Kleine hondjes worden groot

Zooooo schattig !! Zo'n klein pupje.
Pasgeboren en alles is nog zo ontzettend klein en lief. Je bent dan ook op slag verliefd als je dat grut aan de moederhond ziet hangen. Foto's, filmpjes... elke keer smelt je weer.

Als je een hondenschool hebt, dan maak je nogal eens wat mee en hoor je zoveel verhalen en zie je zoveel gebeuren. In deze blog steek ik graag een aantal puppy eigenaren een hart onder de riem. De foto's zijn van mijn eigen pup Panda, die inmiddels al weer ruim 2 jaar is, maar waar ook nog steeds elke dag van leer en met wie ik ook al een hoop heb meegemaakt. Elke pup is anders, elke ervaring is anders. 

Dit verhaal is dan ook een geselecteerde bundeling van eigen ervaringen en ervaringen van cursisten. Maar het kan ook zeker een eye opener zijn voor potentiële puppykopers die alles nog rooskleurig zien en nog niet beseffen wat hen te wachten kan staan.

Die leuke puppy's groeien met de dag, de oogjes gaan open, de oren gaan werken en ze gaan lopen. Onhandige puppybewegingen om het evenwicht te verkrijgen, te leuk om te zien. De pups leren van moeder, eventueel van andere honden in het huis bij de fokker en van elkaar. Laten hun plas en poep achter waar ze lopen en slapen en drinken.

 

Dan gaan ze de wereld langzamerhand ontdekken, hoe schattig wil je het allemaal hebben. Je kan niet wachten zo langzamerhand tot dit bolletje poetskatoen met je mee naar huis mag, want daar was het allemaal om te doen. In blijde verwachting van een nieuwe hond. De laatste loodjes... huis aan kant, spulletjes voor de nieuwe pup gekocht, nog even extra uurtjes slapen, want dat zal de eerste weken afzien worden om 's nachts of 's ochtends heel vroeg nog een extra plasrondje te doen. Maar goed, geen punt, je hebt er alles voor over en met alle goede intenties en vol vertrouwen tel je de dagen af.

Je leest je nog een beetje in over het ras of de rassen die in de kruising zitten verstopt. En met een roze bril lees je vooral de leuke eigenschappen en de positieve berichten.

Met 8 - 9 weken mag zo'n pup dan mee met de nieuwe eigenaar. Je geniet met volle teugen. Alles is nog nieuw, leuk, grappig. Je bent compleet verliefd en belooft je nieuwe pup dat je heeeel goed voor hem zal zorgen en dat het hem aan niets ontbreekt. Iedereen die je tegenkomt wil knuffelen, op visite komen en aan dit kleine wondertje frummelen. Je krijgt puppy pakketten, speeltjes, voertjes en vooral ontzettend veel goedbedoelde adviezen, waar je achteraf helemaal niks aan hebt.

Want na een week of twee blijkt het toch best wel vies tegen te vallen allemaal. Het breekt je op dat je er elke nacht nog even uit mag, terwijl je andere puppy eigenaren hoort over hoe leuk het is en hoe fijn hun pup de nacht doorhaalt. Dat ie zo lekker rustig in de bench zit, terwijl jouw pup de boel bij elkaar gilt en 's nachts een eigen carnavalsfeestje houdt. Nee hoor mevrouw, ze bevuilen nooit hun eigen plek. Dus een bench werkt prima. En 's morgens sta jij weer stront te ruimen en de muren af te wassen, de kleedjes te verschonen, want het is een stinkende bende. Ze vertellen je hoe zindelijk hun pup al is, terwijl jij elke week bij de supermarkt een megaverpakking keukenrollen afneemt, omdat die van jou dus helemaal niet zo zindelijk is en nog nooit van een plasrem gehoord heeft. (Plasrem is als de pup stopt met plassen als je hem optilt) Jouw pup laat het gewoon doorstromen. En het lijkt wel dweilen met de kraan open.

