Deel 2 - Ondernemen in Hondenland - een kritische noot?

Na wederom een aantal schrijnende ervaringen met gedragsproblemen...

Wat is nu eigenlijk een professional en wanneer noem je jezelf zo? Als je 4 uur per week les geeft aan een paar cursisten voor de lol of als je er fulltime mee bezig bent als beroep? En degenen die dan fulltime bezig zijn ermee, zijn dat dat wel echte professionals? En als je allerlei opleidingen hebt gedaan, diploma’s hebt behaald, wil dit dan zeggen dat je een professional bent?

De kunst van het overbrengen van kennis is niet voor iedereen weggelegd. De kunst van de juiste interpretaties maken en mensen die met een (gedrag)probleem van hun hond aankloppen op een juiste manier kunnen helpen is ook niet voor iedereen weggelegd. Er zijn veel mensen in hondenland met de vereiste diploma’s waarvan de uiteindelijke kennis en kunde uitermate betreurenswaardig is. Maar deze mensen zijn wel professional… toch?

Hoe kan die reguliere hondenbezitter in vredesnaam nog door de bomen het bos zien? Dat is bijna niet te doen. 

Er kan geld verdiend worden in hondenland, maar vooral niet te veel. Ondernemen in hondenland is een risico. Ik werd ooit eens gebeld door een mevrouw die het vreemd vond dat ik geld rekende voor een gedragstherapie. Haar reactie: “Maar het is toch uw hobby”. Zo wordt er nog vaak gekeken naar beroepen in hondenland. 

Overigens niet alleen door de consument, maar ook nog steeds bij de mensen die in hondenland werken, is geld een vies woord. En vaak bij degenen die dit vrijwillig werk doen. Ja, er bestaan mensen die vrijwillig werken bij een hondenschool, zonder betaling, tegen geringe betaling of zelf nog geld erop toe moeten leggen. De consument wordt echter wel geld in rekening gebracht om een hondentraining te volgen. Met vanuit de hondenschool het argument dat het cursusgeld een dusdanig laag bedrag is, dat ze er weinig aan overhouden en dus de instructeurs niet kunnen betalen.

Waarom wordt er dan niet meer gerekend? Om de mensen met een kleine beurs ook nog een kans te geven een training te volgen? Kost een hond niet sowieso geld om in huis te houden? Eten, verzorging, dierenartskosten...

Maar kost bijscholing voor de instructeur geld? Wat zijn de kosten van opleidingen, seminars, e.d.? Dat is ook geen kattenpis. 

Hoe vaak zien we dat mensen de dierenarts niet kunnen betalen en een dier dus onnodig lijdt aan lichamelijke klachten. Moeten we dan willen dat iedereen een dier kan bezitten?

En de consument, verwacht deze kennis en kunde van de instructeur? Mag deze ook kennis en kunde verwachten als hij er geld voor betaalt? Mag de consument verwachten dat de instructeur zijn kennis up to date houdt met cursussen die overigens ook weer geld kosten? 

De instructeur die betaalt aan bijscholing, maar niets voor terug krijgt, behalve natuurlijk de enorme fijne ervaringen die hij beleeft als hij met -10^o C een aantal uren buiten staat les te geven. 

Dat veel mensen het gewoon leuk vinden om te doen, rechtvaardigt nog niet dat het maar gratis moet zijn.

Met het gegeven dat het niets mag kosten (of weinig) blijven er dus vage bedrijfjes bestaan, zal de kennis en kunde niet of niet voldoende worden vernieuwd en blijven we in een vicieuze cirkel ronddraaien, waar hondenland mensen elkaar het licht niet in de ogen gunnen. 

De mensen die echt bijscholing kunnen gebruiken zijn bijna niet te vinden op seminars, opleidingen en cursussen, die worden aangeboden in hondenland. 

Zolang er mensen zijn die het alleen voor de hobby doen, omdat ze jarenlang zelf honden hebben gehad, zullen er nog steeds onkundige adviezen worden verstrekt. Want de waarheden van 1980 zijn allang de waarheden van vandaag de dag niet meer. 

Ik zie vaak adviezen voorbij komen op facebook van mensen die al jaren een hond hebben of van mensen die ooit eens een keer een puppycursus gevolgd hebben. Tenenkrommende adviezen die ooit eens door iemand zijn verstrekt en door de consument dus als waarheid zijn aangenomen. 

Tegenwoordig kost elke deurklink die je vastpakt geld, dus ook de deurklink van de hondenschool. Dat is helemaal niet raar, sterker nog dat is juist normaal. Zolang mensen geld moeten betalen voor een training, cursus of les, mogen deze mensen dus verwachten dat er kwaliteit geleverd wordt. En als de les, cursus of workshop weinig tot niets kost, dan hoeven ze ook geen kwaliteit te verwachten.

Is dit te bot? Ik vind van niet. Als ik een stofzuiger van een bepaald merk koop met een hogere prijs en ik koop een stofzuiger van een inferieur merk bij een winkel die met artikelen stunt, dan verwacht ik meer prestaties en betere prestaties van de dure stofzuiger, dan van de goedkope stofzuiger. En ach als de goedkope stofzuiger snel stuk gaat, dan koop ik gewoon een nieuwe. Maar als de dure stofzuiger stuk gaat, dan schrijf ik een brief naar de fabrikant, dat ik wel waar voor mijn geld verwacht. 

Maar als het over honden gaat, dan wordt er ineens heel anders over gedacht. Het moet zo goedkoop mogelijk en zo makkelijk mogelijk en dan hebben we het hier over levende wezens!!???

Er zullen waarschijnlijk een aantal mensen op de achterste benen gaan staan bij het lezen van deze tekst en wellicht zal ik door een aantal ontvriend worden op facebook en er komen vast achter de rug een hoop praatjes. Dat is dan maar zo. Wat er dan voor mij overblijft, zijn mensen die staan voor hun bedrijf en aangeboden diensten en die wel graag verder willen en niet bang zijn voor veranderingen, maar dat juist als een waardevolle aanvulling zien in hun eigen ontwikkeling. Ja, ook hondenland mensen doen aan zelfontplooiing.

Wat mij vooral ernstig zorgen baart is dat het lastig is om iemand door te verwijzen naar een gekwalificeerde collega die wel de kennis en kunde in huis heeft om mensen te kunnen begeleiden met de gedragsissues van hun hond. Zoek even een betrouwbare collega in een ander deel van het land en dan ben je gewoon beperkt in je keuzes. Terwijl er enorm veel mensen in hondenland werkzaam zijn.

En wat mij zorgen baart is dat er veel mensen in hondenland onjuiste, niet goed onderbouwde adviezen geven. Adviezen die ze ooit ergens een keer gehoord of gelezen hebben en dat dan maar op alle honden gaan toepassen. En als het dan niet goed uitpakt, dan wordt de hondenbezitter opgezadeld met hoge kosten om een gedragstherapeut in te schakelen of erger als de hond dusdanig is verknipt dat alleen euthanasie nog een optie is. 

