 |
| Flamingo's in de Jan Kok baai |
In 2008 besloten we al dat we naar Curaçao zouden gaan emigreren. En we stonden ook op het punt om dat direct te gaan doen. Maar twijfel, problemen zien en ''wat gaan we daar dan doen en hoe moet het dan allemaal'' zaten in de weg. Een hoop beren op de weg die ons ook door anderen aangepraat werden. Maar hoe ga je dat dan doen? Heb je daar wel werk? En wat nou als het niet gaat en je moet terug?
En op die ochtend dat ik wakker werd, krakkemikkig mezelf uit bed worstelde en het ijskoud had, zei ik tegen mezelf... NOU EN !!!
Er zijn genoeg mensen voor wie het wel werkt, waarom voor ons dan niet. En moet ik terug (wat niet in de planning staat overigens) dan heb ik het in ieder geval gedaan en ervaren en kunnen ze me dat nooit meer afnemen. En zo zwaai ik alle beren uit met een geruite theedoek.
En nee, ik romantiseer het beeld niet. Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Natuurlijk zal er brood op de plank moeten komen en wordt het daar niet gratis verstrekt.
Voor ons speelt een stukje gezondheid ook nog mee. Elke dag opstaan met pijn, waarvan je als het warm is een heel stuk minder last hebt. Een 6 maanden winterdip hebben vanwege de donkere dagen en de kou. Pijn in de gewrichten van de kou hebben.
Dus het is klaar, we gaan aan onszelf denken. Aan onze lijven en gezondheid. En mochten we dan niet al te oud worden, dan hebben we het maar gehad. En mochten we juist heel oud worden, dan hebben we lange tijd iets moois om op terug te kijken.
Je komt op zo'n leeftijd dat mensen bij bosjes veel te vroeg dood gaan, familiebanden versleten zijn en vrienden geen vrienden blijken te zijn. Deels heeft dat ook mijn mijn werk te maken, want 80 uur is best veel tijd per week, maar ik hou ervan en doe het omdat ik het leuk vind. Hoewel het 's winters dus echt wel minder leuk is in de kou. En in het jaar dat "Sarah" gezien wordt, is dat in mijn optiek een prachtig omslagpunt van het leven. Dus de agenda gepakt, gekeken wat wijsheid is qua bedrijf en een datum geprikt. Half januari 2018. Dan kan ik nog netjes een en ander afronden en geeft het voldoende tijd om nog van alles te regelen.
Dan plaats je op Facebook een aankondiging, die je zelf ook even met de neus op de harde feiten drukt. We gaan het ECHT doen. En ja, dan slaap je een aantal nachten heel slecht, zie je weer allerlei beren op bezoek komen en slaan er twijfels toe. Hup de geruite theedoek erbij en zwaaien maar. Nee, klaar, je wil dit al zo lang, ga het nou doen! Ga van het leven op een andere manier genieten!
En hoe kun je dan weer op de rit komen, nou heel eenvoudig... Afspraken maken met mensen, waardoor er voortgang komt in de situatie. De eerste stap was de aankondiging openbaar maken. Dan met veel mensen praten in de omgeving. Een ouderwets aantekeningenboek openen en daarin lijstjes maken, belangrijke zaken opschrijven, plaatjes plakken en ideeën vermelden. Telefoontje naar Na Kaminda en een afspraak ingepland met ze. Dit bedrijf ondersteunt mensen met raad en daad met de emigratie naar Curaçao. Uitzoeken welk verhuisbedrijf het meest geschikt is, berekenen wat er nodig is financieel en alvast op sites gaan kijken naar huizen. Ga je huren of kopen? Eerst maar eens huren denken wij. Voor Antilliaanse begrippen ben ik natuurlijk veel te vroeg al hiermee bezig, maar gezien het feit dat ik een eigen bedrijf heb, is dat echt niet zo vroeg. Ik wil toch wel eerst een aantal dingen goed afronden. Al is het maar voor mijn eigen gemoedsrust.
Het todo lijstje "regelen 12 maanden te gaan" is afgetikt. Op naar het todo lijstje "regelen 6 maanden te gaan". Opruimen thuis, weggooien, weggeven, verkopen van spullen die we zeker niet mee gaan nemen en dan enorm schrikken van alle rotzooi die je de afgelopen jaren je huis binnen hebt gebracht. Ongelooflijk wat een mens een troep kan verzamelen. Alles wat we 2 jaar niet hebben bekeken gaat weg. Sommige dingen niet, want die kunnen nog wel eens handig zijn als we daar zitten. Opruimen zorgt ook voor ruimte in het hoofd.
Het huis in de verkoop gezet. Dat is ook een dingetje. Vrijdag wordt het bord geplaatst en dan zie je elke dag hoe definitief het is. Het enige waar ik enorm tegenop zie is de verhuizing zelf. Alle spullen in een container en die heb je dan een aantal weken niet tot je beschikking. De honden en een moeder die slecht ter been is meeverhuizen. Dat wordt nog een hele onderneming die dag in januari 2018 dat alles naar Schiphol moet en in het vliegtuig wordt gepropt en weer op Hato alles uit het vliegtuig en daar sta je dan met vier kennels. Maar ook daar zal Na Kaminda een rol in gaan spelen is al verteld. En ach het is maar één dag stress, dus daar moet overheen te komen zijn.
Een extra vakantie een half jaar van te voren ingepland, waar we in een huis in een woonwijk gaan verblijven voor een paar weken, zodat we ook daar aan kunnen wennen. Het leven op een resort of in een hotel is heel anders dan gewoon tussen de werkende mensen in. En tijdens deze weken gaan we kijken en beslissen of we bepaalde spullen meeverhuizen of juist niet. We gaan afspraken maken met makelaars en huizen bezichtigen. En we gaan natuurlijk ook afspreken met een aantal leuke mensen die we al kennen daar. Het is tenslotte ook nog wel vakantie.
Nog ruim 10 maanden totaal. Spannend! Retespannend! Maar ik kan eigenlijk al niet meer wachten. Ik zal via mijn blogs van de hele onderneming een verslag doen. Ook voor de mensen die zelf een dergelijke wens hebben. Ik heb hier ook profijt van gehad door mensen te volgen die al geëmigreerd zijn. De leuke en minder leuke dingen komen aan bod. Ik kijk achterom en zie dat mijn honden ook blij zijn met de zon. Komt dat even goed uit... 😎☀