Loopt jouw pup ook zo lekker mee aan de lijn?? Nee, natuurlijk heb jij weer een pup die elke meter gaat zitten en helemaal niet wil meelopen. Die rondjes draait om zich te bevrijden van de riem of alleen maar loopt te racen aan de lijn.
De hondeneigenaren onderweg bestoken je onderhand met de ervaringen die zij hadden met hun pup en alles klinkt een stuk rooskleuriger dan wat jij op dit moment meemaakt. 

Verhalen over socialisatie, dominantie, etc. vliegen je om de oren. Moedeloos besluit je op aanraden van weer een ander toch maar eens een puppycursus te gaan volgen. Ook hierin zie je door de bomen het bos niet meer. De ene biedt dit aan en de andere weer dat en de prijzen verschillen ook nog enorm. Je gaat maar eens aan de slag op internet om te zien of je een beetje wijs wordt uit al die aanbieders. Ook dat valt niet altijd mee. Nog maar eens advies inwinnen bij andere hondeneigenaren en eigenlijk baal je ervan dat je daar niet eerder mee bent begonnen, want onderhand tikt de tijd door en wordt je pup elke dag ervaringen rijker. Hij gaat gedrag vertonen dat je eigenlijk toch niet voor ogen had in eerste instantie.
Bij de ene cursus kun je direct instromen en bij de andere cursus moet je nog een maand wachten voordat ie start. Hoe kan je nog wachten, je loopt nu al tegen problemen aan waar je niks mee kan en waar je hulp bij nodig hebt. Jij wel, want de buurman had helemaal geen cursus nodig, die heeft het allemaal zelf gedaan en het is toch een hartstikke leuke hond geworden. Wat doe jij dan fout? Hoe 'dom' ben jij dan dat het jou niet lukt? Wat voor 'raar exemplaar' hond heb jij dan weer gekozen, die het niet snapt.

Dus je hebt met je beste verstand een puppycursus gekozen en staat daar de eerste les te wachten in een rijtje met andere puppyeigenaren. We gaan ze de zit aanleren vandaag. Ja, dat kan ie al, elke hond kan namelijk zitten. En ik heb er juist zo'n moeite mee dat ie niet wil meelopen of dat ie allen maar aan de lijn trekt of .... Maar goed, je hebt er vertrouwen in, je bent tenslotte nu in 'goede handen' bij iemand die er 'verstand van heeft'. Na een paar lessen (lees weken) heb je een aantal oefeningen geleerd, maar nog niet datgene bereikt wat je met een cursus wilde bereiken. Je gaat nog maar eens vragen bij de instructeur en daar krijg je adviezen over hulpmiddelen om het dan maar onder controle te krijgen. Andere halsband, ander tuig, zo'n follow me om de snuit, zodat je de hond wat makkelijker onder controle kan houden, etc, etc, etc... 

Je pup is inmiddels een week of 12 en als je hem los laat, dan luistert hij voor geen meter. Als je hem aanlijnt loopt hij niet 'normaal' met je mee. Hij leeft zijn eigen leven en luisteren heeft ie nog nooit van gehoord. Hij steelt, sloopt, plast, poept, rent weg en jaaaa voor een stukje worst is hij nog wel te porren, maar niet al te lang, want er vliegt alweer een vogel voorbij. Onderweg socialiseer je je hond met alle andere honden in de buurt, spelen is tenslotte belangrijk. En met je beste bedoelingen heb je eigenlijk een ongeleid projectiel gekweekt. 

Heb je nog zin in een pup na bovenstaande? En roep je nu al, nou dat gebeurt mij echt niet! En wat nou als jouw pup onverwacht medische problemen heeft, waardoor er gedragsverandering is? En wat nou als jouw perfecte pup onderweg een hele nare ervaring opdoet, waar je geen bal aan kon doen, maar wat wel een dusdanige indruk heeft gegeven dat deze nu andere honden superspannend vindt. 
Je hebt echt niet alles in de hand, je kan nou eenmaal niet alles managen, je maakt ook fouten met de opvoeding van een kind en dus ook met de opvoeding van een hond.