In de basis bij de pups en jonge honden gaat zo ontiegelijk veel mis, omdat men nog steeds niet beseft dat juist de meest ervaren en kundige instructeur les dient te geven aan de eigenaren van pups om zo te kunnen zorgen voor een goede basis. Ja, pups zijn enig om naar te kijken en om mee te werken. Maar hoeveel honden belanden in de pubertijd in een asiel of een herplaatsingstraject? Dat aantal is schrijnend hoog. Onwetendheid en onkunde van hondenbezitters spelen hierbij natuurlijk ook een rol, maar daar ligt juist de schone taak voor de mensen in hondenland om die mensen juist bewust te maken welke keuze zij hebben gemaakt met het in huis nemen van een hond.

Als ik dan weer een telefoontje krijg van een mevrouw met een pup van een “sterk hondenras”, zoals dit wordt genoemd, die geweigerd wordt bij een hondenschool vanwege het ras, dan vind ik het een groot gebrek van die hondenschool dat deze niet kan omgaan met alle soorten honden. Dat de kennis en kunde dus te gebrekkig is om goed te kunnen begeleiden van eigenaren. Blij dat ze deze mensen weigeren, zodat ze nu bij een collega wel terecht kunnen waar ze de juiste ondersteuning krijgen, maar ook treurig om te bedenken welke informatie de eigenaren van de andere honden krijgen, die wel bij deze hondenschool een cursus gaan volgen.

En waar mijn nekharen van overeind gaan staan is dat concullega’s elkaar het licht in de ogen niet gunnen, dat er niet wordt doorverwezen naar een andere hondenschool, maar gewoon wordt gezegd, dat ze maar even een paar maanden moeten wachten met een cursus, omdat de cursussen nu vol zitten of omdat ze een paar maanden sluiten voor zomer- of winterreces. 

Hoe professioneel zou je jezelf met een gerust hart kunnen noemen als je mensen maar gewoon een paar maanden laat zwemmen in de opvoeding van hun nieuwe huisgenoot. Gelukkig zijn er een aantal collega’s waarmee ik samen kan werken en waar we cursisten met een gerust hart naar door kunnen verwijzen.

Het feit dat een hondenschool of club een collega weigert om mee te mogen kijken, roept bij mij vraagtekens op. Wat heb je te verbergen dan? Waar ben je bang voor? Denk je echt dat als men 1 les bij je meekijkt dat ze je hele programma jatten? En wat dan nog? Ze kunnen het toch nooit zo aanbieden, zoals jij dat doet. Want jij bent uniek. Laat mensen een keuze hebben of ze voor Pietje of Jantje kiezen. Jij maakt toch ook keuzes waar jij op cursus wil. Dat doe je toch ook op basis van ervaringen. 

Wat ik wel zou willen zeggen tegen iedereen die eens meekijkt met iemand anders, kopieer niet letterlijk, dat kan je toch niet. Jij bent jij en de ander is een ander. Pak voor jezelf nieuwe inzichten mee, wees niet bang voor verandering. Probeer eens andere dingen, maar zorg dat als je iets anders aanbiedt aan cursisten, deze niet de dupe worden van een probeersel van jou. Ga niet zomaar technieken vanuit andere methodes toepassen op honden en mensen die aan jou geld betalen voor jouw expertise. Weet waar je mee bezig bent. Leer vooral bij en durf mensen door te verwijzen naar een collega die een bepaalde methode in de vingers heeft, waar een hond en eigenaar baat bij zou kunnen hebben. 

En ik vraag me serieus af wat we in hondenland nu willen. Willen we niet allemaal gewoon leuke honden tegen komen op straat? Willen we niet allemaal tevreden hondeneigenaren, die een hond niet hoeven te herplaatsen voor een gedragsprobleem, omdat er niet voldoende en juiste begeleiding is geweest? Ik denk serieus dat men heel bang is voor elkaar en we elkaar niet vertrouwen en dat we vooral willen zorgen dat ons eigen straatje alleen wordt onderhouden. 

Er wordt veel geschreeuwd over samen willen werken, maar dat gebeurt in de praktijk veel te weinig. Samenwerken is namelijk heel erg lastig. Elkaar respecteren voor wie we zijn als individu is heel erg lastig. Eerlijk naar elkaar zijn is heel erg lastig. Achter iemands rug om praten is heel erg makkelijk. Verwensingen uiten via de sociale media is heel erg makkelijk. Elkaar een mes in de rug steken is heel erg makkelijk. En dat zegt dan meer over de persoon zelf dan over de ontvanger van het mes. 

Ook mijn vertrouwen is in de afgelopen jaren zo vaak geschaad. Daar heb ik heel veel van geleerd. Maar waar ik dan toch weer vooral vrolijk van wordt, is dat er nog steeds beweging is in de wens om wel te kunnen samenwerken.

Als we nu eens beginnen om de kwaliteiten van onszelf te zien en de kwaliteiten in anderen te leren zien, dan kunnen we ook echt iets bereiken samen. Dan kunnen we een specifieke hond en eigenaar een vertrouwd adres geven, waar deze zich ook thuis kunnen voelen in een les of cursus of begeleiding. 

Kundig doorsturen naar een collega straalt kwaliteit uit en is een goede reclame voor jezelf. Je hoeft niet alles zelf te kunnen of zelf te kunnen oplossen, maar vraag gewoon eens aan een collega die wel de kwaliteiten heeft om te helpen. Ga eens kijken bij de buren, laat buren eens kijken bij jou. Leer eens van elkaar en als je het samen niet weet, vraag dan eens iemand anders. 

Ik werk samen met een goede gedragstherapeut en wij hebben de taken verdeeld. Alles wat oplosbaar is op het trainingsveld doe ik zelf Of doen we soms samen en alles waar een thuisbezoek een betere oplossing is, stuur ik door. Klanten zijn dolblij dat ze serieus genomen worden en waarderen de hulp en de samenwerking dusdanig, dat reclame niet meer nodig is.

Laat hondenbezitters een keuze waar zij zich prettig voelen, bied geen eenheidsworst aan. Want net zoals jij verschilt van de rest van de mensheid, zo verschillen de hondenbezitters ook van elkaar. Je kan niet iedereen helpen, je kunt niet elke hond redden, maar we kunnen wel samen zorgen voor meer begrip. En we kunnen wel samen zorgen dat het niveau qua kennis en kunde omhoog gekrikt wordt. En we kunnen wel samen zorgen dat het ‘gewoon’ wordt dat er betaald mag worden voor kwaliteit. 

Geld is niet vies, dat heeft iedere mens nodig om te kunnen overleven in deze maatschappij. En waar kwaliteit geleverd wordt, mag geld worden gevraagd. Maak mensen bewust van het feit dat ook een professional in hondenland een huisgezin heeft met een hypotheek, vaste lasten en graag wat brood op de plank ziet. En als iedereen volgend jaar de prijzen verhoogd dan is het niet zo raar meer. Voor een brood betaalden we vroeger ook minder dan de helft, dan wat we tegenwoordig betalen. En mensen eten nog steeds brood.

