We gaan knallen

We gaan knallen!

Ik bevind me nogal eens op Facebook en rond deze tijd van het jaar gaan daar 2 partijen of eigenlijk 3 weer tekeer. De voorstanders van vuurwerk, de tegenstanders van vuurwerk en de mensen die het niet uitmaakt of er geen partij in willen trekken.

Het leed van mensen en dieren die echt last hebben van de knallen wordt door voorstanders onder tafel geschoffeld met een zinnetje, ach het is maar 1 x per jaar.
Nee, het is niet `maar 1 x per jaar´ het is weken achter elkaar vanaf november tot diep in januari en soms zelfs nog later. 
Het lijkt ook wel of de knallen elk jaar luider worden, vuurwerkbommen heet dat.   

Het zinnetje `Ach de jeugd... ik deed er vroeger zelf ook aan mee.´ Oh oké dus dat rechtvaardigt het gedrag van de jeugd nu? (overigens doen volwassenen hier ook aan mee) 
Vroeger zaten we als kinderen achterin zonder autogordel in de auto. Dat is nu ook weer prima? Vroeger kon je voor kinderen laboratorium sets kopen, waarmee je thuis experimenten kon uitvoeren. Mag dat nu ook weer verkocht worden? Vroeger reden we zonder helm op de brommer. Mag dat nu ook weer even? 
Nee, dit soort dingen worden nu door de overheid verboden en door andere instanties worden de regels hierin gehandhaafd. 

Veel dingen die vroeger wel konden, kunnen nu niet meer. Op de pof bij de bakker een brood halen, ze zien me aankomen nu. 
Voor de goede orde... iedereen heeft in dit land rechten EN plichten. Jawel, we hebben ook plichten. Die zijn vastgelegd en daar heeft iedereen aan meegeholpen door te gaan stemmen. Daar kunnen we overigens weer een hele andere blog over schrijven, maar dat terzijde.

Maar goed, we moeten het maar allemaal 'even' over ons heen laten komen. Dat je af en toe met een hartverzakking een halve meter van de bank omhoog schiet bij een enorme knal is dus normaal blijkbaar. Dat er dieren en mensen met paniekaanvallen weggedoken zitten is dus blijkbaar normaal in deze tijd van het jaar.


Veel klachten worden met een lolletje afgedaan. Maar oh wee als deze mensen zelf iets overkomt wat hen hindert, dan moet de onderste steen boven, want dan hebben zij ook rechten.

Wat mij vooral schokte vandaag is het plaatje van het meldpunt Vuurwerkoverlast. Als er dan zoveel mensen zijn die er last van hebben, ook in plaatsen waar duidelijke regels al gelden over het afsteken van vuurwerk en ook op plaatsen waar het al helemaal verboden is inmiddels, waarom wordt het dan nog verkocht?
Als een peuter een knuffelbeer heeft waar het oog van loslaat, wat dan eventueel kan worden ingeslikt, dan wordt de hele partij knuffelberen uit het assortiment gehaald. Als de ijsjes bij de supermarkt toch niet erg op een rendier lijken, dan wordt alles uit de handel genomen en doorgedraaid. Zonde om eten weg te gooien als we hier nog andere mensen wellicht blij mee kunnen maken. Mensen die gewoon de smaak van ijs waarderen en het een zorg zal zijn of dat een rendier of uitgelopen drol moet voorstellen.

Dan moet de gemeente maar een grote vuurwerkshow organiseren... Van mijn belastingcenten? Waarom? Ik ga er toch niet naartoe. 
Zolang er nog vuurwerk te koop is voor de consument zal er weinig veranderen. Mensen vinden vooral dat ze rechten hebben, maar vergeten heel gemakkelijk hun plichten en verliezen hun verantwoordelijkheidsgevoel. 

En wat mij vooral steekt, dat men voorstelt dat je dan maar naar een 'vuurwerkvrij park' moet gaan met deze dagen. Dat er parken zijn die dit aanbieden is natuurlijk fantastisch, maar dan moeten ze aan de rand van het park buiten de hekken ook geen vuurwerk afsteken. Dus ik moet met mijn hond/konijn/kat/vogel maar even een huisje gaan huren en uit mijn huis gaan omdat andere mensen de regels overtreden?
Dit vind ik echt werkelijk TE ZOT voor woorden. Als men zoveel geld te besteden heeft aan vuurwerk, huur dan lekker zelf zo'n huisje en maak er een 'Vuurwerkpark' van. Dan kan ik gewoon in mijn eigen huis blijven, waar ik overigens gewoon hard moet werken rond deze tijd van het jaar. 

Ik zie het helemaal voor me. Een park waar je naar hartenlust vuurwerk kan afsteken, elkaar kan bekogelen met rotjes, lekker in de kruitdampen kan vertoeven, samen gehoorbeschadigingen kan oplopen en gezellig op de eerste hulp van het erbij behorende ziekenhuis met je oog uit de kas en je afgerukte vingers je beklag kan doen over de lange wachttijden. Top! Dan verandert het bovenstaande kaartje in een rustig plaatje met slechts 1 grote groene stip "Knaldorp". 
Degene die geld over heeft om vuurwerk te kunnen kopen, kan dit dus ook makkelijk bekostigen. Er gaat voor 25 miljoen de lucht in. Daar kun je samen toch een superleuke vakantie van organiseren. Als het vuurwerk dan op is wordt er als afsluiter een workshop georganiseerd 'Ruim je rotzooi zelf maar op'. Allemaal een bezem en een vuilniszak om gezellig samen de minivakantie af te sluiten.


Al met al gaan wij morgenavond ons ritueel voortzetten en om 22.00 uur naar bed toe. We nemen de honden mee in een vertrouwde omgeving, waar zij zich prettig voelen. Onze Delphi zal waarschijnlijk haar plas weer heel lang op gaan houden, want die zet geen poot over de drempel naar buiten als ze de lucht van afgestoken vuurwerk ruikt. Terwijl ik dit schrijf zijn er helaas alweer een aantal knallen geweest. Gelukkig voor ons nu ver weg. En heel stiekem hoop ik dat het plenst van de regen op 31 december en 1 januari.

Ik wens iedereen een veilige jaarwisseling toe, ja ook de vuurwerkafstekers, want de kosten voor de medische zorg en invaliditeit gaan namelijk ook van mijn belastinggeld af. 

Schoonmaken is niet mijn ding

Schoonmaken is niet mijn ding

Het is fris buiten, lekker fris met een zonnetje erbij. Heerlijk om even te wandelen, maar daarna wel weer aan de slag binnen. Het hele huis gaat op z'n kop. Alles wordt schoongemaakt en opgeruimd. Dit is dus de najaarsschoonmaak. En die heeft een bijzonder goede reden. Het huis gaat binnenkort in de verkoop. Na 10 mooie jaren in dit huis is het tijd om verder te gaan. De tuin is al helemaal netjes gemaakt en de voorzijde wordt ook nog aangepakt. Dan kan de fotograaf z'n werk gaan doen en de makelaar ook. Ik merk dat ik er heel anders in sta dan bij vorige verhuizingen. Het gaat allemaal wat soepeler emotioneel gezien. En ik sta er ook wat bewuster in. Weeg beter de opties af en ik vraag me af of dit door de leeftijd komt en ervaring of iets anders. Het enige waar ik altijd tegenop zag en dat is nu niet anders, is de verhuizing. Maar ook daar is goed over nagedacht en dit keer worden professionals ingehuurd. Ik ga niet zelf meer alles lopen versjouwen. Daar heb ik echt geen zin in. Er is straks nog genoeg te doen als we een andere locatie hebben gevonden en daar weer gaan opbouwen. Dat regelen, daar ben ik goed in.

Maar eerst opruimen en schoonmaken. Vol goede moed zeg ik: Doen we!
Oh wat heb ik daar een hekel aan. Elke kans van uitstel wordt aangegrepen. Eerst nog even dit afmaken, eerst nog even een boodschap doen, je moet tenslotte ook eten, eerst nog even een blog schrijven. O ja, er hangt nog mail in de box en ik moet nog even.......
Zucht, zo komt het er nooit van. Ik ben hier zo 'niet goed' in. Mijn prioriteitenlijstje verschuift elke keer. 

En dan... Trots zijn op een eindresultaat van 1 kamer (uiteraard de makkelijkste) en weer andere prioriteiten stellen. En hulp vragen? Nee, ik wil natuurlijk dat niemand die rotzooi ziet en zeker niet in mijn spullen gaat lopen graaien en snuffelen. Dus dat betekent toch echt dat ik het zelf moet gaan doen. 

Mijn impuls controle is ver te zoeken. En steeds kijk ik naar die berg werk die er ligt. Waar moet ik nou beginnen? Die ene 'makkelijke' kamer, dat was niet zo'n probleem, maar de rest van het huis. Bah! Ik kan ook voor de makkelijke manier kiezen en gewoon niet gaan verkopen. Nee, dat is geen optie. Ik wil vooruit. Maar hoe? Waarom is deze (waarschijnlijk voor anderen) zo'n makkelijke klus en waarom is deze voor mij zo moeilijk. Ik voel me een verzamelaar die niks weg kan doen omdat alles nog zo bruikbaar is. En als ik dan besluit om het weg te gooien, dan zit de vuilnisbak natuurlijk vol. Naar de stort brengen is een optie, maar dan moet je weer gaan sjouwen met die troep.
En weer maak ik een probleem van iets wat geen probleem is. 

