Deel 2 - Ondernemen in Hondenland - een kritische noot?

Na wederom een aantal schrijnende ervaringen met gedragsproblemen...

Wat is nu eigenlijk een professional en wanneer noem je jezelf zo? Als je 4 uur per week les geeft aan een paar cursisten voor de lol of als je er fulltime mee bezig bent als beroep? En degenen die dan fulltime bezig zijn ermee, zijn dat dat wel echte professionals? En als je allerlei opleidingen hebt gedaan, diploma’s hebt behaald, wil dit dan zeggen dat je een professional bent?

De kunst van het overbrengen van kennis is niet voor iedereen weggelegd. De kunst van de juiste interpretaties maken en mensen die met een (gedrag)probleem van hun hond aankloppen op een juiste manier kunnen helpen is ook niet voor iedereen weggelegd. Er zijn veel mensen in hondenland met de vereiste diploma’s waarvan de uiteindelijke kennis en kunde uitermate betreurenswaardig is. Maar deze mensen zijn wel professional… toch?

Hoe kan die reguliere hondenbezitter in vredesnaam nog door de bomen het bos zien? Dat is bijna niet te doen. 

Er kan geld verdiend worden in hondenland, maar vooral niet te veel. Ondernemen in hondenland is een risico. Ik werd ooit eens gebeld door een mevrouw die het vreemd vond dat ik geld rekende voor een gedragstherapie. Haar reactie: “Maar het is toch uw hobby”. Zo wordt er nog vaak gekeken naar beroepen in hondenland. 

Overigens niet alleen door de consument, maar ook nog steeds bij de mensen die in hondenland werken, is geld een vies woord. En vaak bij degenen die dit vrijwillig werk doen. Ja, er bestaan mensen die vrijwillig werken bij een hondenschool, zonder betaling, tegen geringe betaling of zelf nog geld erop toe moeten leggen. De consument wordt echter wel geld in rekening gebracht om een hondentraining te volgen. Met vanuit de hondenschool het argument dat het cursusgeld een dusdanig laag bedrag is, dat ze er weinig aan overhouden en dus de instructeurs niet kunnen betalen.

Waarom wordt er dan niet meer gerekend? Om de mensen met een kleine beurs ook nog een kans te geven een training te volgen? Kost een hond niet sowieso geld om in huis te houden? Eten, verzorging, dierenartskosten...

Maar kost bijscholing voor de instructeur geld? Wat zijn de kosten van opleidingen, seminars, e.d.? Dat is ook geen kattenpis. 

Hoe vaak zien we dat mensen de dierenarts niet kunnen betalen en een dier dus onnodig lijdt aan lichamelijke klachten. Moeten we dan willen dat iedereen een dier kan bezitten?

En de consument, verwacht deze kennis en kunde van de instructeur? Mag deze ook kennis en kunde verwachten als hij er geld voor betaalt? Mag de consument verwachten dat de instructeur zijn kennis up to date houdt met cursussen die overigens ook weer geld kosten? 

De instructeur die betaalt aan bijscholing, maar niets voor terug krijgt, behalve natuurlijk de enorme fijne ervaringen die hij beleeft als hij met -10^o C een aantal uren buiten staat les te geven. 

Dat veel mensen het gewoon leuk vinden om te doen, rechtvaardigt nog niet dat het maar gratis moet zijn.

Met het gegeven dat het niets mag kosten (of weinig) blijven er dus vage bedrijfjes bestaan, zal de kennis en kunde niet of niet voldoende worden vernieuwd en blijven we in een vicieuze cirkel ronddraaien, waar hondenland mensen elkaar het licht niet in de ogen gunnen. 

De mensen die echt bijscholing kunnen gebruiken zijn bijna niet te vinden op seminars, opleidingen en cursussen, die worden aangeboden in hondenland. 

Zolang er mensen zijn die het alleen voor de hobby doen, omdat ze jarenlang zelf honden hebben gehad, zullen er nog steeds onkundige adviezen worden verstrekt. Want de waarheden van 1980 zijn allang de waarheden van vandaag de dag niet meer. 