We schreeuwen met z'n allen dat broodfokkers opgehangen moeten worden. Het is beangstigend om te zien hoe er met persoonlijke gegevens wordt omgegaan in de sociale media. Er worden mensen met de dood bedreigd. Maar het is gewoon een simpel gevolg van vraag en aanbod. Zolang mensen alleen maar goedkoop een hond (huisdier) willen en daar markt voor is, zolang zullen deze praktijken blijven bestaan. Die broodfokker wil ook geld verdienen en zal meer honden moeten verkopen als ze goedkoper zijn. Zolang er voldoende aanbod is aan goedkope oplossingen, zolang zal de vraag blijven bestaan. Zolang er voldoende vraag is naar een goedkope oplossing, zullen deze blijven bestaan, tenzij er actie wordt ondernomen. 

En zolang zal dierenleed dus ook blijven bestaan. Goedkoop = Duurkoop 

Goedkoop vlees in de supermarkt = Dierenleed in de wereld. 

Mensen bewust maken dat een huisdier geld kost (een investering vergt, maar ook in tijd en aandacht) is een taak van de professional. 

Ben je bang om omzet te verliezen of wil je een betere wereld met een diervriendelijk bestaan. Keuzes, keuzes, keuzes...

Het is natuurlijk niet netjes, dat als je zelf een salaris verwacht voor werk wat jij verricht of een uitkering omdat je er 'recht' op hebt, dat je dat een ander misgunt.
En weet dat een ondernemer niets verdient als hij niet werkt, dat een ondernemer geen vakantiegeld, 13e maand, vakantiedagen of ziektegeld krijgt. Niet werken is niets verdienen, ziek zijn is niets verdienen. Maar de levensonderhoudskosten gaan wel gewoon door. 

Hou eens op met elkaar een mes in de rug te steken en ga een zinvolle samenwerking aan. Oordeel niet ergens over als je niet weet hoe de vork precies in de steel zit, vraag het gewoon. Als iemand wil veranderen en leren, help diegene dan en stop eens met zeggen wat die ander in jouw ogen zou moeten doen.
Een mooi voornemen voor 2017.

Ondernemen in hondenland - een kritische noot?

Met honden werken is voor veel mensen de ultieme wens of droom. Dat is begrijpelijk, want honden zijn nu eenmaal fantastische wezens. In alle soorten en maten delen ze met ons hun leven. Het is echter een sprookje om te denken dat je zo leuk met honden kan werken de hele dag. Je hebt voornamelijk te maken met het menselijke aspect als je onderneemt in hondenland. De mens achter de hond is waar je vooral mee te maken krijgt en dat is voor velen een desillusie. Je ziet dan ook veel energieke startende ondernemers, die binnen een paar jaar weer stoppen met hun onderneming. 

En niet alleen binnen de groep van ondernemers is er verloop, maar er is ook zeker een groot verloop van instructeurs binnen verenigingen en clubs. Ook dat heeft vaak te maken met het menselijke aspect. Binnen een groep gepassioneerde hondenliefhebbers werken is een flinke uitdaging. Iedereen heeft een eigen mening, inzichten en ervaringen en handelt naar eigen kunnen. Daarmee wordt vaak ook kennis en kunde die in de afgelopen jaren is verworven als absolute waarheid verkocht aan de startende instructeurs. De instructeurs die verder willen leren en nieuwe ervaringen en informatie opdoen middels boeken, seminars en opleidingen lopen binnen een vereniging of club vaak tegen een muur op met hun nieuw verworden kennis. 

We doen het al jaren zo en dat werkt prima, dus waarom zouden we veranderen? En dat is ergens ook te begrijpen, want veranderingen zijn voor mensen best spannend. En zeker als je al zoveel jaren vastgeroest zit binnen je eigen kennis en kunde. Daarmee beweer ik niet dat dit slechte kennis en kunde is, maar het zijn vaak wel inzichten die, zoals ik dat noem, zoooo 1980 zijn. 

We zijn op zoek. Op zoek naar onszelf, op zoek naar waarheden, op zoek naar bevestiging, op zoek naar het ultieme idee, etc. En dat maakt het steeds ondoorzichtiger voor de reguliere hondenbezitter.

Het is jammer dat er zoveel diversiteit is ontstaan de afgelopen jaren. Dat maakt ook dat binnen hondenland mensen met een iets afwijkende mening een berg met rottigheid over zich heen krijgen als ze maar iets anders durven te beweren dan wat de meerderheid op dat moment meent wat de waarheid is.  Is er maar één waarheid? Welnee, er zijn meerdere waarheden en het is maar net de vraag wat jouw ervaringen zijn uit het verleden, die maken dat je een waarheid aanhangt. 

De trainingen die al jaren als eenheidsworst worden aangeboden aan hondenbezitters zijn een product van mensen met hun eigen waarheden. Ooit heeft iemand eens bedacht dat een hond links van de eigenaar moet lopen. En decennia later volgen vele schapen die waarheid, van iemand die waarschijnlijk al lang en breed is overleden, nog steeds op. Best krom eigenlijk als we kijken naar de nieuwe inzichten die overal ter wereld in het onderwijs worden toegepast, dat  er in hondenland nog steeds legio mensen blijven zwemmen in het steeds kleiner wordende plasje van oude inzichten. 

Vernieuwen betekent in veel gevallen ook veranderen en daar ligt nou net de pijnprikkel. Veranderen is eng, onbekend wat dat zal brengen en wat het met de mens, die de verandering doorstaat, zal doen. Heel langzaam zien we dat er steeds meer variatie gaat ontstaan in het aanbod van de trainingen. En dat steeds meer mensen die met een hond naar een hondenschool gaan andere wensen blijken te hebben, dan wat er door de grote eenheidsworst wordt aangeboden. Maar dat heeft ook een weerslag de andere kant op. Creativiteit wordt uitgebuit en er ontstaan steeds excessievere waarheden. Waar vroeger de hond gewoon hond was, wordt deze nu blootgesteld aan een antropomorfe wereld. De hond wordt ingezet als coach, spiegel, therapeut, sportman/vrouw, ziektemelder, etc.

Waar de hond vroeger het erf bewaakte en meedraaide in het gezin, wordt deze nu ingezet als tool en wordt er verwacht dat hij deelneemt aan alle activiteiten die het gezin buitenshuis onderneemt. Dat is nogal een verandering. 

Maar deze verandering dient de hond dus wel te doorstaan. Terwijl er nog steeds hondentrainingen worden aangeboden die niet mee veranderd zijn. De flexibiliteit van honden is overigens enorm, want in veel van de gevallen lukt dat dus ook gewoon. Echter er zijn legio voorbeelden van mislukking. Hier hebben creatieve mensen ook op ingespeeld en kun je met de hond tegenwoordig naar de fysiotherapeut, chiropractor, orthopeed, osteopaat, masseur, holistisch genezer, dierentolk en dergelijke. 