Ik besluit om elke dag iets weg te gooien. Maar ja, elke dag kwam het er niet van. Uiteindelijk zijn we weer een week verder en nog steeds, zeker voor mijn gevoel, geen vooruitgang. En als je partner ook niet van dit soort klusjes houdt, dan is de motivatie om te starten en daarna door te pakken nog verder te zoeken.

Maar het is tijd, ik geef mezelf een schop onder de billen en dwing mezelf om nu actie te gaan ondernemen. Rol vuilniszakken klaar, er gaan rigoureus aangepakt worden. De volgende klus is geklaard. Boeken opruimen en andere mensen blij maken ermee. En straks weer een klus. En de aankomende dagen nog meer klussen.

Het nadeel van het niet houden van opruimen en schoonmaken is dat je er dus dagen mee bezig bent als je er wel aan begint. Maar goed, dat is dan maar zo.

We gaan vol goede moed verder, ik heb nu een stok achter de deur. Een einddatum dat het klaar moet zijn. Eigenlijk heb ik er heel veel zin in om weer een hoofdstuk af te sluiten. Een mooi hoofdstuk in een bewogen leven. De plannen voor een nieuw hoofdstuk zijn er, dus schrijf ik nog even verder in mijn hoofd en sluit ik mijn blog hierbij af.


Heb je net zo'n hekel aan schoonmaken als ik? Zet je huis dan in de verkoop en maak er wat moois van!

Dat is gevaarlijk!

Dat is gevaarlijk!

Vandaag viel mijn oog op een berichtje met filmpje over roken in de auto.
Als je het nog niet hebt gezien, hieronder plaats ik de link ervan.

Het wordt in Engeland verboden om te roken in de auto waar kinderen onder de 18 zich in bevinden, de uitzondering is een cabrio. 

https://www.youtube.com/watch?v=5jB9zSTlvwY

Nou weet ik best dat die rook heel slecht is voor volwassenen en kinderen en dat mensen daar rekening mee houden, vind ik ook heel normaal. Maar een verbod? Je krijgt er zelfs een behoorlijke boete voor.

Je betaalt zelf voor de auto, betaalt wegenbelasting, verzekering, etc. Het is dus je eigendom. En daar mag je in mijn optiek dan ook gewoon mee doen wat je wilt. 
Daarnaast, hoeveel jongeren onder de 18 roken er? 

Maar goed even afgezien van dit verhaal, waar we natuurlijk allemaal een goede mening over hebben. Roken is dus slecht voor je en zeker voor de kinderen.

En wat is nou eigenlijk gevaarlijk?

De kinderen in de auto los op de voorstoel of op de achterbank (of leuk bij papa op schoot achter het stuur) en blootstellen aan gevaarlijke verkeerssituaties van bijvoorbeeld te hard rijden. In de file staan op vakantie, lekker in de uitlaatgassen. We brengen en halen massaal met de auto de kinderen naar en van school, waar ze ook in deze uitlaatgassen mogen vertoeven. Overigens komen ze vanaf 16 (is nog onder de 18) wel op de brommer met stinkende uitlaatgassen. Laatst zag ik een kind achterop de motor, het kind zat zonder beschermende kleding, gelukkig nog wel een helm op. Tijdje terug zat er een moeder dronken achter het stuur met 8 ! kinderen in de auto.

Naar een Fastfoodketen waar we ze volproppen met 'gevaarlijke' E-nummers en toevoegingen of we kopen in de supermarkt een kant en klaarmaaltijd met dubieuze toevoegingen, die we vervolgens in de magnetron stoppen, vol met straling, en geven de met gif bespoten fruit en groente mee in een bakje naar school (zogenaamd gezond). Of toch een zak chips, andere snoepgoed en een glas cola of vreemde kleuren frisdrank en lekker op de bank met een computerspelletje of de tv.
En daar krijg je dan geen kanker of andere enge ziektes van?
Zogenaamde 'gezonde' voeding met gratis 'ongezonde' toevoegingen, wat doet dat met je kind? 

We nemen kinderen mee naar verre landen, waar andere ziektes heersen. Soms moeten ze hiervoor ook nog een inenting krijgen. Die gifstoffen prikken we er gewoon in.
We smeren de huidjes vol met crème en andere zalfjes met vreemde stofjes. En dat trekt vervolgens fijn in het lichaam. 
Om naar dat verre land te komen, gaan we met het vliegtuig. Die uitlaatgassen zijn volgens mij ook niet bijster gezond.
 
Als ze een snotneus hebben, proppen we er antibiotica in, die uiteraard niet alleen de slechte bacteriën, maar ook de goede bacteriën in het lichaam dood maakt. Voor elk kwaaltje is een pil, enting, zalfje of ander middel, die we gewoon zonder na te denken toedienen in het lichaam. 
Je eet ongezond, daar krijg je maag- en darmproblemen van en daar zijn weer poedertjes en drankjes voor om dit weg te krijgen. Dubbelop slecht dus. 

En als we dan nog een stapje verder gaan. Lees eens meer over GMO (genetisch gemanipuleerde zaden) Daar bakken we brood van, daar verbouwen we onze groente en fruit van. Die zaden zijn al resistent tegen bestrijdingsmiddelen gemaakt. Ehm... wat voor troep hebben ze gebruikt om dit te doen? Vervolgens worden er bestrijdingsmiddelen over de groente en fruit gesproeid, die trekken toch ook nog in de vruchten of het blad. En dat eten wij lekker op. Of de koeien, varkens en kippen eten dit op en dat vlees leggen wij op ons bord.

De wasmiddelen die wij gebruiken, het afval wat wij produceren, komt allemaal in het milieu terug. Stroomt met rivieren, grondwater naar de zee, waar wij heerlijk gaan zwemmen in de zomermaanden. De vissen vangen we eruit en eten we op.  Let op, er is weer blauwalg gesignaleerd.

En dan hebben we het nog niet over de airconditioning, die vaak slecht is afgesteld in gebouwen. De lucht vol met huiddeeltjes van mensen, bacteriën en virussen circuleert lekker rond. Dat nemen we mee naar huis en verspreiden dit in onze eigen woonomgeving. Vind je het al vies worden?

We wonen vlakbij tankstations, fabrieken, vuilverbranding, crematoria en andere bedrijven die ongezonde stoffen uitstoten. We proppen mensen bij elkaar op feesten, in treinen, bioscopen en vinden het dan gek dat we ziek worden.

Voorkomen dan? Dan zou je in een bubbel moeten gaan zitten. Jezelf afzonderen. Alle gevaren vermijden. Ach laten we even nuchter blijven met z'n allen. Iedereen wordt blootgesteld aan gevaren, gifstoffen, etc. 

Kinderen worden blootgesteld aan zoveel omgevingsinvloeden, harde muziek, stinkende barbecues, verbrand voedsel, verwarrende informatie via tv of andere media, noem maar op. 

Ik ben benieuwd wat het volgende verbod is wat ons wordt opgelegd en ik word er zo langzamerhand simpel van dat de mens dom wordt gehouden met tegenstrijdige berichtgevingen, indoctrinatie op scholen en in het bedrijfsleven normaal is, mensen elkaar om de stomste dingen naar het leven staan, mensen sowieso steeds minder tolerant worden, men nergens meer tijd voor lijkt te hebben, de hebberigheid steeds groter wordt, we bang zijn om informatie te delen, wij geen mening meer durven te hebben uit angst wat anderen hiervan zullen vinden. 

Ondertussen hoor ik alweer een sirene in de verte. Er zal wel weer wat gebeurd zijn, brandje, ongeluk, spoed ritje ziekenhuis... Tis best gevaarlijk om te leven.


Angst wordt je ingeboezemd. Angst zorgt ervoor dat mensen gekke dingen doen en zeggen. En elke dag wordt er angst aangewakkerd door onze omgeving waarvan wij deel uit maken... Tis best eng om te leven.

Suikers, zout, vlees, groente, fruit, E-nummers, toevoegingen. Overal is iets op aan te merken. De ene mens is gevoeliger voor bepaalde producten dan de andere mens. En als we er ziek van worden, dan bestrijden we dat met chemische producten... Tis best ziekmakend om te leven. 

Schoonmaakmiddelen die we gebruiken om ons huis mee te poetsen, vlekken uit kleding of meubels te krijgen, badkamers mee schrobben, toiletten mee schoonmaken. Troep die we achterlaten in de natuur. Afval wat we produceren en niet zelf opruimen.
We vervuilen onszelf en klagen dat een ander hier de oorzaak van is.
 
Wie durft er nog zijn gezonde verstand te gebruiken?

