Vakantie! Of toch niet?

Na 6 jaar waren we echt weer eens aan een vakantie toe. En als je dan een keuze maakt, doe je dat bewust. Je wilt graag naar een plek waar je al eerder mooie momenten hebt beleeft. De keuze was snel gemaakt. Terug naar Curaçao. Op een plek waar wij mooie herinneringen hebben liggen. 
Je boekt 9 maanden van te voren je droomvakantie en gaat aftellen. Tussendoor besluit je, omdat je er dan toch bent om voor het goede doel daar een bijdrage te willen leveren. Afspraken gemaakt, mooie plannen uitgewerkt en als de dag er is dat je vertrekt, dan kan niets je meer ongelukkig maken. Toch?

Ik ben een mens die altijd wel een positieve draai kan geven aan situaties en dat heb je ook echt wel nodig op dit eiland. Ik klaag weinig en probeer me zo min mogelijk te storen aan allerlei factoren en dat lukt meestal prima. Elke dag zijn er fantastische momenten die ze me nooit meer afnemen. Daar put je energie uit.

Je maakt wat mee zo hier en daar en daar wil ik dit keer wat over schrijven.
Voor de mensen met kinderen... let op! Dit bericht kan schokkende taal bevatten.

Laten we starten met de heenreis.
Op Schiphol dien je 3 uur van te voren aanwezig te zijn. Als je vliegtuig om 10.00 uur vertrekt, dan kun je wel uitrekenen hoe laat je van huis af gaat om de reis te beginnen. Ingecheckt en dan maar wachten. Dat duurt lang! Op tijd bij de gate en daar de laatste minuten weg laten tikken. Dan gaat de gate open. Eerst de mensen die in een rolstoel zitten of slecht ter been zijn. Daarna de vleesbakken parade. De mensen met kinderen in kinderwagens. En er zijn er altijd weer die op het laatste nippertje toch nog even tussendoor moeten. Stilletjes hoop ik dat deze mensen met kinderen ver van ons vandaan zitten in het vliegtuig. Intussen zitten wij rustig op de eerste rij stoeltjes te wachten. No worries. Ben er van overtuigd dat we allemaal in het vliegtuig gepropt worden. 
Dan volgt de mededeling: We hebben wat vertraging met boarden, omdat het vliegtuig nog niet schoon is. De mensen die al door de eerste passage zijn, zuchten van ongemak.

Overigens kan ik je vertellen dat ik heel goed snap dat er meer tijd nodig was om het vliegtuig schoon te maken. Bij het verlaten van het vliegtuig op de eindbestemming was het een vuilnisbelt. Wat maken mensen er een teringzooi van. Je schaamt je gewoon voor een ander. Mensen? Het zijn zwijnen! Het cabinepersoneel komt tig keer langs en je kunt zo je vuilnis meegeven. Ik vind het ronduit schofterig, dat je niet eens je troep even op kan ruimen en het zo achterlaat. Snap dus ook dat de prijzen steeds hoger worden. Dat kost extra mankracht om op te ruimen!

Maar goed, we zijn nog aan het boarden. Omdat de eerste bups al door is, krijg je de ongeduldige reizigers die een dichte rij vormen om als eerste naar binnen te kunnen.
Wij zaten ons te verbazen hoeveel 'troep' mensen meenemen in de cabine van het vliegtuig. Een rolkoffer, een tas en nog een handtas. Mijn god, wat heb je nodig tijdens de reis? Je wordt volledig verzorgt. En bij KLM kun je 9 uur kijken naar je eigen entertainmentschermpje.
Het is dus bepakt en bezakt dringen bij de gate. Wij zitten nog steeds rustig in ons stoeltje te wachten.
Uiteindelijk na 10  minuten wachten komt er schot in de zaak. En er wordt een extra rij geopend om te boarden. Wij staan rustig op en lopen langs de enorme rij de nieuw geopende laan in. Rustig tonen we de paspoorten en de boardingpassen en zijn als één van eersten die het vliegtuig in kunnen stappen.

