Ik heb school nooit leuk gevonden. Slechts een paar leraren wisten mij echt te motiveren om enige kennis tot mij te nemen van het niet voor mij relevante aanbod aan lessen en lesmateriaal. Zo was mijn juf Ida van de tweede klas lagere school een fantastisch mens. Die vergeet ik nooit meer. Zij was altijd bezig met de Nederlandse taal en had daarvoor lesmateriaal die mij nog steeds voor de ogen staat. Er werd heel veel geoefend met moeilijke woorden en d's en t's. Nog steeds ben ik een redelijke taalridder daardoor en kan mij ergeren aan de fouten in teksten op bijvoorbeeld websites, boeken, maar ook op bijvoorbeeld Facebook. Als ik bij mezelf fouten ontdek of anderen wijzen mij erop, dan verbeter ik het ook gewoon. Ik heb in het leven al heel veel gehad aan die start betreffende de Nederlandse taal en talen in het algemeen. Dat interesseert mij dus en daar wil ik ook tijd aan besteden. En dat bracht mij op de gedachte dat daar waar je interesse ligt, je dus ook makkelijker van leert. Maar goed, er moest nog een hoop andere zaken geleerd worden voor de algemene ontwikkeling. Hoewel ik biologie een geweldig vak vond en ook scheikunde, waren de cijfers meestal niet zo goed. Die stomme testen en examens die deden mij de das om. En om er meer van te leren moest je dat vak kiezen op school. Ik kon zo'n vak dan niet meer kiezen vanwege de behaalde cijfers, ook al lag daar wel mijn interesse. Het leuke is wel, dat ik nog steeds veel weet van de lessen biologie en scheikunde die ik wel nog mocht volgen voordat de vakkeuzes gemaakt moesten worden. Mijn eerste droom om archeologie te gaan studeren was in ieder geval een kop kleiner gemaakt. En ik vond het een geweldig idee om in de grond te wroeten, op ontdekkingstocht te gaan, om dingen te vinden en te onderzoeken. In mijn tijd was het heel duidelijk, alleen met bepaalde vakken in je pakket kon je een bepaalde richting op. En anders moest je maar iets anders kiezen wat dan misschien ook bij je past.
En eigenlijk had ik gewoon geen zin meer om moeilijk te doen, moeilijk te leren, moeilijk te bedenken wat ik allemaal wel niet kon bereiken met de juiste papieren. Ik wilde wat doen, niet alleen in de boeken hangen, maar de handjes laten wapperen. Vanaf mijn 15e werkte ik dan ook al op de zaterdag en donderdagavond bij een supermarkt en later bij andere winkels. Dat vond ik ook leuk. Dingen verkopen, bezig zijn met de klanten, productkennis opdoen en met een eerlijke open blik een goed advies kunnen geven.
Dus ik bedacht om dan de detailhandel in te gaan. Het ondernemersbloed stroomt door onze familie, dus dat was eigenlijk ook niet zo'n gek plan. Totdat je op het punt kwam om daadwerkelijk een winkel te gaan openen. Dat was in Amsterdam niet zo heel makkelijk en je liep tegen vele muren op, regeltjes, papiertjes, onwelwillende mensen die bij instanties werkten om je te 'helpen'...
Uiteindelijk liep het weer met een sisser af en mijn creatieve geest werd alsmaar meer ingeperkt.
Wat ik nog meer leuk vond, was mijn moeder helpen in de vakanties. Zij werkte als receptioniste/telefoniste en deed wat administratief werk. Ik stempelde stapels kaarten, kon als de beste alfabetiseren en kaarten opzoeken en weer opruimen, was goed met de telefooncentrale en dat zag ik mezelf dan ook wel weer doen. Uiteindelijk is dat ook hetgeen wat ik na school gedaan heb. Ik ben via het uitzendbureau terecht gekomen bij een bedrijf als telefoniste/receptioniste/telexiste (ja toen hadden we nog zo'n geweldige telex, waarmee je naar verre landen berichten kon sturen en ontvangen.) Omdat ik werkervaring had opgedaan in de vakanties en Ik was goed in mijn werk, vond het ook leuk om te doen en al snel had ik een vaste baan. En toen begon het gedonder...