Nou is het natuurlijk allemaal niet zo tragisch en valt het bij jou allemaal misschien nog ontzettend mee. Maar echt, er zijn mensen die met de allerbeste bedoelingen het echt niet meer zien zitten. En dat snap ik volledig. 
Je ziet door de bomen het bos af en toe niet meer in hondenland. Wat is nou positief opvoeden? Dat je hem niet slaat? Dat je hem überhaubt niet straft, ook niet met een woordje 'nee'...
Laten we eerlijk zijn, iedereen gebruikt wel eens een Neee... zeker als je schrikt op het moment dat je hond een drukke straat wil oversteken of zo. Ja, sorry mensen, ook dat valt in de categorie correcties. 
En weet je, die pup haalt af en toe het bloed onder je nagels vandaan. Wat moet je dan doen? Negeren? Terwijl je net zelf het ook al niet meer ziet zitten en gefrustreerd rondloopt omdat je op je werk problemen hebt of dat je partner al 3 keer heeft geroepen dat die kl*te pup terug moet naar de fokker.

Probeer het allemaal niet te zwaar te zien en probeer je eens te verplaatsen in de hond. Jullie spreken een volledig andere taal. Kijk eens iets beter rond en vind een hondenprofessional die je wel kan helpen. Die begrijpt dat je met de beste bedoelingen van de wereld je hond goed wil opvoeden, die snapt dat het niet elke dag rozengeur en maneschijn is. En vooral eentje die je gaat helpen met datgene wat voor jou belangrijk is. Kunstjes kun je de hond nog leren totdat ze oud zijn en doodgaan, maar opvoeden is een andere tak van sport. En begrijp dat de ene hond vooral de andere hond niet is. Ze hebben net zoals wij mensen allemaal een eigen persoonlijkheid en karakter. Ze hebben allemaal eigen normen en waarden en vinden vaak andere dingen belangrijker, dan die jij belangrijk vindt.

En als je dan je hond wat beter leert begrijpen en kan zien wat voor fantastisch individu dit is, hoe prachtig hij de dingen in het leven ziet en waardeert. En als je dan kan snappen dat hij echt niet alle andere honden leuk hoeft te vinden (net zoals wij ook niet alle andere mensen leuk vinden), pas dan ga je genieten van je nieuwe vriendje. 
Terwijl ik dit zo schrijf voel ik alweer nieuwe blogs opkomen met specifiekere teksten. Maar hier wil ik het nog even algemeen houden allemaal.

Ga eens shoppen bij hondenscholen, informeren en kijken voordat je besluit om ergens een hele cursus te betalen. Ikzelf werk met een gesprek vooraf. Kunnen de cursist en ik elkaar vinden in denkwijze en aanleermethode, dan stroom je in bij de cursus. En wel direct, want waarom zou je langer doorlopen met je vragen en opvoedings'problemen' dan nodig is. Ja, het kost tijd, energie en geld. Dus denk daar ook goed over na voordat je aan een pup of herplaatser begint. Een hond komt in je leven en daar blijft hij een flink aantal jaren. Een hond is niet altijd gezond en kan als hij wel gezond is ook ziek worden of blessures krijgen. Je leven verandert met een hond. Het is een hele verantwoordelijkheid. Denk er ook eens aan als je op vakantie gaat, neem je hem dan mee of ?? 
En het allermooiste van een hond is de altijd blije blik als je er weer bent, als je met hem samen gaat werken, als je je een keer niet lekker voelt, dat hij dan bij je komt kroelen en jouw emoties en jouw persoonlijkheid aanvaard zoals die is. Dat hij je niet wil veranderen, maar je neemt zoals je bent. Neem dan ook de hond zoals die is en probeer samen te genieten van het leven.