Daarmee verbloemen we en maken we het voor het gevoel van de mens weer oké dat we zoveel flexibiliteit van de honden verwachten. Als je iets stuk maakt bij de hond fysiek of mentaal, dan zijn er genoeg mogelijkheden om dat weer te kunnen herstellen.

Begrijp me niet verkeerd, het is prima dat er zoveel keuze is tegenwoordig, maar af en toe zie je door de bomen het bos niet meer. Vooral ook omdat er in hondenland zo enorm weinig erkende beroepen zijn. Iedereen mag zich instructeur, hondencoach, gedragstherapeut, masseur, therapiebegeleider en dierentolk noemen. Daar is helemaal niets voor vastgelegd. 

Met een aantal professionals wordt er getracht om hier toch enige verandering in te krijgen, maar de reguliere hondenbezitter is het spoor gewoonweg bijster in hondenland. 

Wie is nu wel goed bezig, wie heeft nu wel de wijsheid in pacht, waar kan ik een vertrouwd adres vinden? Eerlijk gezegd wordt het steeds moeilijker. Want ook de professionals onderling worden steeds kieskeuriger naar elkaar. Dat moet ook wel. Er schieten overal hondenscholen als paddenstoelen uit de grond. Het is een vrij beroep, dus daar is niets aan te doen. Het is echter wel jammer dat er veel mensen zijn die onwaarheden vermelden als het gaat om opleidingen en achtergrond die ze zelf hebben, betrouwbaar over willen komen en via internet mooie reclame voor zichzelf maken om ook een graantje mee te pikken om een extra euro te verdienen naast hun reguliere inkomen. 

Aan de andere kant is het ook weer een mooie ontwikkeling dat professionals zich gaan clusteren en er overkoepelende organisaties ontstaan, die nog enige vinger aan de pols houden, maar ook daar gaat het alleen nog om behaalde papiertjes en nog niet om de kwaliteit van het lesgeven op zich.

Mijn wens is in ieder geval dat de mensen die zo vastgeroest zitten in het 'oude', zich ook een open durven stellen voor het 'nieuwe' en zelf ook eens durven te groeien en ontplooien. De wereld verandert om ons heen en als je alleen maar vasthoudt aan je oude denkbeelden en theorieën, dan mis je een heleboel informatie en wordt het plasje waarin je je beweegt steeds kleiner. En probeer elkaars kop er nou eens niet meteen af te slaan op de social media als iemand een andere mening is toegedaan. Ook al is jouw mening anders dan die van een ander, dat wil nog niet zeggen dat jij dan wel de wijsheid in pacht hebt. Met de veranderende wereld, waarin we bijna alleen nog digitaal communiceren, is het lastig om goed te kunnen discussiëren. Veroordelen is makkelijk, respectvol in gesprek gaan is erg lastig. Maar daar zie ik dus een mooie uitdaging in de toekomst.

Serieus?!

Vandaag kwam ik langs een berichtje op een creatieve pagina en kon het niet laten om hier een blogje van te maken. Een filmpje over ouderen die bezigheidstherapie krijgen met isolatiemateriaal en ballonnen. Ik vraag me echt af hoe serieus je ouderen neemt in deze. Kun je nu echt niets bedenken wat interessanter is dan dit? Of denk je, dat als je ouder bent je ook direct seniel wordt. Eén ding weet ik wel, ik had mijn rollator gepakt en was weggegaan.

Activiteit voor ouderen

De jongeren van nu mogen creatief denken en opgroeien en ontwikkelen, krijgen steeds meer vrijheid om zich te ontplooien. En dan? Dan gaan ze het bedrijfsleven in en kunnen zich vaak niet meer handhaven door allerlei regeltjes en hokjes die voor structuur moeten zorgen. Regels vanuit de overheid die ervoor moeten zorgen dat we vooral niet te veel ontwikkelen qua geestgesteldheid. We zetten ze achter schermpjes en maken iedereen afhankelijk van het digitale tijdperk. Werken vanuit huis, boodschappen doen achter de pc en communicatie zoveel mogelijk zonder persoonlijk contact. Op het gemeentehuis hier is geen ontvangstbalie meer, maar staan computerschermen die met je communiceren. We worden lekker bezig gehouden.

Dat resulteert dan ook in minder creativiteit vanuit de mens zelf. Het is allemaal op te zoeken via internet als je iets nodig hebt. Het creatieve denkvermogen wordt niet gestimuleerd, want alles is al bedacht.... toch?

Dan mag je doorwerken tot je 70 bent, want stel je eens voor dat je te veel vrije tijd hebt als oudere. Nee, we mogen doorwerken tot we versleten zijn. En om die slijtage door weinig beweging en slechte voeding uiteindelijk te compenseren, mag je fijn in een bejaardentehuis gaan zitten, waar je veel geld voor moet betalen middels het inleveren van je inkomsten en daar nog een zakcentje van terugkrijgt. Mocht je toevallig nog wat geld overhebben van onroerend goed, dan mag je dat eerst opmaken.

En in dat bejaardenhuis zijn natuurlijk ook weer regels opgesteld. Op vaste tijden eten, spelen en slapen. Bij Gods gratie mag je nog een paar keer naar het toilet en anders doet een luier ook prima dienst.

Hoe krom is dit?
Eerst creatief mogen zijn, daarna keihard in een hok geduwd worden en wachten tot je dood gaat. Ik zie trouwens ook een link naar een hondenleven. Puppy's mogen nog lekker spelen en ravotten, worden op een moment te lastig, worden in het asiel gedumpt of in hokken gezet of aan een ketting in de tuin gehangen en op gezette tijden nog wat eten, af en toe uitlaten en mogen wachten tot ze doodgaan.


Het is misschien heel plastisch neergezet en natuurlijk is het niet altijd zo en zijn er vele uitzonderingen, maar ik zie wel degelijk hier en daar overeenkomsten. 
Een oudere hoeft niks meer, dus doen we er ook niks meer mee. Die zetten we in een asiel (bejaardentehuis) want niemand wil ze meer. Krijgen af en toe wat eten, beetje hersenwerk en worden soms uitgelaten. 

De overheid werkt ook lekker mee met allerlei regeltjes. Stel je wilt niet in een hokje worden gezet en bent anders. Bijvoorbeeld als zelfstandig ondernemer. Dan ben je wel erg creatief bezig. Dat is dan ook best gevaarlijk. Vandaar dat er goede regeltjes zijn gemaakt, dat je niet te veel mag overhouden van je verdiensten en flink aan de belastingen mag doneren. Verzekeringen zijn niet te betalen, want je bevindt je in een hogere risico groep. En als je dan onverhoopt toch groter groeit met je bedrijf, dan mag je personeel aannemen, die weer voor hele andere problemen zorgen. Opeens ben je verantwoordelijk voor het leven van die mensen, die toch zelf hebben besloten om bij jou te willen gaan werken. Je wordt gestraft met nog meer regels, verzekeringen en belastingen. En je moet ze vooral allemaal tevreden houden.