 

Er zit een knop op

Tijdens de zomermaanden is het wat minder druk en dat is helemaal niet erg. Zelf ook even een beetje bijkomen, nieuwe dingen bedenken, te veel geld uitgeven (minder handig) en wat meer tijd om weer eens voor de tv te hangen.
En als ik dan zo voor die buis 'hang', verbaas ik me er echt over wat een domme programmering we voorgeschoteld krijgen op de Nederlandse zenders.
Ontspannen voor de tv vond ik echt heerlijk, maar nu steeds minder. Het ene programma is nog slechter dan het andere.

• Koken voor bitches, in de keuken onder druk werken en afgeschoten worden door een jury. En dan niet op 1, maar op 3 kanalen iets met keukentaferelen. 
• Die gast die al jaren met z'n kale hoofd op tv mensen verteld hoe ze moeten leven en hoe fout ze wel niet bezig zijn, dat ze vooral zijn boeken moeten kopen, zodat hij nog meer onzin kan vertellen. Hij noemt het relatietherapie.
• Vakantieprogramma's waarin je mensen te zien krijgt die klagen, klagen en klagen omdat ze de goedkoopste reis geboekt hebben die ze maar konden vinden. En mensen die totaal geen eigen creativiteit hebben om zelf te bedenken wat je voor leuks kunt doen op je vakantieadres. 
• Programma's over huizen kopen en verkopen en verbouwen. En alles moet natuurlijk spik en span zijn als je verkoopt. Stel dat de koper jouw interieur niet aanstaat, dan verkoopt je huis gewoon niet. Ik snap daar geen klap van. Dat interieur is er echt wel uit hoor als diegene verhuisd is, dus je houdt een kale woning over, die kun je zelf schilderen in de kleur die je wilt, waar zeur je om?
  Ze helpen mensen een huis te kopen. Adviseren een woning, die boven het budget is? Ze geven toch niet voor niets een budget aan...
•  Programma's die het leven van mensen volgen. Live soap noemen ze het volgens mij. Nou geen levende zeep voor mij, wat een trieste figuren. (na 10 minuten was ik er helemaal klaar mee, eerder eigenlijk nog, maar wilde het eerst niet geloven dat ik dit echt voorgeschoteld kreeg)
• Spelletjes met bekende Nederlanders, waar we verplicht om de slechte grappen mogen lachen. Hoe zet je jezelf neer? Ach ja je moet ergens je geld mee verdienen.
• Series die uitgemolken zijn, hoeveel jaar zijn die nu al niet op de buis eigenlijk? Dus 4 of 5 afleveringen achter elkaar, oud en nieuw door elkaar heen.
• De 10 of 20 huppeldepups. Een lijst met grappige, slechte of weet ik veel wat gebeurtenissen. Die zien we op facebook al voorbijkomen, dus zijn ook niet nieuw meer.
• Films die al 20 keer vertoond zijn op de tv en dan noemen ze dat de primeur.
• Een programma over mensen die nog maagd zijn? Waarom is dat nou weer interessant. Who cares? Banale tv.
• Programma van mensen die met een verre liefde trouwen en dan verbaasd zijn dat het sanitair in Afrika er 'iets' anders uitziet dan in Nederland. Duhu !!
• Reportages over onderwerpen die echt kant nog wal slaan. 
• Mensen die geen cent te makken hebben of mensen die stinkend rijk zijn. En de middenmoot kijkt hiernaar. 
• Datingprogramma dat per sé naakt moet. Waarom? Overigens hebben de mensen die daaraan deelnemen niet de gemiddelde lichamelijke omvang. Acteurs?
• Nieuwsuitzendingen waarvan je na afloop denkt "En dit was interessant, want?"

 's Morgens om 06.00 uur begint het geneuzel al tot en met een uur of 01.00 uur. En daarna krijg je de herhalingen van die dag te zien of 'ontzettend interessante' tv over producten die je kunt aanschaffen, maar helemaal niks mee kan. En dan nog maar niet te spreken over die irritante vrouwen en mannen die seks willen, maar dan moet jij ze gaan bellen. Als je zo graag wil, bel dan zelf iemand. 

En dan vraag ik me af in hoeverre we niet bedonderd worden met allerlei programma's. Hoeveel acteurs hebben ze hiervoor ingehuurd? Zijn er nou echt mensen die hun hele hebben en houwen kwijt willen op de tv? Waar is je zelfrespect?

Het ergste zijn nog de suffe reclames tussendoor. 

• Tijdens het eten een reclame over vaginale schimmel.
• Margarine met roomboter? neem margarine of roomboter, maak een keuze. 
• Keuze uit 4 soorten cola van 1 fabrikant. Een ander kleur label, maar allemaal is het gewoon rotzooi. 
• Tandpasta voor mannen, huh? Is de mondflora van een man dan anders?
• Een reclame over kaas, waarbij we smullen als een baas? Dan heb je wel heel weinig fantasie in rijmwoorden.
• Fruitwater wat 100% natuurlijk is en laag in calorieën, hebben ze zelf de labels wel eens gelezen?
• Een product waarbij je huid de hele avond stevig blijft. Ja, en daarna gaat de zwaartekracht weer meespelen en hangt je kin op je enkels. 
• En dan nog eentje over "onhygiënisch vuil", ehm...  
• En als we alle 'domme' tv hebben gekeken, dan wordt Nederland steeds slimmer door een opleiding te gaan volgen.

Het is gewoon meuk al die reclames. Maar geld moet rollen, dus kopen we er nog een reclameblok bij en de consument mag de portemonnee weer trekken. 

Heb ik dat alleen of hebben andere mensen dat ook? Wat wordt er toch geschreeuwd. En wat staat het geluid van die reclames loeihard. Als ik overschakel van een Engels zender naar een Nederlandse zender, moet standaard de volumeknop geregeld worden. 

Ik vraag me deze weken ook echt af waarom we een tv hebben in huis. Maar gelukkig pakt mijn hubbie de afstandsbediening even over en zoekt een gezellige film op, waar ik even niet over na hoef te denken, schenkt me een glaasje lekkers in en serveert een knabbeltje erbij. Op een zender waar geen reclames tussendoor komen of een opgenomen film, waar we de reclames kunnen overslaan. Oh zo af en toe komt er nog eens iets leuks op de buitenlandse zenders. Interessante reportages, natuurdocumentaires en wetenschappelijke programma's.
Wij hebben dus een tv om af en toe eens een leuke film te kijken of gericht een programma te zien wat wel interessant is en waar je nog iets van op kan steken. En dat is helemaal prima. Voor de rest mag het apparaat rusten en hebben wij nog een goed gesprek over van alles en nog wat. Of we maken een babbeltje via facebook met mensen die we niet al te vaak kunnen zien. Of we struinen internet af op zaken waar we zelf meer van willen weten. Lekker muziekje op de achtergrond erbij.

Er zit een knop op de tv en daar maken we de laatste tijd graag gebruik van. 
Ik kan de tv steeds beter missen. Af en toe onderuit voor een leuke serie, een film of interessant programma en voor de rest... Er is nog zoveel meer moois te beleven.

Ik ga eens kijken naar de groenten in de tuin, die zie je met de dag groeien. En daarna nemen we de honden mee naar buiten, waar ze heerlijk kunnen snuffelen en rennen. 


Fijne avond allemaal!

Bewustwording

Bewustwording...

Ietwat saaie week... Ik mis de honden en mensen. Maar vanaf morgen gaan we weer op normale snelheid draaien. Bij ons thuis is het nog 27 graden, ondanks dat ik alles open heb staan. Maar ja bij geen zuchtje wind waait het dan ook niet even lekker door. En toch geniet ik van de zomer. Zonder jas naar buiten is zo mijn ding. 

Ondertussen thuis wel veel gedaan, uiteraard de administratie einde kwartaal, veel opgeruimd... we hebben zo'n 6 zakken kleding uit de kasten getrokken gisteren... en voor de zaak weer van alles geregeld. Daar kwamen die 'vrije' uurtjes weer van pas. Vandaag gaan we verder met opruimen. Van de week maar naar de kringloop met die baal kleding of zal ik het toch maar aan het Leger des Heils geven? Ben ik nog niet uit. Weggooien is zonde in ieder geval. 

Daarna is het goede voornemen om nog meer te gaan ruimen. Ik ben zo iemand die dingen weggooien gewoon zonde vindt als het nog in goede staat is. Dan bewaar ik het 'nog maar even' en kom er na 2 jaar achter dat ik er helemaal niks mee doe. Soms weet ik ook niet meer dat ik bepaalde spullen nog heb. Dat zorgt dan weer voor leuke verrassingen en herinneringen. Ik heb altijd bewondering voor mensen die zomaar hup overal afstand van kunnen doen. Toch maar eens een account op marktplaats maken, misschien dat andere mensen hiervan nog blij worden. En zo heeft elk mens z'n eigenaardigheden. 

Ik vroeg me gisteren af waardoor ik toch zo'n moeite heb met wegdoen van spullen. En dat is eigenlijk geen wonder. Mij is altijd met de paplepel ingegoten dat je zuinig moest zijn op je spullen ben ik altijd heel bewust gemaakt van de waarde van spullen. Dat is ook weer de reden dat ik zoveel moeite heb met al het afval wat we produceren met z'n allen. Ik sta elke week weer verbaasd wat een afval we hebben van onze dagelijkse boodschappen en zo. Alles zit in verpakkingen en ompakkingen. Een plastic bakje, folie er omheen en een kartonnen doosje. Koop je een apparaat, dan heb je een klein apparaatje in een kartonnen verpakking gelegd, alle onderdelen in een plastic zakje, soms nog met zo'n metalen bindertje, een dik boekwerk in 20 talen bijgevoegd en alles weer in een mooie omdoos. 