Een hond is maar betrekkelijk kort in je leven. Maak daar dus een feestje van. Elke hond is een nieuw feestje en van elke hond leer je andere dingen. Vergelijk dus niet de hond van een ander met die van jou. Ze zijn allemaal uniek! 

En ik kan niet meer zonder. Een leven zonder hond is voor mij een kaal leven. Ook ik heb uitdagingen in de opvoeding van een hond. Ook ik heb geen perfecte pup, maar dat verwacht ik ook helemaal niet. Hoewel het best frustrerend kan zijn op sommige momenten en vooral als je zelf een keer niet lekker in je vel zit. Ik bewonder dan ook altijd de flexibiliteit van de honden, dat zij zich aan kunnen passen aan situaties, waar ik er soms moeite mee heb. De hond is een wonderlijk wezen.

Mijn lieve knappe Panda, mijn maatje, die me helpt bij de cursussen om te laten zien hoe het kan worden met de samenwerking en vertrouwen tussen hond en eigenaar. Ik ben smoor op deze hond. En hij is echt niet altijd even leuk, maar ja, dat ben ik zelf ook niet.  We hebben allemaal onze 'nu even niet' momentjes. Maar mijn knappe gozer wil zo graag samen met mij de wereld verkennen en wijkt geen moment van mijn zijde. Ik ben er trots op, dat hij zijn eigen persoonlijkheid heeft en ik snap ook waarom hij af en toe zijn waffel opentrekt als het hem niet zint. Ik kan hem lezen als mijn broekzak.
En kleine hondjes worden groot, ze blijven niet eeuwig het schattige kleine pupje. Maar dat hoeft ook niet. Want volwassen zijn ze vaak zo ontzettend leuk en worden ze pas echt je soulmate. 

Dan moet je wel even samen "even" de puppytijd en de pubertijd doorstaan. En echt... dat valt soms heus niet mee. Gun je de hond de tijd om volwassen te worden in jouw gezelschap, dan is dat goud waard. Ik wens alle puppyeigenaren veel sterkte en wijsheid toe, maar vooral ontzettend veel plezier. Want lachen en accepteren helpt je om de minder leuke momenten te vergeten. Over een paar jaar herinner je je alleen nog maar de leuke puppytijd. Vergeet niet dat je MAAR 1,5 - 3 jaar kan genieten van die gekke pup/puber en dat je daarna met een volwassen hond een hondenleven lang mag genieten van datgene waar je je zo enorm voor hebt ingezet tijdens de opvoeding. 
Mijn kleine hondje is nu groot. En toch blijft het mijn puppy!

Voor de fokkers van Panda: Lieve Charlotte en André wij zijn nog steeds dolgelukkig met Panda, hoewel we hem ook nog af en toe achter een rolletje behang willen plakken hahahaha... Dank jullie wel voor alle goede zorgen, het vertrouwen in ons en de zorg die jullie besteed hebben aan de pups, want de zorg in die eerste weken is onbetaalbaar. Ongelooflijk veel dank voor alle foto's en filmpjes in den beginne. Ik kijk er echt af en toe nog naar en geniet er nog steeds met volle teugen van. Een dikke lebber en een poot van jullie puppenkind.

Impuls Controle - Zelfbeheersing voor hond en eigenaar

Impuls Controle ?! 

Ik reis alweer een tijdje door het land met de workshop Impuls Controle en nog steeds kom ik mensen tegen voor wie dit onderwerp nieuw en verrassend is. Vandaar dat deze blog gaat over datgene waar ik zo ontzettend veel mensen al mee heb mogen verblijden. Nieuwe inzichten in een andere manier van trainen, samenwerken en omgaan met je hond.

Zelfbeheersing is een hot item. Het heeft niets te maken met een kunstje uitvoeren. Zelfbeheersing begint bij jezelf! Mensen ervaren en gaan nadenken en dat is nou juist ook de bedoeling. Dat je gaat nadenken over wat je nu eigenlijk doet, verwacht en ziet.