Ik zie vaak adviezen voorbij komen op facebook van mensen die al jaren een hond hebben of van mensen die ooit eens een keer een puppycursus gevolgd hebben. Tenenkrommende adviezen die ooit eens door iemand zijn verstrekt en door de consument dus als waarheid zijn aangenomen. 

Tegenwoordig kost elke deurklink die je vastpakt geld, dus ook de deurklink van de hondenschool. Dat is helemaal niet raar, sterker nog dat is juist normaal. Zolang mensen geld moeten betalen voor een training, cursus of les, mogen deze mensen dus verwachten dat er kwaliteit geleverd wordt. En als de les, cursus of workshop weinig tot niets kost, dan hoeven ze ook geen kwaliteit te verwachten.

Is dit te bot? Ik vind van niet. Als ik een stofzuiger van een bepaald merk koop met een hogere prijs en ik koop een stofzuiger van een inferieur merk bij een winkel die met artikelen stunt, dan verwacht ik meer prestaties en betere prestaties van de dure stofzuiger, dan van de goedkope stofzuiger. En ach als de goedkope stofzuiger snel stuk gaat, dan koop ik gewoon een nieuwe. Maar als de dure stofzuiger stuk gaat, dan schrijf ik een brief naar de fabrikant, dat ik wel waar voor mijn geld verwacht. 

Maar als het over honden gaat, dan wordt er ineens heel anders over gedacht. Het moet zo goedkoop mogelijk en zo makkelijk mogelijk en dan hebben we het hier over levende wezens!!???

Er zullen waarschijnlijk een aantal mensen op de achterste benen gaan staan bij het lezen van deze tekst en wellicht zal ik door een aantal ontvriend worden op facebook en er komen vast achter de rug een hoop praatjes. Dat is dan maar zo. Wat er dan voor mij overblijft, zijn mensen die staan voor hun bedrijf en aangeboden diensten en die wel graag verder willen en niet bang zijn voor veranderingen, maar dat juist als een waardevolle aanvulling zien in hun eigen ontwikkeling. Ja, ook hondenland mensen doen aan zelfontplooiing.

Wat mij vooral ernstig zorgen baart is dat het lastig is om iemand door te verwijzen naar een gekwalificeerde collega die wel de kennis en kunde in huis heeft om mensen te kunnen begeleiden met de gedragsissues van hun hond. Zoek even een betrouwbare collega in een ander deel van het land en dan ben je gewoon beperkt in je keuzes. Terwijl er enorm veel mensen in hondenland werkzaam zijn.

En wat mij zorgen baart is dat er veel mensen in hondenland onjuiste, niet goed onderbouwde adviezen geven. Adviezen die ze ooit ergens een keer gehoord of gelezen hebben en dat dan maar op alle honden gaan toepassen. En als het dan niet goed uitpakt, dan wordt de hondenbezitter opgezadeld met hoge kosten om een gedragstherapeut in te schakelen of erger als de hond dusdanig is verknipt dat alleen euthanasie nog een optie is. 

In de basis bij de pups en jonge honden gaat zo ontiegelijk veel mis, omdat men nog steeds niet beseft dat juist de meest ervaren en kundige instructeur les dient te geven aan de eigenaren van pups om zo te kunnen zorgen voor een goede basis. Ja, pups zijn enig om naar te kijken en om mee te werken. Maar hoeveel honden belanden in de pubertijd in een asiel of een herplaatsingstraject? Dat aantal is schrijnend hoog. Onwetendheid en onkunde van hondenbezitters spelen hierbij natuurlijk ook een rol, maar daar ligt juist de schone taak voor de mensen in hondenland om die mensen juist bewust te maken welke keuze zij hebben gemaakt met het in huis nemen van een hond.