Banken werken ook niet mee voor een zelfstandig ondernemer. Die hebben zich namelijk ook aan regeltjes te houden en zorgen ervoor dat je niet te veel kan groeien als onderneming. Ook de gemeentes werken met hun regeltjes zo lekker tegen.
Wat zegt u? U wilt een eigen locatie? En u bent zelfstandig ondernemer? hahahahahahaha
Denkt u nu echt dat ik (bankmedewerker, gemeente ambtenaar) met alle regeltjes waaraan ik me moet houden, u ga helpen om te kunnen ontplooien en groeien? U mag eerst even een leuk bedrag neertellen om procedures te starten en als wij er zin in hebben, dan kunt u heel misschien ergens een klein beetje steun van ons krijgen, maar dat weten wij nog niet zeker. Oh u wilt een beetje geld lenen? Ja dat kan met mega hoge rentes of nee... uw bedrijf is een te onzekere factor. Heeft u geen partner met een vast inkomen? Dan kunt u het schudden mevrouw.
Als ik dan vraag hoe zeker het is dat mijn partner met een vast inkomen wel mag blijven werken waar hij werkt, omdat er elk jaar reorganisaties zijn. Tja, dat weten we nooit, maar dan is het op dit moment wel zeker. SERIEUS?! Nee, een zelfstandig ondernemer, hoe mooie jaarcijfers ook, is een erg onzekere factor. 
Gelukkig bezit ik nog genoeg creativiteit om andere dingen te verzinnen en om daarmee de  bankmedewerker of gemeente ambtenaar te kunnen omzeilen.

Het zelfdenkend vermogen en creativiteit als je geen kind meer bent, wordt onderdrukt met domme televisieprogramma's, maar ook met regeltjes waaraan we ons allemaal moeten houden, die kant nog wal slaan. U moet gezond leven! Hoe dan? Als ik geen geld heb om gezond voedsel te kopen hoe kan ik dan gezond leven? Als ik alleen maar op een kantoor achter een beeldscherm mag zitten, hoe kan ik dan gezond leven? Loop eens door de supermarkt en kijk wat betaalbare producten zijn. Hoe gezond zijn die producten dan? Vol met E-nummers en andere troep die ziekmakend zijn. En wat krijgen onze ouderen te eten in het bejaardentehuis? Hoe gezond is dat dan? Vol met E-nummers en andere troep.
Kijk maar eens wat afleveringen van de Keuringsdienst van Waarde. Je wordt besodemieterd waar je bij staat. 

En op internet maken mensen elkaar af met ruzies en onenigheid over diverse onderwerpen. Delen berichten die onwaarheden bevatten en kunnen zelf niet meer bedenken of dit wel klopt. Wie of wat mag je nog geloven? Maar goed als de politieke orde al niet meer normaal kan communiceren en alleen met modder kan gooien, hoe goed is het voorbeeld dan naar de mensen.

Maar SERIEUS?! hoe serieus worden wij genomen als burger? Heb jij nog een mening? En durf je deze nog te uiten? Of loop je veilig mee met een groepje die wel deels aansluit bij wat jij denkt. Hoe serieus wil je overkomen of hoe serieus wil je door andere mensen genomen worden. Laat je je alles maar gebeuren of ga je er zelf iets aan doen. 

En als je aan mij vraagt wat ik dan bijdraag aan het verhaal over de ouderen... Mijn moeder van 78 woont bij ons in huis, krijgt gezond eten, mag plassen wanneer ze wil en doen waar ze zin in heeft. Dat is ook niet altijd ideaal, maar dat zijn bewuste keuzes die je in het leven maakt. En ik weet heel erg zeker dat als ik haar een stuk isolatiemateriaal en een ballon geef om een suf spelletje te doen, dat ze mij voor seniel verklaart. Ze zou me met grote ogen aankijken en vragen: "Serieus?!"

Ik doe effe helemaal niks

Ik heb gewoon geen zin om iets te doen. Er ligt nog wel genoeg werk, maar daar heb ik dus geen zin in. Het is mijn najaarsdipje. Als de bomen gaan verkleuren en ik voel dat mijn handen en voeten weer koud worden als ik buiten sta, dan baal ik altijd een beetje. Als ik zie dat mijn ruiten van de auto 's ochtends vol zitten met water, dan krijg ik alweer de kriebels ervan dat ik straks die ruiten moet gaan krabben. Dat hoort erbij, maar daar heb ik geen zin in. Opwarmen omdat je buiten hebt gewerkt. Met een dikke trui, jas, sjaal, muts en handschoenen je als een michelinmannetje voortbewegen, daar heb ik geen zin in. En zo'n dipje heb ik dus vandaag. 

Heb niet zo heel vaak zo'n dipje. Dat ik alleen maar dingen ervaar waaraan ik me stoor, de nieuwsberichten die ik hoor of lees negatief zijn, het weer druilerig is, dat ik me even iets minder lekker voel.


Ik weet wel hoe het komt. De laatste dagen was het heel erg druk en heb ik heel veel informatie binnen gekregen door het geven en volgen van opleidingen. Weinig slaap, veel reizen, minder goed gegeten, thuis komen en nog aan het werk. Het hoort erbij. Dus dat dipje is morgen wel weer over. Maar dan wil ik ook wel eens gewoon helemaal niks doen.

Mijn honden zijn het op zulke momenten roerend met me eens en ploffen met een zucht naast me, tegen me aan of in de buurt neer. Heerlijk die medestanders, die je volledig begrijpen en zelf ook helemaal niks doen. De vragende blikken op zulke momenten zijn er niet. Ze voelen perfect aan dat er toch niks komt vandaag. Samen op de bank, kop thee erbij, geen zin om te lezen want de informatie was al meer dan voldoende de afgelopen dagen. Ik neem een chocolaatje.

Maar wat dan wel? Nou niks dus. Terug dromend naar de vakantie op Curaçao en de warmte daarvan willen voelen. Alle mooie gebeurtenissen van de afgelopen maanden en misschien wel jaren de revue laten passeren. Smaken terughalen, misschien een paar foto's opzoeken die me helpen herinneren. Ik neem een chocolaatje. Lekker!
De weken in Oostenrijk waren leuk, maar voor mij dan ook weer druk. Maar goed we hebben daar ook weer mooie herinneringen aan. En wat gaat er allemaal nog komen in het nieuwe jaar. Meer dan voldoende. Naar het meeste kijk ik reikhalzend uit in ieder geval. Maar ik doe er nu even niks mee.