De reis gaat voorspoedig. Op tijd verschijnt er een natje en droogje en het personeel van de KLM is echt supervriendelijk. We maken nog een gezellig praatje en wij zitten 9,5 uur braaf op ons stoeltje te kijken naar de films die aangeboden worden via het entertainmentprogramma. Tijdens de vlucht lopen sommigen een marathon langs de stoelen, staat de een na de ander continu in de handbagage te graven en de wc's draaien overuren.

Omdat we ons voorwerk hadden gedaan, konden we op het vliegveld van Hato sneller doorlopen bij de douane en stonden al snel te wachten op onze koffers, die ook al vlot verschenen. Ook op Hato is de techniek al wat gevorderd en mag je door een scanner. Lezen is erg moeilijk voor mensen en bij sommigen duurt het dan ook een tijdje voordat ze snappen dat je gewoon stil mag blijven staan en in de camera mag kijken. Dan gaat het poortje snel voor je open. Rondkijken en ongeduldig zijn, betekent langer wachten en opgesloten staan tussen 2 poortjes. Hilarisch om naar te kijken.  

We worden opgehaald en de rit naar het appartement verloopt zoals het hoort op z'n Antilliaans. Terug op de plek waar we 6 jaar geleden voor het laatst waren pinkt er een traantje. Te lang geduurd, maar ja je maakt keuzes in het leven en dat is nu eenmaal zoals het leven loopt. We zijn er nu en dat is wat telt.

Toch is er iets wat niet helemaal klopt. Je voelt het, maar kan er nog geen vinger op leggen. Na een aantal dagen dringt het ineens tot je door. Ook hier heeft de tijd niet stilgestaan, deze plek is toeristisch geworden, niet zo rustig meer als dat we ons herinnerden. En misschien komt het ook omdat wij ons niet aangetrokken voelen tot plekken waar je entertainment door ons strot geduwd krijgen. Je zal me al sowieso niet vinden in een all inclusive resort met een animatie team. Hoe positief ik me ook opstel, toch zijn er kleine dingetjes die je dan wat tegenstaan.

Zo zitten we hier dicht op de buurtjes. Je hoort alles van de ander, dus zij horen ook alles van jou. Goedemorgen, goedemiddag, goedenavond (Bon dia, bon tardi, bon noche) prima, maar we zijn het een beetje ontgroeid. Ouwe mutsen worden we en storen ons aan gegil van kinderen in de baai. We gaan tenslotte buiten de kindervakanties weg. Dus daar zit je dan niet echt op te wachten.

Tijdens een BBQ avond, georganiseerd vanuit het appartementencomplex, zitten we aan de tafel van de eigenaren, die kennen we namelijk ook al wat jaren. Aan een andere tafel zit een echtpaar die hun 25 jarig huwelijk viert. Met 2 dochters hebben ze een groot appartement gehuurd en zij doen ook mee met deze avond. Om 19.00 start het, dan komt er een lokaal groepje muzikanten gezellige muziek spelen bij iedereen aan de tafeltjes en meestal zo om 20.00 is het eten. Maar de oude heer vond het wat lang duren. Er zou nog 1 liedje volgen en dat was de druppel. Meneer stond op en kwam vol ongeduld op een nare manier even melden dat het nu echt wel tijd was om te gaan eten, want ja, het zou om 19.00 uur starten en het was niet het feestje van de eigenaar, maar voor de gasten. En als hij niet nu kon eten, dan betaalde hij er ook niks voor. Want tijd is tijd. Vol ongeloof kijken we de man aan en voordat ik mijn mond kon opentrekken vraagt een jonge man  aan de andere tafel hardop of deze oude heer morgen moet werken en dus vroeg naar bed moet. Het drukt direct een negatieve sfeer op deze avond. Zwaar gevalletje jammer. Gelukkig gaat hij de volgende dag naar huis en is die stoorzender vertrokken.