Als ik dan weer een telefoontje krijg van een mevrouw met een pup van een “sterk hondenras”, zoals dit wordt genoemd, die geweigerd wordt bij een hondenschool vanwege het ras, dan vind ik het een groot gebrek van die hondenschool dat deze niet kan omgaan met alle soorten honden. Dat de kennis en kunde dus te gebrekkig is om goed te kunnen begeleiden van eigenaren. Blij dat ze deze mensen weigeren, zodat ze nu bij een collega wel terecht kunnen waar ze de juiste ondersteuning krijgen, maar ook treurig om te bedenken welke informatie de eigenaren van de andere honden krijgen, die wel bij deze hondenschool een cursus gaan volgen.

En waar mijn nekharen van overeind gaan staan is dat concullega’s elkaar het licht in de ogen niet gunnen, dat er niet wordt doorverwezen naar een andere hondenschool, maar gewoon wordt gezegd, dat ze maar even een paar maanden moeten wachten met een cursus, omdat de cursussen nu vol zitten of omdat ze een paar maanden sluiten voor zomer- of winterreces. 

Hoe professioneel zou je jezelf met een gerust hart kunnen noemen als je mensen maar gewoon een paar maanden laat zwemmen in de opvoeding van hun nieuwe huisgenoot. Gelukkig zijn er een aantal collega’s waarmee ik samen kan werken en waar we cursisten met een gerust hart naar door kunnen verwijzen.

Het feit dat een hondenschool of club een collega weigert om mee te mogen kijken, roept bij mij vraagtekens op. Wat heb je te verbergen dan? Waar ben je bang voor? Denk je echt dat als men 1 les bij je meekijkt dat ze je hele programma jatten? En wat dan nog? Ze kunnen het toch nooit zo aanbieden, zoals jij dat doet. Want jij bent uniek. Laat mensen een keuze hebben of ze voor Pietje of Jantje kiezen. Jij maakt toch ook keuzes waar jij op cursus wil. Dat doe je toch ook op basis van ervaringen. 

Wat ik wel zou willen zeggen tegen iedereen die eens meekijkt met iemand anders, kopieer niet letterlijk, dat kan je toch niet. Jij bent jij en de ander is een ander. Pak voor jezelf nieuwe inzichten mee, wees niet bang voor verandering. Probeer eens andere dingen, maar zorg dat als je iets anders aanbiedt aan cursisten, deze niet de dupe worden van een probeersel van jou. Ga niet zomaar technieken vanuit andere methodes toepassen op honden en mensen die aan jou geld betalen voor jouw expertise. Weet waar je mee bezig bent. Leer vooral bij en durf mensen door te verwijzen naar een collega die een bepaalde methode in de vingers heeft, waar een hond en eigenaar baat bij zou kunnen hebben. 

En ik vraag me serieus af wat we in hondenland nu willen. Willen we niet allemaal gewoon leuke honden tegen komen op straat? Willen we niet allemaal tevreden hondeneigenaren, die een hond niet hoeven te herplaatsen voor een gedragsprobleem, omdat er niet voldoende en juiste begeleiding is geweest? Ik denk serieus dat men heel bang is voor elkaar en we elkaar niet vertrouwen en dat we vooral willen zorgen dat ons eigen straatje alleen wordt onderhouden. 

Er wordt veel geschreeuwd over samen willen werken, maar dat gebeurt in de praktijk veel te weinig. Samenwerken is namelijk heel erg lastig. Elkaar respecteren voor wie we zijn als individu is heel erg lastig. Eerlijk naar elkaar zijn is heel erg lastig. Achter iemands rug om praten is heel erg makkelijk. Verwensingen uiten via de sociale media is heel erg makkelijk. Elkaar een mes in de rug steken is heel erg makkelijk. En dat zegt dan meer over de persoon zelf dan over de ontvanger van het mes. 

Ook mijn vertrouwen is in de afgelopen jaren zo vaak geschaad. Daar heb ik heel veel van geleerd. Maar waar ik dan toch weer vooral vrolijk van wordt, is dat er nog steeds beweging is in de wens om wel te kunnen samenwerken.