Ik zeg ook altijd: als de eigenaar zich niet kan beheersen, hoe kan deze het dan van de hond verwachten? Als de eigenaar tijdens de opvoeding of training leert kijken naar de hond en gaat nadenken over wat hij van zijn hond vraagt, dan kunnen er al veel successen worden behaald.

 

Aan het begin van een workshop Impuls Controle start ik met de mededeling dat de eigenaar gaat leren, omdat de hond het al kan. Dat is de eerste eyeopener. Daarna vraag ik om tijdens de workshop te voelen wat het persoonlijk met je doet om anders om te gaan met training. Dat is de tweede eyeopener. En dan nog is het voor velen, die nog in de ‘oude denkwijze’ zitten, lastig te bevatten. Het is wel heel erg mooi om te zien welke emoties het soms bij de eigenaren oproept als ze vanuit rust met hun hond aan het werk zijn. De doos tissues komt nog wel eens van pas. Het besef over wat we eigenlijk allemaal vragen van onze honden, hoe druk we zelf zijn en dat dit een wisselwerking heeft.

We vragen soms best wel veel van een hond. Hij moet beheerst zijn, rustig in het hoofd, lief voor kinderen, goed presteren tijdens een sport, thuis een gezellige huisgenoot zijn, wandelen aan de ontspannen lijn, rustig begroeten, los kunnen lopen, met alle honden vriendjes zijn, het wild, de auto’s en fietsers met rust laten, etc.

Als ik dit zo opsom, dan denk ik even hoe dat zou zijn als iemand dit van mij zou verlangen. We spreken wel over een levend wezen met gevoel en emoties. Het is geen robot met een aan/uit knopje erop, net zo min als wij mensen dat zijn. Dus voordat je van je hond verlangt om de rust zelve te zijn en zich te gedragen naar jouw normen en waarden, is het wellicht handig om eerst even de hand in eigen boezem te steken. 

Een hond die druk in zijn hoofd is, kan bijna geen informatie opnemen en leren. Bedenk zelf maar. Als je iets wil lezen of leren, dan neem je daar ook de tijd voor.

Wij vragen voor ons vaak logisch gedrag van een hond. Bijvoorbeeld eerst zitten voordat de voerbak de grond raakt of rustig in de auto blijven zitten voordat hij de auto uitspringt, laten wachten bij de deur. Het zijn voor ons vaak van die ‘logische’ dingen die we vragen, maar voor de hond is dit echt een opgave en leerproces. En daarbij willen wij mensen vaak veel te snel en vragen we vaak veel te veel van de hond.

Dit levert dan weer verwarring en stress op, de hond doet het niet of niet goed genoeg en we vervallen weer in ons oude patroon terug. Als de hond heeft geleerd bij de voordeur te zitten, betekent het nog niet dat hij weet bij alle deuren te gaan zitten. Je zult dus moeten blijven oefenen en herhalen tot het muntje valt en de hond denkt: oooohhh het is overal zo!

Hetzelfde geldt voor het geven van commando’s. Als de hond na één keer een ‘zit’ vragen het gedrag niet uitvoert, probeer dan eens na te gaan waarom deze dat niet doet. Zijn er teveel prikkels om zich heen? Is het commando niet voldoende aangeleerd? Is de situatie te spannend, voelt hij zich niet veilig?
Als je goed omgaat met zelfbeheersing van jezelf en je hond en het op de juiste manier aanbiedt, dan investeer je eerst veel tijd, maar heb je er zoveel langer plezier van. En als je de bedoeling snapt, dan weet je ook dat dit geen aangeleerde trucjes zijn, maar een andere manier van leven en leren.

Er wordt geen gedrag uitgelokt met voer tijdens de Impuls Controle. Dus omkopen is in deze niet de bedoeling. De hond denkt zelf na en laat gedrag zien, voordat er een voertje als beloning volgt. Vindt je hond spel bijvoorbeeld een belangrijkere beloning dan voer, dan kan daarmee ook worden gewerkt. En eigenlijk is het ook logisch om te belonen, want het gedrag dat beloond wordt, zal vaker worden herhaald.