En zo te zitten niksen en er gewoon zijn is ook wel eens een verademing. Wat fijn dat je de mogelijkheid hebt om gewoon even niks te doen. Dat doen we veel te weinig. Ik denk dat ik straks mijn elektronische encyclopedie (tablet) eens pak en mezelf verplicht om leuke dingen op te zoeken. Mooie plaatjes te bekijken, vooral alle negatieve berichtgevingen volledig te negeren en mezelf weer oplaadt voor een afspraak vanmiddag. Ik voel me al een stuk beter overigens, of komt dat nou door dat chocolaatje? 

Ik kijk even op de klok en zie dat ik nog een paar uurtjes heb om...
Ik voel een warme neus tegen me aan, aai zonder na te denken een warm vachtje. Je hebt helemaal gelijk mooi vriendje van me... ik doe effe helemaal niks!

Droef - Droevig - Droeviger - Droevigst

Het weer deze zomer is nogal droef en als je de tv bekijkt met nieuwsprogramma's en reclames, dan wordt je daar ook nog eens heel erg droef van. Van het luisteren naar en het lezen van commentaren op nieuwsberichten wordt je nog droeviger.
Ik vraag me serieus af wat het gemiddelde IQ is van de medemens. Alles en iedereen wordt bekritiseerd, zonder onderbouwing worden er loze kreten geuit. Zonder te vragen worden er conclusies getrokken en hand in eigen boezem steken is te ingewikkeld, dus een ander de schuld ergens van geven is snel gedaan.

In een artikel van de Dalai Lama die mij onder ogen kwam over de realiteit van oorlog spreekt hij over het hersenspoelen van de mensheid.
Het artikel van Nieuwetijdskind licht een en ander nog even wat helderder toe. 

Het is zo gek nog niet, het hersenspoelen van mensen. En zorgen dat ze vanuit angst leven, helpt om ze onder controle te kunnen houden. Je kan mij niet wijsmaken dat ze met de huidige technieken, informatiebronnen en mediamogelijkheden niet allang de bron van aanslagplegers hebben gevonden. Maar ja, het is natuurlijk wel verdomd handig om waarschuwingsberichten te kunnen plaatsen en er voor te zorgen dat mensen minder massaal op evenementen afkomen. En dan af en toe wel iets laten gebeuren, zodat deze waarschuwingen extra onderbouwd kunnen blijven. 
Er zijn mensen die zich storen aan hoe andere mensen leven en dreigen vervolgens om hier dan maar even een bommetje te planten. In plaats van hand in eigen boezem te steken en eens te kijken hoe droef ze zelf leven. En misschien balen ze wel dat ze zo'n droef leven hebben en willen ze graag anderen tot slachtoffer maken, omdat ze zelf de ballen niet hebben een bommetje onder hun eigen kont te planten.

Dan zetten we een of andere droeftoeter met een slechte kapper voor een microfoon en laten zien dat met geld en macht extra haat gezaaid kan worden. Dat het niet meer om de inhoud gaat van wat er gezegd wordt, dat uitspraken verdraaid worden en iedereen gaat daarin mee. Dat er loze beloftes worden gedaan, waar tig mensen over lopen te klappen en te schreeuwen, maar welke niet waargemaakt gaan worden. En de tegenhangers die op hun beurt ook weer met modder gooien.
Het is dan toch niet zo gek dat de mensen die dit zien/horen/lezen dit voorbeeld gaan volgen. Ik hou mijn hart vast wat hier uit gaat komen. Beide partijen zijn nou niet de allerbeste keuze als wereldleider. Dan wordt het toch straks kiezen uit de minst slechte in plaats van de beste keuze.

En dat gebeurt steeds vaker, dat men dan maar gaat kiezen voor de minst slechte optie in plaats van kiezen voor gewoon de beste optie. Kijk naar ons eten in de winkels. Je wil graag een brood, maar welke is nou het beste. Geeneen! Overal zit troep in verwerkt. Maar dan kiezen we toch maar voor het minst slechte, want zelf een brood bakken is te veel werk of te ingewikkeld of men weet verdorie niet meer hoe je een brood kan bakken. Dat zijn we ontgroeid. Er moet wel een peperdure keuken in huis geplaatst worden, met alle toeters en bellen aan apparaten die vervolgens niet gebruikt worden, behalve dan de magnetron, want veel tijd om te koken wordt er niet genomen.
Die peperdure keuken stond namelijk in al die mooie bladen en werd getoond in al die tv programma's, dus het is noodzakelijk om zoiets zelf te hebben, dan hoor je er weer bij. En rood is uit de mode, dus moet het wel een blauwe keuken zijn. Over smaak valt te twisten, maar wat boeit het nou of je een brood bakt in een blauwe of rode oven? Als dat brood maar gezond te eten is, toch?

Is die rode of blauwe oven dan de beste optie? Nee, die groene is beter, maar ja, die past niet in het huidige leefbeeld. 
Wat wel in het huidige leefbeeld past, zijn hypes en gektes. Massa's mensen die de straat op vliegen met een mobiele telefoon om virtuele poppetjes te vangen.
Is dat de beste optie, nee dat is de minst slechte, want anders gaan ze andere rottigheid uithalen of zitten ze de hele dag achter de pc of tv te hangen.

Maar goed, virtuele poppetjes vangen, daar hoef je geen hoog IQ voor te hebben, dat is dus weer makkelijk, daar hoef je niet over na te denken, alleen te 'volgen'. En dat is nou precies wat we laten gebeuren.

We 'volgen' wat af. Maar eigenwaarde, zelfkennis, een eigen mening zijn steeds vreemder wordende woorden. Je moet ook nog uitkijken als je een eigen mening ventileert. Dan wordt je afgeschoten door de massa. Dan worden er bommetjes onder geplant, omdat je anders bent, anders denkt of anders doet. 
Hoewel de extreem anders denkende en doeners dan wel weer steun krijgen. Die extremen zijn te lastig om tegenin te gaan. Dus "If you can't beat them, join them". En zo krijgen droeftoeters met een slechte kapper hele volksstammen achter zich aan. En zo krijgt de andere droetoeter deelnemer ook hele volksstammen achter zich aan. En zo blijven we in een rare wereld ronddraaien met zaken waar we tegenaan kunnen trappen. 

Ik ben geen volger van wie dan ook. Niet qua religie en niet qua politiek en probeer toch iedere keer weer mijn eigen mening ergens over te hebben, maar ook ik merk dat je soms bewust en onbewust wordt meegezogen in bepaalde stromingen. Kiezen voor de minst slechte optie is soms ook mijn keuze. Ik kijk alweer tegen de verkiezingen in Nederland op, waar we gedwongen worden om de minst slechte te kiezen. Of dit keer toch maar blanco stemmen?