Er werd van mij verwacht dat ik mezelf ging ontplooien, studies ging doen voor verrijking en mezelf ging afvragen wat ik met mijn leven wilde gaan doen en dan voornamelijk natuurlijk welke carrière ik mezelf voor ogen hield. Dus keek ik bij de LOI wat ik leuk vond om te leren en deed ik een cursus primaire medische kennis en daarna Detex (materialenkennis). Welke richting ik precies uit wilde, dat wist ik nog helemaal niet. Ik was in ieder geval "voor het systeem" goed bezig, want ik deed aan zelfontwikkeling en verrijking van mijn kennis. Ik heb ook nog een cursus voor professionele verkoper gevolgd, dat was ook leuk om te doen. Achteraf heb ik aan alle gevolgde cursussen wel wat gehad en kon ik wel gelukkig iets kiezen waar mijn interesse lag. Het sloot gelukkig ook wel aan bij het bedrijf waar ik toen werkte.
Ik zat prima op mijn plekje voor mijn gevoel. Ik kon het werk makkelijk aan, kon ernaast nog wat bij leren wat ik leuk vond en ik kreeg een salaris elke maand. Prima zou je zeggen... maar nee, het was wel de bedoeling dat je ging doorgroeien, je kon immers niet altijd maar achter een receptie blijven zitten. Toen ik aangaf dat ik dan wel door wilde voor Artsenbezoeker en daarvoor ook al de benodigde cursussen had gedaan, werd mij verteld dat dat toch iets te hoog gegrepen was. 😯
Want ja, mijn leeftijd. Ik was nog wel wat jong misschien en wellicht dat ik het dan nog niet aan kon en ... en ... en ... zucht!!!
Hoewel ik zeer welbespraakt was, de kennis al grotendeels in huis had, mezelf ook al zag rondrijden door het land en enkel nog een soort van stage hoefde te doen, werd mij dit direct uit het hoofd gepraat, want ik had nog niet voldoende algemene werkervaring opgedaan. Wat dat dan is weet ik tot op vandaag nog steeds niet, want dat konden ze zelf ook niet uitleggen.
Ik wilde dan ook niet meer voor een werkgever werken die zo vaag was en ging op sollicitatie-safari. Mijn god wat een afgrijselijke wereld was dat en is het nog steeds. Je hele doopceel wordt gelicht, tegenwoordig wordt ook de sociale media gecheckt, maar dat was er toen nog niet. Er worden vragen gesteld, waarvan ik nog steeds niet kan plaatsen wat in godsnaam de functie daarvan was. In ieder geval ben ik in de loop der jaren redelijk door de wol geverfd, heb zelf vele verschillende functies bekleed en ook sollicitatiegesprekken met kandidaten gevoerd en ben uiteindelijk na vele omzwervingen in salarisstrookjesland en salarissprookjesland toch nog zelfstandig ondernemer geworden. Misschien moet ik er eens een boekje aan wijden.
Ik ben nooit vies geweest van werken, heb werkweken van 80 uur gedraaid en ik heb veel op mijn schouders gedragen. Ik heb bewust gekozen om geen kinderen op de wereld te zetten, vanwege mijn eigen werkleven en ook vanwege mijn inzichten op de vooruitzichten van de toekomst. Dat is een eigen keuze en daar heb ik nooit spijt van gehad. Ik heb keuzes kunnen maken en heb er nu voor gekozen om het hele carrièreverhaal op te geven. Om alleen nog dingen te doen wat ik leuk vind en waar ik blij van wordt. En het maakt me geen ruk uit wat voor bedrag aan opbrengsten daar aan vast hangt. Het kan me totaal niet boeien dat ik de ene maand er anders voor sta dan de andere maand. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik zelf alles kan bepalen en dat ik leef... op mijn manier, hoe ik het prettig vind, zonder regels van anderen, zonder gemekker aan mijn hoofd hoe het zogenaamd hoort.
