Kleine hondjes worden groot

Zooooo schattig !! Zo'n klein pupje.
Pasgeboren en alles is nog zo ontzettend klein en lief. Je bent dan ook op slag verliefd als je dat grut aan de moederhond ziet hangen. Foto's, filmpjes... elke keer smelt je weer.

Als je een hondenschool hebt, dan maak je nogal eens wat mee en hoor je zoveel verhalen en zie je zoveel gebeuren. In deze blog steek ik graag een aantal puppy eigenaren een hart onder de riem. De foto's zijn van mijn eigen pup Panda, die inmiddels al weer ruim 2 jaar is, maar waar ook nog steeds elke dag van leer en met wie ik ook al een hoop heb meegemaakt. Elke pup is anders, elke ervaring is anders. 

Dit verhaal is dan ook een geselecteerde bundeling van eigen ervaringen en ervaringen van cursisten. Maar het kan ook zeker een eye opener zijn voor potentiële puppykopers die alles nog rooskleurig zien en nog niet beseffen wat hen te wachten kan staan.

Die leuke puppy's groeien met de dag, de oogjes gaan open, de oren gaan werken en ze gaan lopen. Onhandige puppybewegingen om het evenwicht te verkrijgen, te leuk om te zien. De pups leren van moeder, eventueel van andere honden in het huis bij de fokker en van elkaar. Laten hun plas en poep achter waar ze lopen en slapen en drinken.

 

Dan gaan ze de wereld langzamerhand ontdekken, hoe schattig wil je het allemaal hebben. Je kan niet wachten zo langzamerhand tot dit bolletje poetskatoen met je mee naar huis mag, want daar was het allemaal om te doen. In blijde verwachting van een nieuwe hond. De laatste loodjes... huis aan kant, spulletjes voor de nieuwe pup gekocht, nog even extra uurtjes slapen, want dat zal de eerste weken afzien worden om 's nachts of 's ochtends heel vroeg nog een extra plasrondje te doen. Maar goed, geen punt, je hebt er alles voor over en met alle goede intenties en vol vertrouwen tel je de dagen af.

Je leest je nog een beetje in over het ras of de rassen die in de kruising zitten verstopt. En met een roze bril lees je vooral de leuke eigenschappen en de positieve berichten.

Met 8 - 9 weken mag zo'n pup dan mee met de nieuwe eigenaar. Je geniet met volle teugen. Alles is nog nieuw, leuk, grappig. Je bent compleet verliefd en belooft je nieuwe pup dat je heeeel goed voor hem zal zorgen en dat het hem aan niets ontbreekt. Iedereen die je tegenkomt wil knuffelen, op visite komen en aan dit kleine wondertje frummelen. Je krijgt puppy pakketten, speeltjes, voertjes en vooral ontzettend veel goedbedoelde adviezen, waar je achteraf helemaal niks aan hebt.

Want na een week of twee blijkt het toch best wel vies tegen te vallen allemaal. Het breekt je op dat je er elke nacht nog even uit mag, terwijl je andere puppy eigenaren hoort over hoe leuk het is en hoe fijn hun pup de nacht doorhaalt. Dat ie zo lekker rustig in de bench zit, terwijl jouw pup de boel bij elkaar gilt en 's nachts een eigen carnavalsfeestje houdt. Nee hoor mevrouw, ze bevuilen nooit hun eigen plek. Dus een bench werkt prima. En 's morgens sta jij weer stront te ruimen en de muren af te wassen, de kleedjes te verschonen, want het is een stinkende bende. Ze vertellen je hoe zindelijk hun pup al is, terwijl jij elke week bij de supermarkt een megaverpakking keukenrollen afneemt, omdat die van jou dus helemaal niet zo zindelijk is en nog nooit van een plasrem gehoord heeft. (Plasrem is als de pup stopt met plassen als je hem optilt) Jouw pup laat het gewoon doorstromen. En het lijkt wel dweilen met de kraan open.

Loopt jouw pup ook zo lekker mee aan de lijn?? Nee, natuurlijk heb jij weer een pup die elke meter gaat zitten en helemaal niet wil meelopen. Die rondjes draait om zich te bevrijden van de riem of alleen maar loopt te racen aan de lijn.
De hondeneigenaren onderweg bestoken je onderhand met de ervaringen die zij hadden met hun pup en alles klinkt een stuk rooskleuriger dan wat jij op dit moment meemaakt. 