Het fijne van deze methode is dat je zowel met als zonder clicker kunt werken. Dus iedereen kan dezelfde resultaten behalen en het kan overal worden toegepast.

Doordat de motivatie veranderd wordt, kan er in veel gevallen ook nog zonder commando worden gewerkt. De hond kiest zelf voor het door jou gewenste gedrag. En hiermee wordt dus ook zelfbeheersing gevraagd van de eigenaar. Niks zeggen is soms best lastig.

Het komt nogal eens voor dat mensen met een ‘over the top’ hond door middel van een paar simpele oefeningetjes het gedrag willen ombuigen. Zo werkt het echter niet. Er zal dus wel degelijk iets moeten veranderen in het gedrag van de eigenaar om het gewenste gedrag van de hond te kunnen vragen.

Het is een proces en een andere manier van denken. Je kunt een hyperactief kind ook niet vragen om door middel van een paar simpele oefeningetjes rustig te worden en voortaan alles maar vanuit rust te doen. Het moet de hond dus meer op gaan leveren om vanuit rust te gaan werken, pas dan kan er ombuiging plaatsvinden. Als je start met training vanuit zelfbeheersing en toch elke week de hond een trainingsveld of wedstrijd laat bezoeken, waar hij door het dak schiet van opwinding, dan heeft het dus niet zoveel zin. En ik zeg zeker niet dat je niets meer moet doen met je hond, maar je kunt het probleem pas aanpakken als je de onderliggende oorzaken behandelt. Anders ben je bezig met symptoombestrijding, in plaats van oplossen van het probleem zelf.

Vergeet niet dat vertrouwen in de eigenaar een hele belangrijke is. Als de hond vertrouwen heeft in de eigenaar, zal hij eerder met je willen samenwerken. Een hond met onvoorwaardelijk vertrouwen in de eigenaar die weet dat hij het niet allemaal zelf op hoeft te lossen en dat hij geholpen wordt in zijn beslissingen zal uiteindelijk rustiger worden.

Vroeger werden er kinderen in het diepe bad gegooid en geroepen, ga maar zwemmen. Tegenwoordig begeleiden we ze ook stapje voor stapje in hun leerproces. Waarom dan niet bij de hond. Stapje voor stapje helpen in een leerproces bouwt een band op en schept vertrouwen. Je staat er niet alleen voor. De meeste mensen willen toch een leuke gezellige hond in huis.

De opvoeding en de training gaan bij Impuls Controle vanuit rust. Focus en zelfbeheersing zijn hierin de kernwoorden. Als de hond focust op het baasje, kan ongewenst gedrag worden voorkomen en kunnen allerlei oefeningen en commando’s eenvoudiger worden aangeleerd.

Nogmaals, er wordt ook nogal wat van de eigenaar gevraagd en dat past bij je of dat past niet bij je. Ervaar eens dat het vooral heel erg leuk is voor jezelf en voor je hond om op deze manier samen te werken. En past het niet bij je, dan ben je in ieder geval een ervaring rijker.

Nadat deze methode op mijn hondenschool is ingezet, is er duidelijk een positieve wending gekomen in de samenwerking tussen baasjes en honden. Mensen staan lachend op het veld en lopen stralend de les uit. Sommige cursisten komen elke week voor een “Zen” momentje naar de training, zodat ze de rest van de week weer verder kunnen. Je hebt er samen een hondenleven lang plezier van.

Liesbeth Hogendoorn

Soms heb je zo'n dag...