Maar waar ik nou zo ontzettend geïrriteerd over raakte, is dat iemand op Facebook aangaf dat ze graag thuis wilde zijn voor de kinderen en geen carrière ambieerde en dat deze mevrouw half afgeslacht werd. Want vrouwen hebben altijd gevochten voor het recht om te kunnen werken en om gelijke rechten en ... en ... en ... Ja, dus ??? Als iemand dat nou niet wil, als die mevrouw het nou gewoon belangrijk vindt om haar kind of kinderen zelf normen en waarden bij te brengen, om er voor ze te zijn als het nodig is, om ze bij te staan, elke dag, elke nacht, als ze van school komen, als ze naar de sportclub gaan of weet ik veel wat. Dat is toch alleen maar geweldig te noemen.
Mijn moeder was er ook altijd. Zij werkte namelijk op de begane grond van een pand en wij woonden op de 2e verdieping van dat pand. Zij was er ook altijd voor mij. Dat heb ik altijd enorm gewaardeerd. Zij had de mogelijkheid om kind en werk zodanig te combineren, dat ze er altijd voor me was. Maar ze was ook heel stellig, kan dat niet, dan kies ik voor mijn kind. Ik gun dat echt elk kind. Ik ben zelf altijd opgevoed dat je jezelf moet kunnen redden en dat je van niemand afhankelijk moet zijn. Dat heb ik meegekregen van mijn ouders en dat heb ik ook altijd zo gedaan. Maar... Emancipatie of niet, als ik de keuze had gehad uit carrièretijger of huismus, dan had ik achteraf bekeken ook voor huismus gekozen .
Maar goed, die prins met een lading geld ben ik nooit tegengekomen en heb altijd zelf mijn boontjes gedopt. Wel overigens met een leuke vent aan mijn zijde die ook zijn eigen boontjes kon doppen en waardoor we samen een prima leven hebben kunnen leven en nog steeds leven. Wat mij vooral stoorde aan het leven als werknemer is dat men voor mij ging bepalen wat goed voor mij zou zijn. Voor mij besloot of ik iets wel of niet aan kon, mij een persoonlijk ontwikkelingsplan door mijn strot duwde voor zelfontplooiing, terwijl ik prima op mijn plek zat voor mijn gevoel. Dat er vooral druk werd gelegd op diploma's (halen), waarbij het merendeel van de mensen met diploma's de kennis die ze hebben moeten leren na een paar jaar alweer volledig kwijt zijn en ik ze kon gaan helpen herinneren aan hoe het ook alweer zat. En weet je... als je ouder wordt, dan kom je nergens meer aan de bak, want je bent te oud, te duur, te veel diploma's voor een eenvoudige job, te hoog risico dat je ziek wordt. Wat een bullshit is dat.
Ik heb altijd graag met wat oudere mensen gewerkt. Daar kan je goed een gesprek mee voeren, zijn trouw aan de baan en werkgever, melden zich veel minder snel ziek, omdat ze een groter verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Die vinden het niet erg om iets minder te verdienen, maar willen soms gewoon lekker nog bezig zijn en zich onder de mensen begeven. Hoe ik dit weet? Ik heb ook nog een tijdje gewerkt bij een uitzendbureau voor senioren. Wat een geweldige inzichten heb ik daar opgedaan. Als mensen willen werken, laat dat dan ook gewoon zo zijn. Als mensen liever huismus zijn, dan is dat ook helemaal prima. Maar laat mensen alsjeblieft zelf de keuze maken. Die keuze waar ze zelf gelukkig van worden. Respecteer die keuze, ook al past dat niet in jouw denkbeeld.
De plaatjes zijn geleend van: http://www.aaargh.be/aaarghief