Om even niet meer aan die bovenstaand droevigheden te denken wordt er weer een ander bericht de wereld in gegooid en trappen we onderling tegen elkaar over welke hondenrassen nou wel en niet maatschappelijk verantwoord zijn.
Hebben mensen dit niet zelf gecreëerd? Elke eencellige mag een hond kopen/houden/fokken/trainen. En allemaal hebben we er enorm veel verstand van, want die jarenlange ervaringen zijn top! Nou, zo top zijn ze niet, we kiezen weer voor de minst slechte, want welke hond is tegenwoordig nog gezond? Dat hebben we ook al verkloot in de loop der tijden. Ach, daar kunnen we weer een hele andere blog aan wijden.

Om deze droevige blog af te sluiten:
Heb jij echt een eigen mening? Durf je die echt te ventileren? Ook op facebook? Kun je de kritiek aan die je dan krijgt? Kun je zelf 'echt' blijven? Ga jij op vakantie omdat het zo hoort? Omdat anderen dat ook doen? Omdat je er 'recht' op hebt? Omdat het land dat je bezoekt populair is? Kies je straks een partij omdat deze de beste is? Of ga je toch voor de minst slechte? Blijf je daarover zeuren? Ga je zelf iets starten? Kies je een huis voor de blauwe keuken? Of ga je er zelf iets moois van maken? Vind je dat dan echt mooi? Of was de keuze er niet, die je eigenlijk had gewild en kies je toch weer voor de minst slechte?
Kun jij filteren?

Ik denk even terug aan Droef en z'n vriendjes. Een televisieprogramma uit vroeger tijden. 
Dat was grappig om de droevigheid van Droef zelf. En zo kun je van 'droef' toch ook nog iets positiefs maken.

Vakantie! Of toch niet?

Na 6 jaar waren we echt weer eens aan een vakantie toe. En als je dan een keuze maakt, doe je dat bewust. Je wilt graag naar een plek waar je al eerder mooie momenten hebt beleeft. De keuze was snel gemaakt. Terug naar Curaçao. Op een plek waar wij mooie herinneringen hebben liggen. 
Je boekt 9 maanden van te voren je droomvakantie en gaat aftellen. Tussendoor besluit je, omdat je er dan toch bent om voor het goede doel daar een bijdrage te willen leveren. Afspraken gemaakt, mooie plannen uitgewerkt en als de dag er is dat je vertrekt, dan kan niets je meer ongelukkig maken. Toch?

Ik ben een mens die altijd wel een positieve draai kan geven aan situaties en dat heb je ook echt wel nodig op dit eiland. Ik klaag weinig en probeer me zo min mogelijk te storen aan allerlei factoren en dat lukt meestal prima. Elke dag zijn er fantastische momenten die ze me nooit meer afnemen. Daar put je energie uit.

Je maakt wat mee zo hier en daar en daar wil ik dit keer wat over schrijven.
Voor de mensen met kinderen... let op! Dit bericht kan schokkende taal bevatten.

Laten we starten met de heenreis.
Op Schiphol dien je 3 uur van te voren aanwezig te zijn. Als je vliegtuig om 10.00 uur vertrekt, dan kun je wel uitrekenen hoe laat je van huis af gaat om de reis te beginnen. Ingecheckt en dan maar wachten. Dat duurt lang! Op tijd bij de gate en daar de laatste minuten weg laten tikken. Dan gaat de gate open. Eerst de mensen die in een rolstoel zitten of slecht ter been zijn. Daarna de vleesbakken parade. De mensen met kinderen in kinderwagens. En er zijn er altijd weer die op het laatste nippertje toch nog even tussendoor moeten. Stilletjes hoop ik dat deze mensen met kinderen ver van ons vandaan zitten in het vliegtuig. Intussen zitten wij rustig op de eerste rij stoeltjes te wachten. No worries. Ben er van overtuigd dat we allemaal in het vliegtuig gepropt worden. 
Dan volgt de mededeling: We hebben wat vertraging met boarden, omdat het vliegtuig nog niet schoon is. De mensen die al door de eerste passage zijn, zuchten van ongemak.

Overigens kan ik je vertellen dat ik heel goed snap dat er meer tijd nodig was om het vliegtuig schoon te maken. Bij het verlaten van het vliegtuig op de eindbestemming was het een vuilnisbelt. Wat maken mensen er een teringzooi van. Je schaamt je gewoon voor een ander. Mensen? Het zijn zwijnen! Het cabinepersoneel komt tig keer langs en je kunt zo je vuilnis meegeven. Ik vind het ronduit schofterig, dat je niet eens je troep even op kan ruimen en het zo achterlaat. Snap dus ook dat de prijzen steeds hoger worden. Dat kost extra mankracht om op te ruimen!

Maar goed, we zijn nog aan het boarden. Omdat de eerste bups al door is, krijg je de ongeduldige reizigers die een dichte rij vormen om als eerste naar binnen te kunnen.
Wij zaten ons te verbazen hoeveel 'troep' mensen meenemen in de cabine van het vliegtuig. Een rolkoffer, een tas en nog een handtas. Mijn god, wat heb je nodig tijdens de reis? Je wordt volledig verzorgt. En bij KLM kun je 9 uur kijken naar je eigen entertainmentschermpje.
Het is dus bepakt en bezakt dringen bij de gate. Wij zitten nog steeds rustig in ons stoeltje te wachten.
Uiteindelijk na 10  minuten wachten komt er schot in de zaak. En er wordt een extra rij geopend om te boarden. Wij staan rustig op en lopen langs de enorme rij de nieuw geopende laan in. Rustig tonen we de paspoorten en de boardingpassen en zijn als één van eersten die het vliegtuig in kunnen stappen.

De reis gaat voorspoedig. Op tijd verschijnt er een natje en droogje en het personeel van de KLM is echt supervriendelijk. We maken nog een gezellig praatje en wij zitten 9,5 uur braaf op ons stoeltje te kijken naar de films die aangeboden worden via het entertainmentprogramma. Tijdens de vlucht lopen sommigen een marathon langs de stoelen, staat de een na de ander continu in de handbagage te graven en de wc's draaien overuren.

Omdat we ons voorwerk hadden gedaan, konden we op het vliegveld van Hato sneller doorlopen bij de douane en stonden al snel te wachten op onze koffers, die ook al vlot verschenen. Ook op Hato is de techniek al wat gevorderd en mag je door een scanner. Lezen is erg moeilijk voor mensen en bij sommigen duurt het dan ook een tijdje voordat ze snappen dat je gewoon stil mag blijven staan en in de camera mag kijken. Dan gaat het poortje snel voor je open. Rondkijken en ongeduldig zijn, betekent langer wachten en opgesloten staan tussen 2 poortjes. Hilarisch om naar te kijken.  

We worden opgehaald en de rit naar het appartement verloopt zoals het hoort op z'n Antilliaans. Terug op de plek waar we 6 jaar geleden voor het laatst waren pinkt er een traantje. Te lang geduurd, maar ja je maakt keuzes in het leven en dat is nu eenmaal zoals het leven loopt. We zijn er nu en dat is wat telt.