Verhalen over socialisatie, dominantie, etc. vliegen je om de oren. Moedeloos besluit je op aanraden van weer een ander toch maar eens een puppycursus te gaan volgen. Ook hierin zie je door de bomen het bos niet meer. De ene biedt dit aan en de andere weer dat en de prijzen verschillen ook nog enorm. Je gaat maar eens aan de slag op internet om te zien of je een beetje wijs wordt uit al die aanbieders. Ook dat valt niet altijd mee. Nog maar eens advies inwinnen bij andere hondeneigenaren en eigenlijk baal je ervan dat je daar niet eerder mee bent begonnen, want onderhand tikt de tijd door en wordt je pup elke dag ervaringen rijker. Hij gaat gedrag vertonen dat je eigenlijk toch niet voor ogen had in eerste instantie.
Bij de ene cursus kun je direct instromen en bij de andere cursus moet je nog een maand wachten voordat ie start. Hoe kan je nog wachten, je loopt nu al tegen problemen aan waar je niks mee kan en waar je hulp bij nodig hebt. Jij wel, want de buurman had helemaal geen cursus nodig, die heeft het allemaal zelf gedaan en het is toch een hartstikke leuke hond geworden. Wat doe jij dan fout? Hoe 'dom' ben jij dan dat het jou niet lukt? Wat voor 'raar exemplaar' hond heb jij dan weer gekozen, die het niet snapt.

Dus je hebt met je beste verstand een puppycursus gekozen en staat daar de eerste les te wachten in een rijtje met andere puppyeigenaren. We gaan ze de zit aanleren vandaag. Ja, dat kan ie al, elke hond kan namelijk zitten. En ik heb er juist zo'n moeite mee dat ie niet wil meelopen of dat ie allen maar aan de lijn trekt of .... Maar goed, je hebt er vertrouwen in, je bent tenslotte nu in 'goede handen' bij iemand die er 'verstand van heeft'. Na een paar lessen (lees weken) heb je een aantal oefeningen geleerd, maar nog niet datgene bereikt wat je met een cursus wilde bereiken. Je gaat nog maar eens vragen bij de instructeur en daar krijg je adviezen over hulpmiddelen om het dan maar onder controle te krijgen. Andere halsband, ander tuig, zo'n follow me om de snuit, zodat je de hond wat makkelijker onder controle kan houden, etc, etc, etc... 

Je pup is inmiddels een week of 12 en als je hem los laat, dan luistert hij voor geen meter. Als je hem aanlijnt loopt hij niet 'normaal' met je mee. Hij leeft zijn eigen leven en luisteren heeft ie nog nooit van gehoord. Hij steelt, sloopt, plast, poept, rent weg en jaaaa voor een stukje worst is hij nog wel te porren, maar niet al te lang, want er vliegt alweer een vogel voorbij. Onderweg socialiseer je je hond met alle andere honden in de buurt, spelen is tenslotte belangrijk. En met je beste bedoelingen heb je eigenlijk een ongeleid projectiel gekweekt. 

Heb je nog zin in een pup na bovenstaande? En roep je nu al, nou dat gebeurt mij echt niet! En wat nou als jouw pup onverwacht medische problemen heeft, waardoor er gedragsverandering is? En wat nou als jouw perfecte pup onderweg een hele nare ervaring opdoet, waar je geen bal aan kon doen, maar wat wel een dusdanige indruk heeft gegeven dat deze nu andere honden superspannend vindt. 
Je hebt echt niet alles in de hand, je kan nou eenmaal niet alles managen, je maakt ook fouten met de opvoeding van een kind en dus ook met de opvoeding van een hond.

Nou is het natuurlijk allemaal niet zo tragisch en valt het bij jou allemaal misschien nog ontzettend mee. Maar echt, er zijn mensen die met de allerbeste bedoelingen het echt niet meer zien zitten. En dat snap ik volledig. 
Je ziet door de bomen het bos af en toe niet meer in hondenland. Wat is nou positief opvoeden? Dat je hem niet slaat? Dat je hem überhaubt niet straft, ook niet met een woordje 'nee'...
Laten we eerlijk zijn, iedereen gebruikt wel eens een Neee... zeker als je schrikt op het moment dat je hond een drukke straat wil oversteken of zo. Ja, sorry mensen, ook dat valt in de categorie correcties. 
En weet je, die pup haalt af en toe het bloed onder je nagels vandaan. Wat moet je dan doen? Negeren? Terwijl je net zelf het ook al niet meer ziet zitten en gefrustreerd rondloopt omdat je op je werk problemen hebt of dat je partner al 3 keer heeft geroepen dat die kl*te pup terug moet naar de fokker.

Probeer het allemaal niet te zwaar te zien en probeer je eens te verplaatsen in de hond. Jullie spreken een volledig andere taal. Kijk eens iets beter rond en vind een hondenprofessional die je wel kan helpen. Die begrijpt dat je met de beste bedoelingen van de wereld je hond goed wil opvoeden, die snapt dat het niet elke dag rozengeur en maneschijn is. En vooral eentje die je gaat helpen met datgene wat voor jou belangrijk is. Kunstjes kun je de hond nog leren totdat ze oud zijn en doodgaan, maar opvoeden is een andere tak van sport. En begrijp dat de ene hond vooral de andere hond niet is. Ze hebben net zoals wij mensen allemaal een eigen persoonlijkheid en karakter. Ze hebben allemaal eigen normen en waarden en vinden vaak andere dingen belangrijker, dan die jij belangrijk vindt.

