, jij wilde toch avontuur, nou die krijg je...
En ze heeft een puntje hiermee. Voor mezelf is dat ook geen probleem, alleen dien ik nog wel rekening te houden met de honden en een moeder en uiteraard mijn partner. 
Maar één ding is zeker, er zit beweging in en hierdoor leren we om niet te snel in de stress te schieten bij onzekerheden. 
Overigens kan ik me heel goed voorstellen dat dit soort onzekerheden mensen ervan weerhoudt om stappen te ondernemen voor een emigratie. Heel je systeem van normen, waarden, ervaringen, zekerheden gaat op de schop. Je hersenen draaien overuren en gaan soms in je dromen tijdens je slaap met je op de loop. Doemscenario's vieren hoogtij. De enige tip die ik daarvoor kan geven, is om vooral rustig te blijven en je niet gek te laten maken, hoe moeilijk dat soms ook kan zijn. Hou voor jezelf vooral de daadwerkelijke reden van de emigratie in het vizier. Voor ons is dat het klimaat. Natuurlijk moeten we er straks hard voor werken, maar dat doen we hier ook al. En natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn, maar dat is het hier ook niet. Overal is wel wat. Maar bijna overal kun je in je primaire behoeften voorzien. 


Overigens is een buffertje in geld wel aan te raden. Zorg als je gaat emigreren dat je niet op een houtje hoeft te bijten de eerste maanden tot een jaar. Dat geeft rust en geeft je de tijd om over andere mogelijkheden na te denken. Neem ook tijdens de voorbereidingen af en toe gewoon je rust om dingen te verwerken. 

We hadden bedacht om kostenbesparend met TUI te gaan vliegen. Dat scheelt echt veel geld met het vervoer van de honden. Maar van de week lazen we dat er gedonder is met de vliegtuigen en er andere maatschappijen worden ingehuurd, waar geen dieren mee vervoerd mogen worden. OMG dat zie ik echt niet zitten als ik wel in het vliegtuig mag stappen, maar mijn honden mogen er niet in ... NO WAY! 
Dus we hebben besloten niet hierop te besparen en met onze vertrouwde maatschappij KLM te gaan vliegen. Overigens is dit met een moeder die slecht ter been is ook prettiger. De service is fijner, het personeel vriendelijker en op zo'n stress reis wil je gewoon geen gedonder of zo min mogelijk gedonder. 
Dus KLM maak je borst maar nat. 😜

Afscheid nemen van spullen kan af en toe net zo hard binnenkomen als afscheid nemen van mensen. Zo heb ik een auto verkocht en ergens gaat dat aan het hart, want daar heb ik ook keihard voor gewerkt en gespaard. Ik was zo trots toen ik hem kocht en af mocht halen. Maar hij krijgt een mooie bestemming. 
Bij elk item wat je in je handen neemt in huis denk je na of je dit mee gaat nemen en ik weet zeker dat we nog overbodige spullen uit gaan pakken als we daar zitten, maar goed die kunnen we ook daar nog wel weer verkopen of weggeven.

Afbouwen van de werkzaamheden is ook best heftig. Van de week hebben we drie nieuwe puppy cursisten een negatief antwoord moeten geven op de vraag of ze bij ons cursus konden komen volgen. Dat ging ons enorm aan het hart. Maar ik kan het voor mezelf niet verkroppen als ik die mensen laat komen en dan per 1 augustus moet zeggen... sorry, bij ons kunt u niet verder, want wij verhuizen. Dat strookt niet met mijn klantenservice. Valse hoop daar hou ik niet van. We hebben dus nu nog maar een heel klein groepje over en dat is helemaal prima, maar ook moeilijk.

Ondertussen verzamelen we van alle post de adreslabels die we of af gaan zeggen of op gaan zeggen. Gelukkig hebben we daar niet zo heel veel van, dat is wel een voordeel van het digitale tijdperk waarin we leven. Al met al is het een hoop geregel en nadenkwerk.

En zo ben je stapje voor stapje bezig om veranderingen door te voeren en te accepteren. Binnenkort gaan we voor een paar weken naar Curaçao om daar al wat voor te bereiden, maar ook om even op adem te komen. Als we terug zijn dan hebben we nog ruim zes maanden om af te tellen naar de definitieve stap. De tijd vliegt echt razendsnel voorbij nu. En aan de ene kant is dat spannend, maar aan de andere kant ook hartstikke fijn. 

Het is allemaal heel erg dubbel. Met nog acht maanden te gaan, bevinden we ons dus nu in de dubbele periode, in afwachting van de afsluitende periode en daarna de opnieuw startende periode. Gelukkig kunnen we er lekker over babbelen met elkaar en met anderen en dat helpt de mentale verwerking enorm. Dus zit je ook in zo'n situatie, praat er dan veel over met anderen. 
Voor mezelf hou ik ook een checklist bij, wat nog te regelen en wanneer. Daar kijk ik dan elke twee weken even op om zelf op schema te blijven. 

Voor nu... voorbereiden van de (werk)vakantie, bij terugkomst huurhuis regelen en focus leggen op de tussentijdse verhuizing.