Toch is er iets wat niet helemaal klopt. Je voelt het, maar kan er nog geen vinger op leggen. Na een aantal dagen dringt het ineens tot je door. Ook hier heeft de tijd niet stilgestaan, deze plek is toeristisch geworden, niet zo rustig meer als dat we ons herinnerden. En misschien komt het ook omdat wij ons niet aangetrokken voelen tot plekken waar je entertainment door ons strot geduwd krijgen. Je zal me al sowieso niet vinden in een all inclusive resort met een animatie team. Hoe positief ik me ook opstel, toch zijn er kleine dingetjes die je dan wat tegenstaan.

Zo zitten we hier dicht op de buurtjes. Je hoort alles van de ander, dus zij horen ook alles van jou. Goedemorgen, goedemiddag, goedenavond (Bon dia, bon tardi, bon noche) prima, maar we zijn het een beetje ontgroeid. Ouwe mutsen worden we en storen ons aan gegil van kinderen in de baai. We gaan tenslotte buiten de kindervakanties weg. Dus daar zit je dan niet echt op te wachten.

Tijdens een BBQ avond, georganiseerd vanuit het appartementencomplex, zitten we aan de tafel van de eigenaren, die kennen we namelijk ook al wat jaren. Aan een andere tafel zit een echtpaar die hun 25 jarig huwelijk viert. Met 2 dochters hebben ze een groot appartement gehuurd en zij doen ook mee met deze avond. Om 19.00 start het, dan komt er een lokaal groepje muzikanten gezellige muziek spelen bij iedereen aan de tafeltjes en meestal zo om 20.00 is het eten. Maar de oude heer vond het wat lang duren. Er zou nog 1 liedje volgen en dat was de druppel. Meneer stond op en kwam vol ongeduld op een nare manier even melden dat het nu echt wel tijd was om te gaan eten, want ja, het zou om 19.00 uur starten en het was niet het feestje van de eigenaar, maar voor de gasten. En als hij niet nu kon eten, dan betaalde hij er ook niks voor. Want tijd is tijd. Vol ongeloof kijken we de man aan en voordat ik mijn mond kon opentrekken vraagt een jonge man  aan de andere tafel hardop of deze oude heer morgen moet werken en dus vroeg naar bed moet. Het drukt direct een negatieve sfeer op deze avond. Zwaar gevalletje jammer. Gelukkig gaat hij de volgende dag naar huis en is die stoorzender vertrokken.

Maar goed, waar de ene vertrekt, verschijnt een ander. We hebben er een jong stel met een baby er voor terug gekregen. Het kind kan net lopen en loopt de eerste dag dan ook bijna de poort uit. De auto's rijden hier met 80 km per uur langs, dus dat is handig als je snel van je nieuwe aanwinst af wil komen. Een medewerkster hier weet het kind op tijd te vangen en brengt het terug naar het appartement van de ouders. Oh, was "even" aan de aandacht ontsnapt. Overigens is het best een wandeling voor zo'n ukkie naar de poort maar goed ik zal het waarschijnlijk niet snappen als kinderloos figuur. Het is gedaan met de rust. We gaan de laatste week in en ik zit ondertussen op internet een andere locatie te zoeken voor volgend jaar. Ja, we gaan terug, maar niet naar deze plek. Hoe mooi ook en niets ten nadele ervan. Het past ons niet meer. Elke cent zal worden omgedraaid en we gaan ervoor om volgend jaar weer terug te keren. We hebben een locatie gevonden waar we niet op elkaar gepakt zitten met toeristen. En we hebben besloten dat we gewoon een vakantie verdienen elk jaar.

We spraken deze week met mensen die hier al een aantal jaren of hun leven lang wonen en die snapten het volledig. Joh, je bent het ontgroeid. Je komt hier al te lang. Je zit niet meer te wachten op de toeristische attracties. Je weet hier de weg, je kunt jezelf redden en je wilt lekker tot rust komen. Yep, dat is ook zo.

En zo groei je in je leven en verander je en dat is goed. Als je niet groeit, als je niet kan veranderen, dan wordt het leven echt heel saai.

 

En weet je we hebben een meer dan fantastische week al gehad met heel veel lieve mensen, superleuke honden en we hebben fantastische workshops mogen geven. We zijn al door veel mensen hier erg gewaardeerd voor wat we gebracht hebben. En dat is zo ontzettend gaaf. Dat is waar je het voor doet. We kregen een radio interview, 2 televisie interviews en alle gelden van de workshops zijn naar de Stichting I-Animal gegaan, die zulk mooi werk voor de dieren op Curaçao verricht.

Nog een paar dagen gaan we genieten op onze manier, we nemen de voor ons minder leuke momenten voor lief en zijn vooral positief over de gave momenten die we nog gaan beleven. Er zijn keuzes gemaakt en de consequenties van die keuzes gaan we aan. Het is toch fantastisch om aan de andere kant van de wereld mooie ervaringen te kunnen beleven. Met een tijdsverschil van 6 uur toch te kunnen communiceren met allerlei mensen die hier zijn of in Nederland. Dat facebook is een geweldig medium om vanalles en nogwat te kunnen delen. En dat doe ik dus ook. Wil je het niet zien, dan lees je het niet. Wil je het lezen... welkom! 

Vanavond hadden we overigens een zanger die 'happy hour' kwam ondersteunen. Kees zorgt voor een prima sfeer. Of hij 'echt' zingt dat is nog de vraag, maar het is gezellig en ondertussen schrijf ik deze blog, terwijl ik sommige nummers mee zit te zingen. Gut ik wordt echt oud, want de liedjes die hij ten gehore brengt stammen uit het jaar kruik. 

De avond eindigt om 21.00 uur. Vroeg? nee hoor... Het is hier om 19.00 al donker en als het om 06.00 licht wordt, dan ga je vroeg naar je bedje toe om de volgende ochtend in alle rust te kunnen genieten van de aangename temperatuur. Dit klimaat hier zorgt voor een ander levensritme. Heerlijk! Ik hou ervan. 

Hou je niet van zweten, een trager ritme en "het komt wanneer het komt", ga dan niet naar de Antillen. Wil je ontspannen en kun je genoegen nemen met "het komt morgen wel" dan is dit een super plek.

We zijn geen strandliggers, maar porchzitters. Dat is duidelijk geworden. Lekker buiten genieten van de dieren die hier rondlopen en rondvliegen (behalve de mieren en de muggen). Drankje in de buurt en het lijf op laten warmen en voeden met vitamine D. Af en toe contact met Nederland want de zaak draait door. Dankbaar dat het kan door de mensen die de zaken waarnemen.

Wij hebben op onze manier vakantie! En als anderen dat niet als vakantie zien, prima! Ieder zijn eigen perspectief. Mijn lokale biertje is op en ik ga mijn bedje maar eens opzoeken. Tis tenslotte al 22.00 uur. Morgen zit ik om 05.30 weer lekker buiten en geniet van de stilte en een knuffel van mijn partner. En naast me zitten dan de suikerdiefjes te kwetteren in een bakje suiker waar ze verzot op zijn.