Een berg afval, zonde eigenlijk. 6 flesjes water in een plastic ompakking. Daar heb ik laatst een Dopper flesje voor in de plaats gekocht. Gewoon bijvullen met kraanwater wat in Nederland van prima kwaliteit is. Scheelt weer een hoop afval. 

Hoe ouder hoe gekker? Zal wel, maar het stoort me soms echt dat we in zo'n weggooimaatschappij leven. Ik probeer zoveel mogelijk te hergebruiken en sowieso mijn afval goed te scheiden. En dan lees je een bericht dat het drinkwaterverbruik zo ontzettend is gestegen met dit warme weer. Is ook niet verwonderlijk. De zwembadjes zijn massaal uitverkocht en worden thuis gevuld met drinkwater. Dat zijn immens veel liters bij elkaar. Dan krijg ik toch stiekem zo'n beeld in mijn hoofd van die mensen die met emmers en jerrycans water moeten halen bij een bron of put.
Neemt mij in herinnering ook weer terug naar vroeger, toen ik met mijn ouders kampeerde. Daar haalden we ook altijd water bij zo'n tappunt. En in mijn beleving hadden we minder afval in die tijd. 
Overigens zijn die zwembadjes zo goedkoop dat ik vermoed dat er weer een hoop op de afvalberg gaan belanden na het warme weer. Volgend jaar haal je gewoon weer een nieuwe... toch?
Ik heb in de schuur nog zo'n ouderwetse grote teil staan. Daar heb ik als kind ook wat in gebadderd, we hadden hem van mijn oma gekregen. Maar dan zie je dat die dus weer zo lang meegaan... die is toch zeker al zo'n 70 jaar oud of zo.

Maar goed, ik ben in ieder geval grootgebracht met het idee dat je niet moet verspillen. En in de loop der jaren verzamel je dan echt een hoop zooi. Tijd voor ruimte in mijn huis en ruimte in mijn hoofd en nog bewuster worden van de spullen die we aanschaffen.
En ik dacht misschien is dat wat voor een blog om op te schrijven en mensen helpen toch weer wat bewuster te worden hiervan. 

Het is ook allemaal zo makkelijk in de winkel en we hebben het allemaal zo druk, maar toch...
Een schaaltje gesneden fruit kopen kan vervangen worden door 3 stuks los fruit en een mesje te gebruiken. 
Een schaal met plakjes kaas en worst kan eenvoudig zelf worden vervaardigd. 
Een gourmetschotel of barbecue pakket is toch zelf ook snel gemaakt.
Kant en klare sandwich? Smeer je toch zelf even een bammetje. 
Gesneden kipreepjes of kipblokjes, gesneden hamreepjes, nasi vlees, gesneden.... ??? snij het gewoon zelf, weer een verpakking minder. En ik bedenk me ineens dat alle vlees inderdaad voorverpakt is. De slagerijen in de supermarkten zijn uitgestorven, dat scheelt personeel uiteraard. Betekent dus ook dat je gebonden bent aan 5 filetlapjes of 300 gram of 500 gram gehakt. Dat werd ooit in zakjes verpakt en nu dus allemaal in bakjes. En thuis pakken we de bakjes om in zakjes om het in de juiste porties in te vriezen. pfffff

Wat een gemier in mijn hoofd. Misschien toch een tik van de warmte meegekregen hahaha... Ik ga maar weer eens spullen uit de kast trekken, mezelf verwonderen dat ik die spullen nog heb en wat herinneringen ophalen.

Bewustwording begint bij je zelf. Ik ga snel aan de slag!

Ach kijk een krulspelden set... ja, die ziet er nog prachtig uit. Hoeveel jaar heb ik die niet gebruikt ?? ongeveer 12 jaar. Die mag dus weg...

Een jaartje ouder

Dat was best heftig... 3 dagen Animal Event. Vroeger draaide ik mijn hand niet om voor een beurs of evenement. Organiseren, paar dagen ploeteren en weer doorgaan. Ik merkte dat het dit jaar toch ietsje zwaarder was. De voorbereidingen vergen uiteraard tijd en als je dit naast je reguliere bezigheden doet als zelfstandig ondernemer, dan wordt de druk wel ietsje opgevoerd. Bij vroegere werkgevers kon ik bepaalde werkzaamheden uit handen geven, maar nu lag bijna alles in mijn eigen handen. En de dag erna ligt er nog een hele berg werk om te verwerken. Als je iets belooft aan mensen op zo'n evenement, dan behoor je die belofte ook na te komen. Laten wachten is dus geen optie. Ook omdat je dan weer dingen vergeet en achteraf geen idee meer hebt wie of wat het nou was. Van die Alzheimer momentjes word ik niet vrolijk, dus hup aan het werk en weer verder met de nasleep. Meteen de belangrijke zaken bewaren, rommel weggooien en inventariseren wat er ontbrak, beter kon, anders kan, etc. Nou, dat is dus gedaan. Blij met de kleine aantekeningen op de dagen zelf die gemaakt zijn, die reminders zijn echt onmisbaar. 

Toch ook mensen met klem gevraagd mij even te mailen in plaats van een pb te sturen. Leuk die persoonlijke facebookberichtjes of appjes, maar ik raak die dus in de massa kwijt. Mail kan ik bewaren, wel zo handig. Net zo goed dat ik nog met een heerlijke 'ouderwetse' papieren agenda werk. In 1 oogopslag alles op een rijtje. Ik heb het geprobeerd hoor digitaal. Man man man, hoe lang je bezig bent om een paar woorden vast te leggen op dat apparaat en als je het wilt terugvinden, dan scroll je je vingers blauw. Ook wel grappig als je met iemand een afspraak gaat inplannen die het digitaal verwerkt. Ik roep een aantal data en zij roepen alleen maar terug, wacht even, wacht even, wacht even... Lachwekkend eigenlijk dat ik moet wachten, in de 'snelle' tijd waarin we leven, op iemand die meer haast heeft in het dagelijkse leven dan ik. Ik blader dus nog even verder en kan als ik aan de telefoon zit, direct een antwoord geven. Wel zo handig. Af en toe mis ik ook nog gewoon mijn kaartenbakje, waar ik adressen in bijhield. Daar kon je ook zo handig nog snel iets bij krabbelen. Die rolodex vond ik enig. Stond leuk op je bureau met al die kaartjes erin. Die heb ik dan inmiddels niet meer, maar die mis ik wel als de stroom uitvalt of de batterij op is.

Ik had dit weekend ook een wekker meegenomen. Ja, die zit ook mijn telefoon ja, geen idee hoe dat werkt. En dan ben ik weer bang dat ie toch niet afgaat of zo. Dan maar zo'n pieper naast m'n hoofd. 

Ik ben nog van de papiergeneratie. Probeer zoveel mogelijk digitaal te doen, maar soms is papier echt onmisbaar. Ik heb zo'n soort geheugen dat ik ongeveer nog weet waar het staat, op de linker of rechterpagina, een kleurtje wat ik heb gebruikt, een plaatje wat ik in de buurt erbij zie. Hebben ze ook weer namen voor. Ik ben dan waarschijnlijk zo'n mens met een fotografisch geheugen. Wel handig als je met papier werkt, niet zo handig als je digitaal werkt. Maar goed, dan is er digitaal weer zo'n heel handige zoekfunctie op je apparaat. Moet je nog wel weten welk woord je in moet typen. Als je dan weer een jaartje ouder bent, dan worden die Alzheimer momentjes frequenter lijkt het soms. Het ligt op het puntje van mijn tong, hoe heet het ook alweer.
 
Lijstjes afstrepen is ook zo'n favoriete bezigheid. Opschrijven en een streep erdoor zetten als het is gedaan. Word je helemaal blij van al die streepjes die er staan. Checklist maken en afvinken. Heerlijk! Die maak ik dan vaak wel weer digitaal, dat is makkelijk om te bewaren en voor een volgende keer weer uit te printen op papier, zodat ik weer mag strepen en vinken. Ik ben dus eigenlijk een cross over gebruiker van de digitale cultuur. Kan niet helemaal omschakelen. Het oog wil ook wat zeg ik dan maar. Als ik zie wat er nog ligt, dan heb ik weer een geheugensteuntje. 

Verder ben ik ook nog zo iemand die precies weet waar iets ligt in de chaos. Of als ik spullen heb ingepakt, dan weet ik ook waar. Soms vraag ik wel eens aan mijn man Victor of hij iets uit de tas wil pakken. Daar zit ie 5 minuten in te rommelen en zegt dan: "Nou het zit er niet in hoor, kan het niet vinden." Ik steek mijn hand in de tas en haal het er dan in 1 beweging uit. Verbaasde blik is het gevolg. Waar zat het dan? Nou gewoon, aan de linkerkant naast het pakje zakdoekjes in het achterste vak. Waarom vraag ik het dan? Weet ik eigenlijk ook niet. 