Als we nu eens beginnen om de kwaliteiten van onszelf te zien en de kwaliteiten in anderen te leren zien, dan kunnen we ook echt iets bereiken samen. Dan kunnen we een specifieke hond en eigenaar een vertrouwd adres geven, waar deze zich ook thuis kunnen voelen in een les of cursus of begeleiding. 

Kundig doorsturen naar een collega straalt kwaliteit uit en is een goede reclame voor jezelf. Je hoeft niet alles zelf te kunnen of zelf te kunnen oplossen, maar vraag gewoon eens aan een collega die wel de kwaliteiten heeft om te helpen. Ga eens kijken bij de buren, laat buren eens kijken bij jou. Leer eens van elkaar en als je het samen niet weet, vraag dan eens iemand anders. 

Ik werk samen met een goede gedragstherapeut en wij hebben de taken verdeeld. Alles wat oplosbaar is op het trainingsveld doe ik zelf Of doen we soms samen en alles waar een thuisbezoek een betere oplossing is, stuur ik door. Klanten zijn dolblij dat ze serieus genomen worden en waarderen de hulp en de samenwerking dusdanig, dat reclame niet meer nodig is.

Laat hondenbezitters een keuze waar zij zich prettig voelen, bied geen eenheidsworst aan. Want net zoals jij verschilt van de rest van de mensheid, zo verschillen de hondenbezitters ook van elkaar. Je kan niet iedereen helpen, je kunt niet elke hond redden, maar we kunnen wel samen zorgen voor meer begrip. En we kunnen wel samen zorgen dat het niveau qua kennis en kunde omhoog gekrikt wordt. En we kunnen wel samen zorgen dat het ‘gewoon’ wordt dat er betaald mag worden voor kwaliteit. 

Geld is niet vies, dat heeft iedere mens nodig om te kunnen overleven in deze maatschappij. En waar kwaliteit geleverd wordt, mag geld worden gevraagd. Maak mensen bewust van het feit dat ook een professional in hondenland een huisgezin heeft met een hypotheek, vaste lasten en graag wat brood op de plank ziet. En als iedereen volgend jaar de prijzen verhoogd dan is het niet zo raar meer. Voor een brood betaalden we vroeger ook minder dan de helft, dan wat we tegenwoordig betalen. En mensen eten nog steeds brood.

We schreeuwen met z'n allen dat broodfokkers opgehangen moeten worden. Het is beangstigend om te zien hoe er met persoonlijke gegevens wordt omgegaan in de sociale media. Er worden mensen met de dood bedreigd. Maar het is gewoon een simpel gevolg van vraag en aanbod. Zolang mensen alleen maar goedkoop een hond (huisdier) willen en daar markt voor is, zolang zullen deze praktijken blijven bestaan. Die broodfokker wil ook geld verdienen en zal meer honden moeten verkopen als ze goedkoper zijn. Zolang er voldoende aanbod is aan goedkope oplossingen, zolang zal de vraag blijven bestaan. Zolang er voldoende vraag is naar een goedkope oplossing, zullen deze blijven bestaan, tenzij er actie wordt ondernomen. 

En zolang zal dierenleed dus ook blijven bestaan. Goedkoop = Duurkoop 

Goedkoop vlees in de supermarkt = Dierenleed in de wereld. 

Mensen bewust maken dat een huisdier geld kost (een investering vergt, maar ook in tijd en aandacht) is een taak van de professional. 

Ben je bang om omzet te verliezen of wil je een betere wereld met een diervriendelijk bestaan. Keuzes, keuzes, keuzes...

Het is natuurlijk niet netjes, dat als je zelf een salaris verwacht voor werk wat jij verricht of een uitkering omdat je er 'recht' op hebt, dat je dat een ander misgunt.
En weet dat een ondernemer niets verdient als hij niet werkt, dat een ondernemer geen vakantiegeld, 13e maand, vakantiedagen of ziektegeld krijgt. Niet werken is niets verdienen, ziek zijn is niets verdienen. Maar de levensonderhoudskosten gaan wel gewoon door. 