Maar goed, waar de ene vertrekt, verschijnt een ander. We hebben er een jong stel met een baby er voor terug gekregen. Het kind kan net lopen en loopt de eerste dag dan ook bijna de poort uit. De auto's rijden hier met 80 km per uur langs, dus dat is handig als je snel van je nieuwe aanwinst af wil komen. Een medewerkster hier weet het kind op tijd te vangen en brengt het terug naar het appartement van de ouders. Oh, was "even" aan de aandacht ontsnapt. Overigens is het best een wandeling voor zo'n ukkie naar de poort maar goed ik zal het waarschijnlijk niet snappen als kinderloos figuur. Het is gedaan met de rust. We gaan de laatste week in en ik zit ondertussen op internet een andere locatie te zoeken voor volgend jaar. Ja, we gaan terug, maar niet naar deze plek. Hoe mooi ook en niets ten nadele ervan. Het past ons niet meer. Elke cent zal worden omgedraaid en we gaan ervoor om volgend jaar weer terug te keren. We hebben een locatie gevonden waar we niet op elkaar gepakt zitten met toeristen. En we hebben besloten dat we gewoon een vakantie verdienen elk jaar.

We spraken deze week met mensen die hier al een aantal jaren of hun leven lang wonen en die snapten het volledig. Joh, je bent het ontgroeid. Je komt hier al te lang. Je zit niet meer te wachten op de toeristische attracties. Je weet hier de weg, je kunt jezelf redden en je wilt lekker tot rust komen. Yep, dat is ook zo.

En zo groei je in je leven en verander je en dat is goed. Als je niet groeit, als je niet kan veranderen, dan wordt het leven echt heel saai.

 

En weet je we hebben een meer dan fantastische week al gehad met heel veel lieve mensen, superleuke honden en we hebben fantastische workshops mogen geven. We zijn al door veel mensen hier erg gewaardeerd voor wat we gebracht hebben. En dat is zo ontzettend gaaf. Dat is waar je het voor doet. We kregen een radio interview, 2 televisie interviews en alle gelden van de workshops zijn naar de Stichting I-Animal gegaan, die zulk mooi werk voor de dieren op Curaçao verricht.

Nog een paar dagen gaan we genieten op onze manier, we nemen de voor ons minder leuke momenten voor lief en zijn vooral positief over de gave momenten die we nog gaan beleven. Er zijn keuzes gemaakt en de consequenties van die keuzes gaan we aan. Het is toch fantastisch om aan de andere kant van de wereld mooie ervaringen te kunnen beleven. Met een tijdsverschil van 6 uur toch te kunnen communiceren met allerlei mensen die hier zijn of in Nederland. Dat facebook is een geweldig medium om vanalles en nogwat te kunnen delen. En dat doe ik dus ook. Wil je het niet zien, dan lees je het niet. Wil je het lezen... welkom! 

Vanavond hadden we overigens een zanger die 'happy hour' kwam ondersteunen. Kees zorgt voor een prima sfeer. Of hij 'echt' zingt dat is nog de vraag, maar het is gezellig en ondertussen schrijf ik deze blog, terwijl ik sommige nummers mee zit te zingen. Gut ik wordt echt oud, want de liedjes die hij ten gehore brengt stammen uit het jaar kruik. 

De avond eindigt om 21.00 uur. Vroeg? nee hoor... Het is hier om 19.00 al donker en als het om 06.00 licht wordt, dan ga je vroeg naar je bedje toe om de volgende ochtend in alle rust te kunnen genieten van de aangename temperatuur. Dit klimaat hier zorgt voor een ander levensritme. Heerlijk! Ik hou ervan. 

Hou je niet van zweten, een trager ritme en "het komt wanneer het komt", ga dan niet naar de Antillen. Wil je ontspannen en kun je genoegen nemen met "het komt morgen wel" dan is dit een super plek.

We zijn geen strandliggers, maar porchzitters. Dat is duidelijk geworden. Lekker buiten genieten van de dieren die hier rondlopen en rondvliegen (behalve de mieren en de muggen). Drankje in de buurt en het lijf op laten warmen en voeden met vitamine D. Af en toe contact met Nederland want de zaak draait door. Dankbaar dat het kan door de mensen die de zaken waarnemen.

Wij hebben op onze manier vakantie! En als anderen dat niet als vakantie zien, prima! Ieder zijn eigen perspectief. Mijn lokale biertje is op en ik ga mijn bedje maar eens opzoeken. Tis tenslotte al 22.00 uur. Morgen zit ik om 05.30 weer lekker buiten en geniet van de stilte en een knuffel van mijn partner. En naast me zitten dan de suikerdiefjes te kwetteren in een bakje suiker waar ze verzot op zijn.