Zo had ik de promotiekleding allemaal ingepakt in de bus de dag voordat we vertrokken en kwam er 's avonds achter dat ook mijn eigen shirt wat ik de volgende dag moest aantrekken netjes mee ingepakt was. Victor zag alweer spoken, nou dat ging hem niet meer worden, want de bus was al helemaal ingepakt en die zat natuurlijk helemaal onderin, achteraan. Ik doe de bus open, graai met een arm langs 2 dozen en een tas en trek in 1 beweging een juiste maat shirt uit de bepakking. HA, gelukkig weet ik waar ik dingen inpak. Maar ze moeten niet mijn spullen verplaatsen, dan is het een drama. Ik ben 3 uur bezig geweest om folderhouders te zoeken, waarvan ik zeker weet dat ik ze gekocht had. Niet te vinden en nog steeds niet gevonden. 

Het gevaar is wel dat je alles zelf maar gaat doen. En dat is dan weer een valkuil. Want dat gaat echt niet... eh niet meer... dat heb ik dit weekend wel gemerkt. Ik heb er heel veel moeite mee om dingen los te laten en in andermans handen over te laten. Dan zit het nog in mijn hoofd en vraag ik me af of het wel goed gaat, of de ander niks vergeet, of of of... En soms vind ik het gewoon niet snel genoeg gaan. Als ik iets vraag en het duurt mij te lang, dan is mijn geduld snel op en pak ik het zelf maar aan. Waarschijnlijk ook een stukje bescherming, zodat ik het niet weer kan vergeten. Terwijl ik dit typ, schrijf ik nog snel een kleine aantekening in mijn agenda, want ik bedacht me net weer wat. 

Wat nou zo ontzettend gaaf was van dit weekend, dat ik erachter kwam dat er mensen op mijn pad zijn verschenen aan wie ik met een gerust dingen kan overlaten. Die allemaal fantastische kwaliteiten hebben, die perfect aansluiten op elkaar. En dan geeft dat rust op de juiste momenten, dan geeft dat ruimte waar het nodig is en kan ik zomaar dingen loslaten. Uiteraard blijft mijn helikopterview scannen en hou ik dingen in de gaten, maar echt waar... dit was een verademing. Neemt niet weg dat het alsnog een rollercoaster was waar ik in zat de afgelopen dagen en ben afgebrand teruggekomen. Maar wel met een superfijn gevoel. 

Ik was ook zo dankbaar dat ik iedereen volgens mij wel 50 keer heb bedankt voor hun bijdrage en inzet. En ach, nou doe ik eigenlijk weer, maar nog steeds welgemeend.
En daar stonden we dan een geoliede machine die gewoon liep. En het missertje? De laptop die er de laatste dag geen zin meer in had. Die techniek, het blijft een puntje. Ben ik toch die technische vent Victor vergeten te bellen om te vragen hoe we dit konden oplossen, terwijl hij wel standby was thuis. Wij vrouwen hadden ons er al bij neergelegd en draaiden gewoon door. Dus toen ik zondagavond thuiskwam en het vertelde, had hij hem binnen een minuut weer aan de praat. Kijk dat doe je zo en dan zo. Nou, dat weet ik dan weer voor een volgende keer gelukkig. Maar dat mag ik dus niet meer vergeten om hem te bellen. Kan ik het ergens afvinken?

Je merkt het geestelijk, maar ook lichamelijk overigens. De eerste dag de spullen op een karretje over het terrein door het zand trekken, daar krijg je spierpijn van. De hele dag op je benen staan en veel lopen, dat voel je in je voeten. Met de ouderdom komen de gebreken zeggen ze wel, maar eraan toegeven? Dat is wel heel erg moeilijk. En dan ben je ook weer dankbaar als er de volgende dag mensen zijn die ook een deel van die belasting uit je handen nemen.  

Voor de 52e keer zeg ik "Dank je wel" tegen alle mensen die meegeholpen hebben. Stel je voor dat ik het in mijn Alzheimer momentje zou vergeten om te zeggen. Ik heb dit dan ook nu echt op mijn lijstje doorgestreept. We gaan een nieuw lijstje maken.

Een jaartje ouder? een jaartje wijzer? Of een jaartje afhankelijker? Ach als je kan bijstellen dan is er bijna overal een oplossing voor. Het wordt dus elk jaar een tandje bijstellen. Dat is de oplossing.   

   

Werk of Passie

Werken, wat is werk? Iets wat je moet doen, iets wat je wil doen? Voor mij is werk datgene wat ik niet zo heel graag doe. Opruimen, schoonmaken, het is niet zo mijn ding. Dat is voor mij werken. Iets waar ik me toe moet zetten. Studeren voor een examen is voor mij ook werk. Doe ik ook niet graag. Ik vind het fantastisch om nieuwe dingen te leren en er over te lezen, maar studeren om een toets af te leggen, dat doe ik niet graag. Ik heb een nacht achter de pc gezeten tot 03.00 uur. Heb ik gewerkt? Nou, nee niet echt, ik vond het leuk om te doen, dat er wat tijdsdruk achter zat was minder plezierig, maar goed het resultaat is er en dan ben je best trots dat je een eigen website hebt gemaakt.

Lekker aan de slag met dingen die ik leuk vind. Sommige mensen noemen het werk, ik noem het plezier! Mensen ontmoeten en begeleiden. Dat ik daar geld mee verdien, tja, je zou het werk kunnen noemen dan, maar voor mij is het mijn passie. Op feestdagen ben ik ook bezig met mijn passie. Het is dan wat rustiger tijdens de lessen, maar dat boeit mij niet. De cursisten die er wel zijn op die dag genieten van heel veel persoonlijke aandacht en soms dus een privéles. Heerlijk is dat, je volledig kunnen richten op 1 of 2 mensen. Soms is het ook nog eens net even nodig om een bepaalde oefening duidelijk te maken en om mensen net dat stukje zekerheid mee te geven wat nog ontbrak. Ik neem dan mijn eigen vriendje mee. Mijn Pandaman die me assisteert tijdens de les en waarmee ik zo fijn dingen kan laten zien. Ik ben ook wel blij dat hij nu een leeftijd heeft bereikt dat het wat makkelijker kan. 

En soms is er tijdens het uitvoeren van mijn passie toch weer een stukje werk te vinden. Zo'n einde van het kwartaal als alle cijfertjes moeten kloppen. Ik prijs me dan weer gelukkig als alles de deur uit kan naar de boekhouder, die de puntjes op de i zet voor me. Fijn dat er mensen zijn met een ander passie en dat je met elkaar mag samenwerken. Ik maak graag gebruik van mensen met een andere passie. Mijn auto breng ik naar de garage, die mannen daar vinden het heerlijk om te klussen aan de auto. De tuin, daar zijn mensen met een tuinpassie voor en laatst heb ik iemand ontmoet met een passie voor het uitspitten van verzekeringen, hypotheken en dat soort dingen... die dingen die mij niet boeien, maar waar ik graag weer iemand voor inhuur, zodat we samen kunnen genieten van onze passies en elkaar kunnen helpen om te voorzien in ons levensonderhoud. Elke deurklink die je vastpakt kost nou eenmaal geld tegenwoordig. 

Voor sommigen is het lastig te bevatten dat de passie die ik ten uitvoer breng geld kost en dat er betaald mag worden om daarvan te kunnen leren en profiteren. In het begin vond ik het dan ook moeilijk om voor mijn diensten geld te moeten vragen. Ik doe tenslotte iets dat ik leuk vind. Ik voelde mij dan soms ook verplicht om me te verdedigen dat ook ik kosten heb aan huis, huishouden, boodschappen, verzekeringen, huur van de locatie, spullen die aangeschaft moeten worden voor de hondenschool om de lessen te kunnen verzorgen, de instructeurs die betaald dienen te worden, opleidingen, cursussen en workshops om kennis te onderhouden, het onderhoud van mijn auto, brandstof, de dierenarts, eten voor de honden en vele andere verplichtingen. En er is niemand die mij zomaar een pakje geld geeft aan het einde van de maand.

Wat ik doe is dus geen vrijwilligerswerk, die naast een regulier betaalde baan gedaan wordt. Nee, dit is mijn beroep, dit doe ik om mijzelf te kunnen voorzien in mijn levensonderhoud. En ja, dit is iets wat ik heel graag doe en waar ik ontzettend veel plezier in heb. En daar ben ik 24/7 mee bezig. Als ik 's morgens opsta, dan is het eerste wat ik doe de honden uitlaten en daarna ga ik direct aan de slag. Ja, de hele dag tot en met 's avonds en soms 's nachts. Ik ben directeur, office manager, financieel medewerker, marketing manager, hondenuitlaatservice, huisvrouw, redacteur, it-medewerker, auteur, vormgever, kok, administratief medewerker, instructeur, sociaal medewerker, coach, trainer, opleider, etc. etc.