Hou eens op met elkaar een mes in de rug te steken en ga een zinvolle samenwerking aan. Oordeel niet ergens over als je niet weet hoe de vork precies in de steel zit, vraag het gewoon. Als iemand wil veranderen en leren, help diegene dan en stop eens met zeggen wat die ander in jouw ogen zou moeten doen.
Een mooi voornemen voor 2017.

Ondernemen in hondenland - een kritische noot?

Met honden werken is voor veel mensen de ultieme wens of droom. Dat is begrijpelijk, want honden zijn nu eenmaal fantastische wezens. In alle soorten en maten delen ze met ons hun leven. Het is echter een sprookje om te denken dat je zo leuk met honden kan werken de hele dag. Je hebt voornamelijk te maken met het menselijke aspect als je onderneemt in hondenland. De mens achter de hond is waar je vooral mee te maken krijgt en dat is voor velen een desillusie. Je ziet dan ook veel energieke startende ondernemers, die binnen een paar jaar weer stoppen met hun onderneming. 

En niet alleen binnen de groep van ondernemers is er verloop, maar er is ook zeker een groot verloop van instructeurs binnen verenigingen en clubs. Ook dat heeft vaak te maken met het menselijke aspect. Binnen een groep gepassioneerde hondenliefhebbers werken is een flinke uitdaging. Iedereen heeft een eigen mening, inzichten en ervaringen en handelt naar eigen kunnen. Daarmee wordt vaak ook kennis en kunde die in de afgelopen jaren is verworven als absolute waarheid verkocht aan de startende instructeurs. De instructeurs die verder willen leren en nieuwe ervaringen en informatie opdoen middels boeken, seminars en opleidingen lopen binnen een vereniging of club vaak tegen een muur op met hun nieuw verworden kennis. 

We doen het al jaren zo en dat werkt prima, dus waarom zouden we veranderen? En dat is ergens ook te begrijpen, want veranderingen zijn voor mensen best spannend. En zeker als je al zoveel jaren vastgeroest zit binnen je eigen kennis en kunde. Daarmee beweer ik niet dat dit slechte kennis en kunde is, maar het zijn vaak wel inzichten die, zoals ik dat noem, zoooo 1980 zijn. 

We zijn op zoek. Op zoek naar onszelf, op zoek naar waarheden, op zoek naar bevestiging, op zoek naar het ultieme idee, etc. En dat maakt het steeds ondoorzichtiger voor de reguliere hondenbezitter.

Het is jammer dat er zoveel diversiteit is ontstaan de afgelopen jaren. Dat maakt ook dat binnen hondenland mensen met een iets afwijkende mening een berg met rottigheid over zich heen krijgen als ze maar iets anders durven te beweren dan wat de meerderheid op dat moment meent wat de waarheid is.  Is er maar één waarheid? Welnee, er zijn meerdere waarheden en het is maar net de vraag wat jouw ervaringen zijn uit het verleden, die maken dat je een waarheid aanhangt. 

De trainingen die al jaren als eenheidsworst worden aangeboden aan hondenbezitters zijn een product van mensen met hun eigen waarheden. Ooit heeft iemand eens bedacht dat een hond links van de eigenaar moet lopen. En decennia later volgen vele schapen die waarheid, van iemand die waarschijnlijk al lang en breed is overleden, nog steeds op. Best krom eigenlijk als we kijken naar de nieuwe inzichten die overal ter wereld in het onderwijs worden toegepast, dat  er in hondenland nog steeds legio mensen blijven zwemmen in het steeds kleiner wordende plasje van oude inzichten. 

Vernieuwen betekent in veel gevallen ook veranderen en daar ligt nou net de pijnprikkel. Veranderen is eng, onbekend wat dat zal brengen en wat het met de mens, die de verandering doorstaat, zal doen. Heel langzaam zien we dat er steeds meer variatie gaat ontstaan in het aanbod van de trainingen. En dat steeds meer mensen die met een hond naar een hondenschool gaan andere wensen blijken te hebben, dan wat er door de grote eenheidsworst wordt aangeboden. Maar dat heeft ook een weerslag de andere kant op. Creativiteit wordt uitgebuit en er ontstaan steeds excessievere waarheden. Waar vroeger de hond gewoon hond was, wordt deze nu blootgesteld aan een antropomorfe wereld. De hond wordt ingezet als coach, spiegel, therapeut, sportman/vrouw, ziektemelder, etc.