Soms heb je van die dagen dat je er even geen zin in hebt... Eigenlijk in niks. Je wilt niet in bed blijven liggen, je hebt geen zin om de honden uit te laten, geen zin om vandaag iets te gaan doen... Is het een vrouwendingetje dat je zo eens per maand even gewoon met rust gelaten wilt worden? Ik was er vanochtend in ieder geval helemaal klaar mee. Ik sleep mezelf naar buiten met de honden en uiteraard regent het, dat kan er ook nog bij. Natuurlijk kom je dan op zo'n dag tijdens je uitlaatronde ook nog iemand tegen die niet de ruimte van jou en van je honden respecteert. *Zucht* het blijft een jammerlijk verhaal dat er vele mensen hun stinkende best doen om honden nog een kans te geven en dat anderen daar op z'n Hollands gezegd gewoon schijt aan hebben. Mevrouw klikt haar hond van de lijn en roept "hij doet niks hoor". Hij is heeeeel sociaal. Ik duik de bosjes in, die in deze tijd van het jaar gelukkig nog kaal zijn en waardoor er zat ruimte is om even meer afstand te creëren voor mijn aangelijnde honden. Ik snauw terug dat IK vandaag NIET sociaal ben en dat ik het fijn zou vinden als ze mijn ruimte ook respecteert. En of ze enig idee heeft waarom mijn honden WEL zijn aangelijnd. Kansloze actie natuurlijk, want ZIJ heeft het recht om daar te lopen. Ja, ik natuurlijk niet... Inmiddels staat het huilen me nader dan het lachen en ik doe mijn stinkende best om mezelf te blijven focussen op mijn honden en de andere hond weg te houden.

Mensen hebben echt geen flauw idee. Ik lees regelmatig dit soort posten via de social media en ervaar zelf ook geregeld dit soort kansloze momenten. Er zijn artikelen, zoals waarschuwingslabels, gele lintjes en andere opzichtige dingen, op de markt verkrijgbaar om anderen te laten zien dat je ruimte nodig hebt, maar ook daar dragen anderen met hun 'sociale' honden oogkleppen voor. Er bestaat een hondenetiquette, die waarschijnlijk nooit gelezen wordt door deze 'sociale' mensen.

Ik wens mevrouw met de loslopende hond een fijne dag toe en hoop stiekem dat ze een "karma" moment ervaart vandaag, waarin haar wensen ook niet gerespecteerd worden. Gemeen van mij, maar ja mijn dag begon toch al slecht. Samen met mijn honden loop ik door en krijg stralende blikken van waardering terug. Alsof ze zeggen, dank je wel dat je ons gered hebt. Samen spelen we nog wat en lopen verder. Ik kijk nog even om naar de hond en snap ook wel dat deze op anderen afstormt. Er is totaal geen samenwerking of samen wandelen ervaring voor deze hond. Hond en eigenaar lopen niet samen maar afzonderlijk in het bos. Ik kijk terug naar die koppies aan mijn lijnen en krijg vragende blikken terug, heeee... wel bij de les blijven, je was met ons bezig. Inderdaad! Wij waren samen bezig. WIJ wandelen samen door.
 
Het valt me steeds vaker op dat mensen een hond aanschaffen voor de verkeerde redenen. Om lekker te gaan wandelen? Ik zie toch geregeld wandelaars met een riem en nergens een hond te bekennen of ergens in de verte voor of achter de wandelaar. Dan kun je net zo goed een goudvis nemen en met een riem om je nek een stukje in het bos gaan lopen. Dan zijn er nog die hun telefoon uitlaten en de hond hangt er maar zo'n beetje bij of wordt weggetrokken, want het is lastig typen op je telefoon met zo'n strak lijntje. Hij moet gewoon luisteren... naar wie? De beller of sms-er aan de andere kant van de telefoon. Vandaag weer twee gespot die alleen aandacht voor het mobiele kastje hadden. Maar volgens mij is dat ook de nieuwe trend. Zo wordt er ook met kinderen omgegaan. Vanmiddag even eten gehaald en daar stond een moeder met twee gillende en rennende kinderen ook in de rij bij de viskraam. Haar mobieltje was een stuk interessanter dan rekening houden met de andere klanten in de rij. Ik kijk het stilzwijgend aan, ontvang blikken van de andere mensen die zich eraan storen, maar voel mij op dat moment niet geroepen om er iets van te zeggen. Een onverschillige blik van de moeder is voldoende reden om mijn energie hier niet aan te verspillen. Vanochtend had ik al genoeg irritatie gespuid. Overigens schoot mij wel in mijn gedachten dat het bizar is, dat wij de honden leren om rustig naast je te lopen, blijven zitten of liggen en dat kinderen over een parkeerplaats mogen rennen... ??? Het kan aan mij liggen en misschien ben ik hartstikke ouderwets, maar ergens stak mij dat toch. Voelde me ook een beetje achtergesteld, omdat ik mij als kind maar gewoon netjes moest gedragen. Mij werd geleerd om de andere mensen niet te hinderen en beleefd te zijn en me vooral netjes te gedragen. Wanneer is het omslagpunt gekomen? De hond moet maar gewoon luisteren en het kind mag zich misdragen, want die is nog te jong om het te begrijpen. Raar dat een pup van een paar maanden het dan maar gewoon allemaal moet begrijpen en doen.