Als ik mensen vertel dat ik na 5 jaar weer eens een weekje 'vakantie' ga nemen, dan wordt er vaak verbaasd gereageerd. Waarom ga je niet gewoon? Nou, dat kost geld. Als ik geen lessen draai, dan verdien ik niks. Maar dan heb ik wel kosten van de vakantie. Dat is dus dubbel op. Niets verdienen, maar wel moeten betalen. Dit jaar combineer ik een paar dagen vrij met afspraken in het buitenland voor mijn passie (werk?) om te zorgen dat het volgende project ook weer een succes kan worden. Investeren dus. En dat is wat je als zelfstandig ondernemer doet. Investeren in datgene wat iets op kan leveren, maar eerst geld kost. 

Vergeet niet dat van elke euro die verdiend wordt door een zelfstandig ondernemer, er 21% btw over afgedragen dient te worden. Daarna komt de inkomstenbelasting er nog overheen en dan hebben we het nog niet over de verzekeringen en andere kosten die er nog vanaf gaan.

Dus als mensen mij aangeven dat het duur is om een workshop of les te volgen, dan vraag ik of zij werken voor een baas/bedrijf en of zij daar een salaris voor ontvangen. Of zij moeten betalen voor boodschappen, het rijden in een auto, de garage betalen, de boekhouder betalen, de tuinman betalen, een vakantie betalen, uit eten gaan en daarvoor meer betalen dan dat ze het zelf koken, betalen voor een concert van een artiest, betalen voor een cursus i.v.m. bijscholing voor hun werk.... Ja, dat is toch normaal??!! Inderdaad, dat is dus net zo normaal als dat ik voor mijn diensten geld mag vragen. In de hondenwereld is het woord 'commercieel' een beetje vies woord. Ik pleit al jaren voor een verschoning van dit woord. En laatst bij een congres kwam naar voren dat commercieel zijn echt niet zo vies is. Verrassend... voor mij niet. Ondernemen betekent hard werken. Het voordeel van ondernemen is wel dat je met iets bezig mag zijn wat je zelf leuk vindt. Dat je geld mag verdienen met je passie.

Tegenwoordig schroom ik dan ook niet meer om gewoon mijn prijs te vragen. Zolang ik kwaliteit lever, mag dat ook betaald worden. Een keuze die gemaakt moet worden om te kunnen leven in onze maatschappij. Ik zeg niet vaak 'moet', maar ja we moeten nu eenmaal belasting betalen en meegaan met de tijd, anders kun je als zelfstandig ondernemer niet overleven. 

Dus hardwerkende zelfstandig ondernemers van hondenminnend Nederland, commercieel zijn is niet vies of raar, maar een goed recht voor mensen die kwaliteit leveren en zich bijscholen en kennis vergaren om andere hondenminnende mensen te helpen, begeleiden en te plezieren, om honden te helpen een mooier leven te kunnen hebben. 

De ene noemt het werk. Ik noem het mijn passie.
Mijn dagelijkse bezigheden zijn mijn passie. Ik verdien geld met mijn passie. Ik leef voor en van mijn passie. Ik geniet van mijn passie. Mensen helpen en begeleiden. En dat daar ook nog honden bij aanwezig zijn, maakt het alleen maar superleuk, interessant en maakt het nog waardevoller om mee bezig te zijn.
Ik doe dit met mijn hart, ziel en zaligheid. Ik bevind mij in een flow van zaken doen en bezig zijn met mijn passie. 

Doe jij ook wat je leuk vindt? Is jouw leven en datgene waar je geld mee verdient waardevol? Kun je daar je passie in kwijt? Vind je daar je passie in terug? Maak ik je nu bewust van iets? Ga je zelf iets ondernemen? Vind je dat te lastig?
Echt al je keuzes in het leven zijn goed! Doe vooral datgene wat bij je past. De ene mens is accountant, de ander is automonteur en weer een ander kan tuinhuisjes bouwen. Alles is goed, maar doe vooral datgene wat bij je past en waar je zelf gelukkig van wordt.

Werk of Passie ?

Waar krijg jij energie van?

Foto: Pasen 2008 met Renno, Bobby en Jesse

Energie opdoen, maar hoe dan? Drukke tijden, afspraken vullen de agenda, verplichtingen overal en nergens. Telefoon, computer, tablet, televisie... alles staat bol met informatie. Je hebt het gevoel dat je uit elkaar getrokken wordt door van alles en iedereen. Je wil nog zoveel doen en er blijft veel werk liggen, vooral de vervelende werkjes. Je hebt er geen zin in, gaat op de bank hangen, pakt een boek erbij of zet een film op en laat de boel de boel. Even niks aan je hoofd, even geen extra informatie. Lekker!


Maar ja, na dat boek of die film ligt er nog meer. Want die tijd had je misschien wel beter kunnen besteden. 

Mensen hebben tegenwoordig een zeer drukke agenda. Werk, verjaardagen, clubs, afspraken, afspraken en nog eens afspraken. En tussendoor met de telefoon of tablet in de weer om dat ook nog allemaal bij te houden. Kinderen hebben een agenda en zelfs honden hebben soms een agenda. Er wordt veel gepland en ondernomen en elk 'vrije' momentje wordt benut.

Aan het begin van de lessen zien we mensen vaak gehaast aan komen, hoofd nog vol met met wat nog te doen, emoties over wat ze hebben meegemaakt en soms gewoon helemaal niet lekker in hun vel. Meestal zie ik het meteen. Soms laat ik het voor wat het is, maar het gebeurt ook dat ik even doorvraag. En vaak is dat ook in het belang van de hond. Als de mens niet lekker in z'n velletje zit, dan wordt het niks met de training met de hond. Dat is jammer, dus hup een kop koffie erin en doorvragen. Ik heb ook wel eens een kwartiertje de hond overgenomen en ben er zelf mee gaan trainen, puur om de mens een rustmoment te gunnen en bij te laten komen van al het stressen.  Mens blij, hond blij, leuke training en ze kunnen er weer even tegen.
 

Mensen die naar de cursus komen krijgen vaak een 'zen' ervaring van een uurtje. Even niks anders dan samenwerken met je hond en genieten van alle fijne momenten.  Een uitje, maar ja, die moet wel in de agenda passen natuurlijk. Waar wij een paar jaar terug nog zagen dat mensen nog even na bleven kletsen onder het genot van een "bakkie leut", zien we steeds vaker dat er kort op elkaar afspraken worden gepland en de tijd er niet meer zo voor is. Ik snap dat wel, maar vind het ook jammer voor die mensen dat ze niet nog even 10 minuten extra pakken. 


Ik merk vooral ook bij mijzelf dat het lastig is om 'vrije tijd' te nemen. En toch moet je zo af en toe eens de knop omdraaien en even helemaal niks doen. Vandaag heb ik ook z'n draaiknop gevonden. Ik zat naar mijn beeldscherm te staren en er kwam gewoon helemaal niets meer uit. Berichten en filmpjes met trieste boodschappen, mailbox vol met met vragen en ik kan me er even niet toe zetten om ze vol overgave te gaan beantwoorden. Het was allemaal toch ietsje te veel de afgelopen dagen. 
Voordat ik instort, wat ik overigens heel goed kan aanvoelen (been there, seen that, got a t-shirt of it), maak ik even een pas op de plaats. Knop omdraaien, pc scherm uit en even niks. Batterijtje mag worden opgeladen. Ik hang mezelf aan het zuurstof van de boslucht en ga daarna nutteloos (is het wel nutteloos?) genieten van hondjes om me heen en gewoon niks!!

Heerlijk! Dat heb je soms nodig, hoewel ik ook weet dat er na het "niksmoment" weer genoeg te doen is. Daar kon ik vroeger minder goed mee omgaan, zat dan in mijn "niksmoment" alweer te stressen dat er zoveel werk lag. Tegenwoordig kan ik ook gewoon lak hebben aan werk wat er nog ligt. Is ook niet altijd even handig, maar goed, ik heb ook maar 1 lichaam en dat heeft af en toe ook tijd nodig om bij te trekken. Als je dan ook nog eens geen 18 meer bent, merk je dat het bijtrekken iets langere tijd in beslag neemt.

Maar hé, we leven maar 1 keer. Dus doe gewoon wat je wil doen. Ik ga al jaren niet meer naar verjaardagen, daar heb ik helemaal niets mee. Ook mijn eigen verjaardag vier ik niet meer. Ik zie er het nut niet van in. Ik irriteerde me vaak aan het geneuzel (gesprekken) onderling en kwam dan thuis met een gevoel van... nou, en wat hebben we vandaag opgestoken, wat heb ik er aan gehad? 
Feestdagen heb ik ook weinig mee. We MOETEN het maar gezellig hebben. Ik vind het helemaal niet gezellig, irriteer me dood aan de onnodige vreetpartijen en de oeverloze discussies over dingen waar mensen zich aan ergeren. Als je je zo ergert, doe er dan iets aan!! 