En als je dan je hond wat beter leert begrijpen en kan zien wat voor fantastisch individu dit is, hoe prachtig hij de dingen in het leven ziet en waardeert. En als je dan kan snappen dat hij echt niet alle andere honden leuk hoeft te vinden (net zoals wij ook niet alle andere mensen leuk vinden), pas dan ga je genieten van je nieuwe vriendje. 
Terwijl ik dit zo schrijf voel ik alweer nieuwe blogs opkomen met specifiekere teksten. Maar hier wil ik het nog even algemeen houden allemaal.

Ga eens shoppen bij hondenscholen, informeren en kijken voordat je besluit om ergens een hele cursus te betalen. Ikzelf werk met een gesprek vooraf. Kunnen de cursist en ik elkaar vinden in denkwijze en aanleermethode, dan stroom je in bij de cursus. En wel direct, want waarom zou je langer doorlopen met je vragen en opvoedings'problemen' dan nodig is. Ja, het kost tijd, energie en geld. Dus denk daar ook goed over na voordat je aan een pup of herplaatser begint. Een hond komt in je leven en daar blijft hij een flink aantal jaren. Een hond is niet altijd gezond en kan als hij wel gezond is ook ziek worden of blessures krijgen. Je leven verandert met een hond. Het is een hele verantwoordelijkheid. Denk er ook eens aan als je op vakantie gaat, neem je hem dan mee of ?? 
En het allermooiste van een hond is de altijd blije blik als je er weer bent, als je met hem samen gaat werken, als je je een keer niet lekker voelt, dat hij dan bij je komt kroelen en jouw emoties en jouw persoonlijkheid aanvaard zoals die is. Dat hij je niet wil veranderen, maar je neemt zoals je bent. Neem dan ook de hond zoals die is en probeer samen te genieten van het leven.

Een hond is maar betrekkelijk kort in je leven. Maak daar dus een feestje van. Elke hond is een nieuw feestje en van elke hond leer je andere dingen. Vergelijk dus niet de hond van een ander met die van jou. Ze zijn allemaal uniek! 

En ik kan niet meer zonder. Een leven zonder hond is voor mij een kaal leven. Ook ik heb uitdagingen in de opvoeding van een hond. Ook ik heb geen perfecte pup, maar dat verwacht ik ook helemaal niet. Hoewel het best frustrerend kan zijn op sommige momenten en vooral als je zelf een keer niet lekker in je vel zit. Ik bewonder dan ook altijd de flexibiliteit van de honden, dat zij zich aan kunnen passen aan situaties, waar ik er soms moeite mee heb. De hond is een wonderlijk wezen.

Mijn lieve knappe Panda, mijn maatje, die me helpt bij de cursussen om te laten zien hoe het kan worden met de samenwerking en vertrouwen tussen hond en eigenaar. Ik ben smoor op deze hond. En hij is echt niet altijd even leuk, maar ja, dat ben ik zelf ook niet.  We hebben allemaal onze 'nu even niet' momentjes. Maar mijn knappe gozer wil zo graag samen met mij de wereld verkennen en wijkt geen moment van mijn zijde. Ik ben er trots op, dat hij zijn eigen persoonlijkheid heeft en ik snap ook waarom hij af en toe zijn waffel opentrekt als het hem niet zint. Ik kan hem lezen als mijn broekzak.
En kleine hondjes worden groot, ze blijven niet eeuwig het schattige kleine pupje. Maar dat hoeft ook niet. Want volwassen zijn ze vaak zo ontzettend leuk en worden ze pas echt je soulmate. 

Dan moet je wel even samen "even" de puppytijd en de pubertijd doorstaan. En echt... dat valt soms heus niet mee. Gun je de hond de tijd om volwassen te worden in jouw gezelschap, dan is dat goud waard. Ik wens alle puppyeigenaren veel sterkte en wijsheid toe, maar vooral ontzettend veel plezier. Want lachen en accepteren helpt je om de minder leuke momenten te vergeten. Over een paar jaar herinner je je alleen nog maar de leuke puppytijd. Vergeet niet dat je MAAR 1,5 - 3 jaar kan genieten van die gekke pup/puber en dat je daarna met een volwassen hond een hondenleven lang mag genieten van datgene waar je je zo enorm voor hebt ingezet tijdens de opvoeding. 
Mijn kleine hondje is nu groot. En toch blijft het mijn puppy!

Voor de fokkers van Panda: Lieve Charlotte en André wij zijn nog steeds dolgelukkig met Panda, hoewel we hem ook nog af en toe achter een rolletje behang willen plakken hahahaha... Dank jullie wel voor alle goede zorgen, het vertrouwen in ons en de zorg die jullie besteed hebben aan de pups, want de zorg in die eerste weken is onbetaalbaar. Ongelooflijk veel dank voor alle foto's en filmpjes in den beginne. Ik kijk er echt af en toe nog naar en geniet er nog steeds met volle teugen van. Een dikke lebber en een poot van jullie puppenkind.