Ik doe nog maar een keer, net als velen met mij een oproep om wat meer rekening met elkaar te houden. Om de ruimte van een ander te respecteren. Om niet alleen honden, maar ook kinderen wat respect voor anderen bij te brengen. Om de zogenaamde 'sociale honden' iets minder asociaal gedrag te laten vertonen door zomaar op een andere hond of mens af te stormen. Ik ga het toch nog eens proberen om op een wandelaar zomaar af te stormen en die in de nek te springen. Ben toch benieuwd wat de reactie van zo iemand is. Of ik meteen met open armen wordt ontvangen of dat ik met een blauw oog er vanaf kom. Of er een gesprek uit voorkomt of een scheldpartij. Want dat is wat die zogenaamde 'sociale honden die alleen maar willen spelen' ook doen, op je afstormen en je persoonlijke zone niet respecteren. Ben benieuwd of de argeloze wandelaar snapt dat ik alleen maar wil spelen met haar of dat ze toch vindt dat haar persoonlijke zone dan niet wordt gerespecteerd. Ben benieuwd of deze wandelaar dan ook vindt dat het best fijn is als je je eerst even voorstelt aan elkaar, voordat je samen een rondje door het bos gaat rennen.

Aan iedereen die mij tegenkomt met mijn honden wil ik vragen om mijn ruimte en die van mijn honden wel te respecteren. Ik zit niet te wachten spelmomenten met mensen en honden die ik niet ken en mijn honden ook niet en zeker niet als de honden duidelijk aangelijnd zijn. Nee, ik loop dan niet in een losloopgebied, maar naast een fietspad of in een woonwijk of aan de bosrand, waar nog steeds volgens de gemeente een aanlijnplicht is. Ja, ik hou me eraan dat ik niet in een losloopgebied met mijn aangelijnde honden ga wandelen. Ja, ik ga in het bos wandelen waar een aanlijnplicht voor honden geldt. En waarom ik dan nog steeds losse honden op mij af zie stormen verbaast mij dan ook weer volledig. Ja, als ik een hond los laat lopen en ik zie iemand met een aangelijnde hond op mij af komen, dan lijn ik even mijn hond aan. Dat is toch een zeer kleine moeite.

In ieder geval is de dag alsnog een zeer mooie positieve dag geworden. Want mijn werk is uiteindelijk toch het allerleukste werk wat er bestaat. En weet je, vanavond mag ik weer. Ook al zijn mijn handen aan het einde van de les ijsklompjes, ik ga toch met een warm gevoel weer naar huis als ik zie hoe blij mensen kunnen zijn met hun hond en wij een gedeelte van de hondenbezitters mogen laten ervaren hoe fijn samenwerken nou is met de hond. De stralende koppies van de honden spreken boekdelen. Zo kan het ook! En dan wordt zo'n dag van geen zin hebben uiteindelijk een blije dag vol inspiratie en energie. Soms heb je gewoon zo'n dag ...

Liesbeth Hogendoorn