Dat doe ik dus ook. Ik ga er niet meer naartoe. Ik heb een hekel aan MOETEN en doe mezelf er te kort mee. Afschaffen die hap. In de winkels merk ik altijd dat we weer naar een 'feestdag' toe leven. Druk druk druk, karren vol met snaai en overbodige etenswaren. Ik vraag me werkelijk af of het ook allemaal genuttigd wordt. En mocht je dan toch niet alles in huis hebben, nou dan is hier de supermarkt gewoon open hoor op de betreffende feestdagen. Als ik dan zie dat dat er dus mensen gewoon werken tijdens deze dagen, dan besef ik dat ik niet de enige ben die weinig heeft met 'feestdagen'. Als je het zo belangrijk vindt, dan zou je niet gaan werken op zo'n dag. Toch? Of zouden mensen worden verplicht om te gaan werken? Of halen ze daar hun energie uit?

Afijn, ik haal mijn energie dus uit mijn werk. Mensen begeleiden om samen met hun hond te werken, honden zien stralen en daardoor ook de mens erachter. Heerlijk! Ja, tuurlijk kost het ook energie, maar datgene wat ik er voor terugkrijg is onbetaalbaar. Van de keuze om van mijn hobby mijn beroep te maken, heb ik nog seconde spijt gehad. Ja, ik werk 24/7 en ik ga al 4 jaar niet meer op vakantie en ik ga zeer zelden uit of uit eten. Ja, soms wordt het mij ook wel eens een beetje te veel, maar ik heb nog steeds geen seconde spijt. 

Ik haal mijn energie uit de voldoening die mensen ervaren tijdens de trainingen, ik haal mijn energie uit mijn inspiratiemomenten, ik haal mijn energie uit nieuwe dingen bedenken en uitvoeren, ik haal mijn energie uit lekker eten koken, ik haal mijn energie uit het feit dat mijn bedrijf zo lekker bloeit, ik haal mijn energie uit samen zijn met mijn man en mijn honden. En het boeit me niet waar we dan zijn. Thuis haal ik daar net zoveel energie uit, daar hoef ik niet voor op vakantie. Ik haal mijn energie uit het 'gedoe' gewoon 'gedoe' te laten en te kiezen voor de dingen die ik belangrijk vind in het leven en om te leven.  

Vraag jezelf eens af waarom je de dingen doet die je doet. Waarom ga je ergens naar toe wat je niet leuk vind? Waarom doe je werk wat je niet aanspreekt? Waarom ga je met mensen om die je niet leuk vindt? Waarom verplicht je jezelf ergens toe?
Is het nodig? Word je er gelukkig van? Mis je nou zo ontzettend veel als je iets niet doet of als je iets niet weet? 

Iemand schreef ooit een boek. Wil je gelijk of wil je geluk? 
En dat is de tekst die nog altijd in mijn hoofd hangt. Vroegere collega's schreven ooit een boek: Kun je een rups leren vliegen? en Ben ik in mijn element? Ook die teksten zijn blijven hangen. In de tijd dat ik werkte met deze mensen heb ik zo ontzettend veel geleerd en langzamerhand vallen nog steeds allerlei stukjes op hun plek. Momenten die zeer teleurstellend waren in mijn leven en waar ik destijds pijn in de buik van had, blijken een geschenk te zijn op een later tijdstip. Want als ik die nare ervaringen niet had gehad, dan was ik nu niet waar ik ben. Dankbaar ben ik die mensen dus, die me pijn hebben gedaan en die mijn kwaliteiten niet wilden zien of wilden benutten. Dankbaar ben ik de mensen die mij voorbij lopen en niet met mij persoonlijk willen kennis maken, dankbaar ben ik de mensen die ruzie met mij maken of achter mijn rug nare dingen zeggen.
Dat heeft me gemaakt en maakt me nog steeds wie ik nu ben en daar ben ik trots op.
Daar krijg ik nou energie van.
 
En waar krijg jij energie van?

Leef!! 

Liesbeth Hogendoorn

Kleine hondjes worden groot

Zooooo schattig !! Zo'n klein pupje.
Pasgeboren en alles is nog zo ontzettend klein en lief. Je bent dan ook op slag verliefd als je dat grut aan de moederhond ziet hangen. Foto's, filmpjes... elke keer smelt je weer.

Als je een hondenschool hebt, dan maak je nogal eens wat mee en hoor je zoveel verhalen en zie je zoveel gebeuren. In deze blog steek ik graag een aantal puppy eigenaren een hart onder de riem. De foto's zijn van mijn eigen pup Panda, die inmiddels al weer ruim 2 jaar is, maar waar ook nog steeds elke dag van leer en met wie ik ook al een hoop heb meegemaakt. Elke pup is anders, elke ervaring is anders. 

Dit verhaal is dan ook een geselecteerde bundeling van eigen ervaringen en ervaringen van cursisten. Maar het kan ook zeker een eye opener zijn voor potentiële puppykopers die alles nog rooskleurig zien en nog niet beseffen wat hen te wachten kan staan.

Die leuke puppy's groeien met de dag, de oogjes gaan open, de oren gaan werken en ze gaan lopen. Onhandige puppybewegingen om het evenwicht te verkrijgen, te leuk om te zien. De pups leren van moeder, eventueel van andere honden in het huis bij de fokker en van elkaar. Laten hun plas en poep achter waar ze lopen en slapen en drinken.

 

Dan gaan ze de wereld langzamerhand ontdekken, hoe schattig wil je het allemaal hebben. Je kan niet wachten zo langzamerhand tot dit bolletje poetskatoen met je mee naar huis mag, want daar was het allemaal om te doen. In blijde verwachting van een nieuwe hond. De laatste loodjes... huis aan kant, spulletjes voor de nieuwe pup gekocht, nog even extra uurtjes slapen, want dat zal de eerste weken afzien worden om 's nachts of 's ochtends heel vroeg nog een extra plasrondje te doen. Maar goed, geen punt, je hebt er alles voor over en met alle goede intenties en vol vertrouwen tel je de dagen af.

Je leest je nog een beetje in over het ras of de rassen die in de kruising zitten verstopt. En met een roze bril lees je vooral de leuke eigenschappen en de positieve berichten.

Met 8 - 9 weken mag zo'n pup dan mee met de nieuwe eigenaar. Je geniet met volle teugen. Alles is nog nieuw, leuk, grappig. Je bent compleet verliefd en belooft je nieuwe pup dat je heeeel goed voor hem zal zorgen en dat het hem aan niets ontbreekt. Iedereen die je tegenkomt wil knuffelen, op visite komen en aan dit kleine wondertje frummelen. Je krijgt puppy pakketten, speeltjes, voertjes en vooral ontzettend veel goedbedoelde adviezen, waar je achteraf helemaal niks aan hebt.

Want na een week of twee blijkt het toch best wel vies tegen te vallen allemaal. Het breekt je op dat je er elke nacht nog even uit mag, terwijl je andere puppy eigenaren hoort over hoe leuk het is en hoe fijn hun pup de nacht doorhaalt. Dat ie zo lekker rustig in de bench zit, terwijl jouw pup de boel bij elkaar gilt en 's nachts een eigen carnavalsfeestje houdt. Nee hoor mevrouw, ze bevuilen nooit hun eigen plek. Dus een bench werkt prima. En 's morgens sta jij weer stront te ruimen en de muren af te wassen, de kleedjes te verschonen, want het is een stinkende bende. Ze vertellen je hoe zindelijk hun pup al is, terwijl jij elke week bij de supermarkt een megaverpakking keukenrollen afneemt, omdat die van jou dus helemaal niet zo zindelijk is en nog nooit van een plasrem gehoord heeft. (Plasrem is als de pup stopt met plassen als je hem optilt) Jouw pup laat het gewoon doorstromen. En het lijkt wel dweilen met de kraan open.

Loopt jouw pup ook zo lekker mee aan de lijn?? Nee, natuurlijk heb jij weer een pup die elke meter gaat zitten en helemaal niet wil meelopen. Die rondjes draait om zich te bevrijden van de riem of alleen maar loopt te racen aan de lijn.
De hondeneigenaren onderweg bestoken je onderhand met de ervaringen die zij hadden met hun pup en alles klinkt een stuk rooskleuriger dan wat jij op dit moment meemaakt. 

Verhalen over socialisatie, dominantie, etc. vliegen je om de oren. Moedeloos besluit je op aanraden van weer een ander toch maar eens een puppycursus te gaan volgen. Ook hierin zie je door de bomen het bos niet meer. De ene biedt dit aan en de andere weer dat en de prijzen verschillen ook nog enorm. Je gaat maar eens aan de slag op internet om te zien of je een beetje wijs wordt uit al die aanbieders. Ook dat valt niet altijd mee. Nog maar eens advies inwinnen bij andere hondeneigenaren en eigenlijk baal je ervan dat je daar niet eerder mee bent begonnen, want onderhand tikt de tijd door en wordt je pup elke dag ervaringen rijker. Hij gaat gedrag vertonen dat je eigenlijk toch niet voor ogen had in eerste instantie.
Bij de ene cursus kun je direct instromen en bij de andere cursus moet je nog een maand wachten voordat ie start. Hoe kan je nog wachten, je loopt nu al tegen problemen aan waar je niks mee kan en waar je hulp bij nodig hebt. Jij wel, want de buurman had helemaal geen cursus nodig, die heeft het allemaal zelf gedaan en het is toch een hartstikke leuke hond geworden. Wat doe jij dan fout? Hoe 'dom' ben jij dan dat het jou niet lukt? Wat voor 'raar exemplaar' hond heb jij dan weer gekozen, die het niet snapt.

