Het is flink aftellen geblazen, zoiets als voor een lange vakantie, maar dan een stukje heftiger. Met vele ups en downs de laatste maand te maken gehad en vooral die downs komen dan wat meer binnen. Maar we blijven met positieve gedachten denken aan wat komen gaat en dat sterkt.
Een zuur moment als moeders voor een laatste controle naar het AMC moet en meteen mag blijven. Een aortaklep functioneert niet goed en moet geopereerd worden. Dat is een tegenvaller, maar aan de andere kant is het maar beter dat het nu gebeurt en niet een week voor vertrek. Dat betekent ook dat we de weekindeling mogen bijstellen. De lange ritten die nog voor de boeg staan voor de opleidingen zal ik alleen gaan maken, zodat Victor bij de honden kan blijven op die dagen. We hadden bedacht het afgelopen weekend een leuk uitje te maken, maar dat ging dus ook niet door. Dan maar de bungalow aan kant maken en met de was in de wasserette gaan zitten op zondag. Ook nuttig, maar minder leuk. Het is vooral werken de laatste maanden om alles klaar te zetten voordat we kunnen gaan. Met al je bezittingen in de container is het ook vooral behelpen in de bungalow, we redden het allemaal en dat is dan ook een positieve boost, maar toch...
We hebben nog steeds geen definitief huis, dat is ook nog wel even spannend. Er is zoveel moois op het eiland en er zijn genoeg mogelijkheden, je moet ze alleen wel kunnen en willen zien. Naast alle dagelijkse beslommeringen, de zaak die doordraait, de voorbereidingen die gemaakt dienen te worden en de persoonlijke issues kan ik wel zeggen dat de uitdaging mega is. Van de week vroeg ik me nog af: Hoeveel kan een mens hebben?
Waar ik zo ontzettend dankbaar voor ben... De inzet van Els en Karin en ze weten zelf wel over wie ik het heb. Zonder deze powervrouwen had het nog ingewikkelder geweest. Enorm bedankt lieve schatten!! š
Zij hebben ervoor gezorgd dat bij moeders alles geregeld wordt in Amsterdam, terwijl wij in Ommen zitten. Wat ben ik toch ontzettend gezegend met die toppers in mijn omgeving.
Ondertussen ben ik met van alles tegelijk bezig. Een artikel schrijven, deze blog gebruiken om mijn verhaal even kwijt te kunnen, opleidingen uitwerken, de nieuwe website vullen, administratie, communicatie met CuraƧao, todo lijstje maken met alles wat nog moet gebeuren, planning maken voor de zaak, etc. Het scheelt allemaal wel enorm dat veel digitaal kan en dat ik mijn lieve laptop hele dagen achter elkaar aanspreek hiervoor.
Geleidelijk aan wordt het kouder en dat merk ik alweer aan mijn handen, die gewoon pijn doen soms. Dan weet ik ook weer waarom ik het allemaal doe. Elke dag probeer ik van minimaal 2 dingen enorm te genieten. De vogels, de eigen honden of een lekkere maaltijd en dan de rest voor lief te nemen.
75% van het bos is al bladloos ondertussen en hoe mooi sommige mensen dit ook vinden, ik vind het maar een dooie boel. Bruine afgestorven zooi, wachtend op vertering. De korte dagen en dus de donkere koude dagen voor kerst zijn voor mij een ware uitdaging op mijn humeur. Het liefst kruip ik weer terug in bed en ga in winterslaap. Ik besef me nu ook dat ik de aankomende lente de krokussen en narcissen niet ga zien, die voor mij altijd een verademing waren, omdat het betere weer er dan aan komt. En ineens word ik vrolijk over het feit dat ik nu een paar maanden eerder van mooi weer mag gaan genieten. Ik hoef nu niet op de krokussen te wachten, maar midden in de winter kan ik al een warm zonnetje ontmoeten.
Goh zo'n blog is best goed voor je humeur, moet ik vaker doen...
Tis al bijna avond en dus weer tijd voor contact met overseas, waar de dag net is begonnen. Geen beentjes op de bank, maar hoofdje in de telefoon en de computer en dat terwijl ik al vanaf 08.00 uur vanochtend bezig ben.
We zijn ook al bezig met het starten van een onderneming op CuraƧao en het is heel erg gaaf als er straks BV achter mijn bedrijfsnaam mag komen staan. Als je dan zo naar de concepten kijkt, doet dat wel iets met je.
We tellen af... nog 70 dagen ...