Waar de hond vroeger het erf bewaakte en meedraaide in het gezin, wordt deze nu ingezet als tool en wordt er verwacht dat hij deelneemt aan alle activiteiten die het gezin buitenshuis onderneemt. Dat is nogal een verandering. 

Maar deze verandering dient de hond dus wel te doorstaan. Terwijl er nog steeds hondentrainingen worden aangeboden die niet mee veranderd zijn. De flexibiliteit van honden is overigens enorm, want in veel van de gevallen lukt dat dus ook gewoon. Echter er zijn legio voorbeelden van mislukking. Hier hebben creatieve mensen ook op ingespeeld en kun je met de hond tegenwoordig naar de fysiotherapeut, chiropractor, orthopeed, osteopaat, masseur, holistisch genezer, dierentolk en dergelijke. 

Daarmee verbloemen we en maken we het voor het gevoel van de mens weer oké dat we zoveel flexibiliteit van de honden verwachten. Als je iets stuk maakt bij de hond fysiek of mentaal, dan zijn er genoeg mogelijkheden om dat weer te kunnen herstellen.

Begrijp me niet verkeerd, het is prima dat er zoveel keuze is tegenwoordig, maar af en toe zie je door de bomen het bos niet meer. Vooral ook omdat er in hondenland zo enorm weinig erkende beroepen zijn. Iedereen mag zich instructeur, hondencoach, gedragstherapeut, masseur, therapiebegeleider en dierentolk noemen. Daar is helemaal niets voor vastgelegd. 

Met een aantal professionals wordt er getracht om hier toch enige verandering in te krijgen, maar de reguliere hondenbezitter is het spoor gewoonweg bijster in hondenland. 

Wie is nu wel goed bezig, wie heeft nu wel de wijsheid in pacht, waar kan ik een vertrouwd adres vinden? Eerlijk gezegd wordt het steeds moeilijker. Want ook de professionals onderling worden steeds kieskeuriger naar elkaar. Dat moet ook wel. Er schieten overal hondenscholen als paddenstoelen uit de grond. Het is een vrij beroep, dus daar is niets aan te doen. Het is echter wel jammer dat er veel mensen zijn die onwaarheden vermelden als het gaat om opleidingen en achtergrond die ze zelf hebben, betrouwbaar over willen komen en via internet mooie reclame voor zichzelf maken om ook een graantje mee te pikken om een extra euro te verdienen naast hun reguliere inkomen. 

Aan de andere kant is het ook weer een mooie ontwikkeling dat professionals zich gaan clusteren en er overkoepelende organisaties ontstaan, die nog enige vinger aan de pols houden, maar ook daar gaat het alleen nog om behaalde papiertjes en nog niet om de kwaliteit van het lesgeven op zich.

Mijn wens is in ieder geval dat de mensen die zo vastgeroest zitten in het 'oude', zich ook een open durven stellen voor het 'nieuwe' en zelf ook eens durven te groeien en ontplooien. De wereld verandert om ons heen en als je alleen maar vasthoudt aan je oude denkbeelden en theorieën, dan mis je een heleboel informatie en wordt het plasje waarin je je beweegt steeds kleiner. En probeer elkaars kop er nou eens niet meteen af te slaan op de social media als iemand een andere mening is toegedaan. Ook al is jouw mening anders dan die van een ander, dat wil nog niet zeggen dat jij dan wel de wijsheid in pacht hebt. Met de veranderende wereld, waarin we bijna alleen nog digitaal communiceren, is het lastig om goed te kunnen discussiëren. Veroordelen is makkelijk, respectvol in gesprek gaan is erg lastig. Maar daar zie ik dus een mooie uitdaging in de toekomst.