Dus je hebt met je beste verstand een puppycursus gekozen en staat daar de eerste les te wachten in een rijtje met andere puppyeigenaren. We gaan ze de zit aanleren vandaag. Ja, dat kan ie al, elke hond kan namelijk zitten. En ik heb er juist zo'n moeite mee dat ie niet wil meelopen of dat ie allen maar aan de lijn trekt of .... Maar goed, je hebt er vertrouwen in, je bent tenslotte nu in 'goede handen' bij iemand die er 'verstand van heeft'. Na een paar lessen (lees weken) heb je een aantal oefeningen geleerd, maar nog niet datgene bereikt wat je met een cursus wilde bereiken. Je gaat nog maar eens vragen bij de instructeur en daar krijg je adviezen over hulpmiddelen om het dan maar onder controle te krijgen. Andere halsband, ander tuig, zo'n follow me om de snuit, zodat je de hond wat makkelijker onder controle kan houden, etc, etc, etc... 

Je pup is inmiddels een week of 12 en als je hem los laat, dan luistert hij voor geen meter. Als je hem aanlijnt loopt hij niet 'normaal' met je mee. Hij leeft zijn eigen leven en luisteren heeft ie nog nooit van gehoord. Hij steelt, sloopt, plast, poept, rent weg en jaaaa voor een stukje worst is hij nog wel te porren, maar niet al te lang, want er vliegt alweer een vogel voorbij. Onderweg socialiseer je je hond met alle andere honden in de buurt, spelen is tenslotte belangrijk. En met je beste bedoelingen heb je eigenlijk een ongeleid projectiel gekweekt. 

Heb je nog zin in een pup na bovenstaande? En roep je nu al, nou dat gebeurt mij echt niet! En wat nou als jouw pup onverwacht medische problemen heeft, waardoor er gedragsverandering is? En wat nou als jouw perfecte pup onderweg een hele nare ervaring opdoet, waar je geen bal aan kon doen, maar wat wel een dusdanige indruk heeft gegeven dat deze nu andere honden superspannend vindt. 
Je hebt echt niet alles in de hand, je kan nou eenmaal niet alles managen, je maakt ook fouten met de opvoeding van een kind en dus ook met de opvoeding van een hond.

Nou is het natuurlijk allemaal niet zo tragisch en valt het bij jou allemaal misschien nog ontzettend mee. Maar echt, er zijn mensen die met de allerbeste bedoelingen het echt niet meer zien zitten. En dat snap ik volledig. 
Je ziet door de bomen het bos af en toe niet meer in hondenland. Wat is nou positief opvoeden? Dat je hem niet slaat? Dat je hem überhaubt niet straft, ook niet met een woordje 'nee'...
Laten we eerlijk zijn, iedereen gebruikt wel eens een Neee... zeker als je schrikt op het moment dat je hond een drukke straat wil oversteken of zo. Ja, sorry mensen, ook dat valt in de categorie correcties. 
En weet je, die pup haalt af en toe het bloed onder je nagels vandaan. Wat moet je dan doen? Negeren? Terwijl je net zelf het ook al niet meer ziet zitten en gefrustreerd rondloopt omdat je op je werk problemen hebt of dat je partner al 3 keer heeft geroepen dat die kl*te pup terug moet naar de fokker.

Probeer het allemaal niet te zwaar te zien en probeer je eens te verplaatsen in de hond. Jullie spreken een volledig andere taal. Kijk eens iets beter rond en vind een hondenprofessional die je wel kan helpen. Die begrijpt dat je met de beste bedoelingen van de wereld je hond goed wil opvoeden, die snapt dat het niet elke dag rozengeur en maneschijn is. En vooral eentje die je gaat helpen met datgene wat voor jou belangrijk is. Kunstjes kun je de hond nog leren totdat ze oud zijn en doodgaan, maar opvoeden is een andere tak van sport. En begrijp dat de ene hond vooral de andere hond niet is. Ze hebben net zoals wij mensen allemaal een eigen persoonlijkheid en karakter. Ze hebben allemaal eigen normen en waarden en vinden vaak andere dingen belangrijker, dan die jij belangrijk vindt.

En als je dan je hond wat beter leert begrijpen en kan zien wat voor fantastisch individu dit is, hoe prachtig hij de dingen in het leven ziet en waardeert. En als je dan kan snappen dat hij echt niet alle andere honden leuk hoeft te vinden (net zoals wij ook niet alle andere mensen leuk vinden), pas dan ga je genieten van je nieuwe vriendje. 
Terwijl ik dit zo schrijf voel ik alweer nieuwe blogs opkomen met specifiekere teksten. Maar hier wil ik het nog even algemeen houden allemaal.

Ga eens shoppen bij hondenscholen, informeren en kijken voordat je besluit om ergens een hele cursus te betalen. Ikzelf werk met een gesprek vooraf. Kunnen de cursist en ik elkaar vinden in denkwijze en aanleermethode, dan stroom je in bij de cursus. En wel direct, want waarom zou je langer doorlopen met je vragen en opvoedings'problemen' dan nodig is. Ja, het kost tijd, energie en geld. Dus denk daar ook goed over na voordat je aan een pup of herplaatser begint. Een hond komt in je leven en daar blijft hij een flink aantal jaren. Een hond is niet altijd gezond en kan als hij wel gezond is ook ziek worden of blessures krijgen. Je leven verandert met een hond. Het is een hele verantwoordelijkheid. Denk er ook eens aan als je op vakantie gaat, neem je hem dan mee of ?? 
En het allermooiste van een hond is de altijd blije blik als je er weer bent, als je met hem samen gaat werken, als je je een keer niet lekker voelt, dat hij dan bij je komt kroelen en jouw emoties en jouw persoonlijkheid aanvaard zoals die is. Dat hij je niet wil veranderen, maar je neemt zoals je bent. Neem dan ook de hond zoals die is en probeer samen te genieten van het leven.

Een hond is maar betrekkelijk kort in je leven. Maak daar dus een feestje van. Elke hond is een nieuw feestje en van elke hond leer je andere dingen. Vergelijk dus niet de hond van een ander met die van jou. Ze zijn allemaal uniek! 

En ik kan niet meer zonder. Een leven zonder hond is voor mij een kaal leven. Ook ik heb uitdagingen in de opvoeding van een hond. Ook ik heb geen perfecte pup, maar dat verwacht ik ook helemaal niet. Hoewel het best frustrerend kan zijn op sommige momenten en vooral als je zelf een keer niet lekker in je vel zit. Ik bewonder dan ook altijd de flexibiliteit van de honden, dat zij zich aan kunnen passen aan situaties, waar ik er soms moeite mee heb. De hond is een wonderlijk wezen.

Mijn lieve knappe Panda, mijn maatje, die me helpt bij de cursussen om te laten zien hoe het kan worden met de samenwerking en vertrouwen tussen hond en eigenaar. Ik ben smoor op deze hond. En hij is echt niet altijd even leuk, maar ja, dat ben ik zelf ook niet.  We hebben allemaal onze 'nu even niet' momentjes. Maar mijn knappe gozer wil zo graag samen met mij de wereld verkennen en wijkt geen moment van mijn zijde. Ik ben er trots op, dat hij zijn eigen persoonlijkheid heeft en ik snap ook waarom hij af en toe zijn waffel opentrekt als het hem niet zint. Ik kan hem lezen als mijn broekzak.
En kleine hondjes worden groot, ze blijven niet eeuwig het schattige kleine pupje. Maar dat hoeft ook niet. Want volwassen zijn ze vaak zo ontzettend leuk en worden ze pas echt je soulmate. 

Dan moet je wel even samen "even" de puppytijd en de pubertijd doorstaan. En echt... dat valt soms heus niet mee. Gun je de hond de tijd om volwassen te worden in jouw gezelschap, dan is dat goud waard. Ik wens alle puppyeigenaren veel sterkte en wijsheid toe, maar vooral ontzettend veel plezier. Want lachen en accepteren helpt je om de minder leuke momenten te vergeten. Over een paar jaar herinner je je alleen nog maar de leuke puppytijd. Vergeet niet dat je MAAR 1,5 - 3 jaar kan genieten van die gekke pup/puber en dat je daarna met een volwassen hond een hondenleven lang mag genieten van datgene waar je je zo enorm voor hebt ingezet tijdens de opvoeding. 
Mijn kleine hondje is nu groot. En toch blijft het mijn puppy!

Voor de fokkers van Panda: Lieve Charlotte en André wij zijn nog steeds dolgelukkig met Panda, hoewel we hem ook nog af en toe achter een rolletje behang willen plakken hahahaha... Dank jullie wel voor alle goede zorgen, het vertrouwen in ons en de zorg die jullie besteed hebben aan de pups, want de zorg in die eerste weken is onbetaalbaar. Ongelooflijk veel dank voor alle foto's en filmpjes in den beginne. Ik kijk er echt af en toe nog naar en geniet er nog steeds met volle teugen van. Een dikke lebber en een poot van jullie puppenkind.