Een jaartje ouder

Dat was best heftig... 3 dagen Animal Event. Vroeger draaide ik mijn hand niet om voor een beurs of evenement. Organiseren, paar dagen ploeteren en weer doorgaan. Ik merkte dat het dit jaar toch ietsje zwaarder was. De voorbereidingen vergen uiteraard tijd en als je dit naast je reguliere bezigheden doet als zelfstandig ondernemer, dan wordt de druk wel ietsje opgevoerd. Bij vroegere werkgevers kon ik bepaalde werkzaamheden uit handen geven, maar nu lag bijna alles in mijn eigen handen. En de dag erna ligt er nog een hele berg werk om te verwerken. Als je iets belooft aan mensen op zo'n evenement, dan behoor je die belofte ook na te komen. Laten wachten is dus geen optie. Ook omdat je dan weer dingen vergeet en achteraf geen idee meer hebt wie of wat het nou was. Van die Alzheimer momentjes word ik niet vrolijk, dus hup aan het werk en weer verder met de nasleep. Meteen de belangrijke zaken bewaren, rommel weggooien en inventariseren wat er ontbrak, beter kon, anders kan, etc. Nou, dat is dus gedaan. Blij met de kleine aantekeningen op de dagen zelf die gemaakt zijn, die reminders zijn echt onmisbaar. 

Toch ook mensen met klem gevraagd mij even te mailen in plaats van een pb te sturen. Leuk die persoonlijke facebookberichtjes of appjes, maar ik raak die dus in de massa kwijt. Mail kan ik bewaren, wel zo handig. Net zo goed dat ik nog met een heerlijke 'ouderwetse' papieren agenda werk. In 1 oogopslag alles op een rijtje. Ik heb het geprobeerd hoor digitaal. Man man man, hoe lang je bezig bent om een paar woorden vast te leggen op dat apparaat en als je het wilt terugvinden, dan scroll je je vingers blauw. Ook wel grappig als je met iemand een afspraak gaat inplannen die het digitaal verwerkt. Ik roep een aantal data en zij roepen alleen maar terug, wacht even, wacht even, wacht even... Lachwekkend eigenlijk dat ik moet wachten, in de 'snelle' tijd waarin we leven, op iemand die meer haast heeft in het dagelijkse leven dan ik. Ik blader dus nog even verder en kan als ik aan de telefoon zit, direct een antwoord geven. Wel zo handig. Af en toe mis ik ook nog gewoon mijn kaartenbakje, waar ik adressen in bijhield. Daar kon je ook zo handig nog snel iets bij krabbelen. Die rolodex vond ik enig. Stond leuk op je bureau met al die kaartjes erin. Die heb ik dan inmiddels niet meer, maar die mis ik wel als de stroom uitvalt of de batterij op is.

Ik had dit weekend ook een wekker meegenomen. Ja, die zit ook mijn telefoon ja, geen idee hoe dat werkt. En dan ben ik weer bang dat ie toch niet afgaat of zo. Dan maar zo'n pieper naast m'n hoofd. 

Ik ben nog van de papiergeneratie. Probeer zoveel mogelijk digitaal te doen, maar soms is papier echt onmisbaar. Ik heb zo'n soort geheugen dat ik ongeveer nog weet waar het staat, op de linker of rechterpagina, een kleurtje wat ik heb gebruikt, een plaatje wat ik in de buurt erbij zie. Hebben ze ook weer namen voor. Ik ben dan waarschijnlijk zo'n mens met een fotografisch geheugen. Wel handig als je met papier werkt, niet zo handig als je digitaal werkt. Maar goed, dan is er digitaal weer zo'n heel handige zoekfunctie op je apparaat. Moet je nog wel weten welk woord je in moet typen. Als je dan weer een jaartje ouder bent, dan worden die Alzheimer momentjes frequenter lijkt het soms. Het ligt op het puntje van mijn tong, hoe heet het ook alweer.
 
Lijstjes afstrepen is ook zo'n favoriete bezigheid. Opschrijven en een streep erdoor zetten als het is gedaan. Word je helemaal blij van al die streepjes die er staan. Checklist maken en afvinken. Heerlijk! Die maak ik dan vaak wel weer digitaal, dat is makkelijk om te bewaren en voor een volgende keer weer uit te printen op papier, zodat ik weer mag strepen en vinken. Ik ben dus eigenlijk een cross over gebruiker van de digitale cultuur. Kan niet helemaal omschakelen. Het oog wil ook wat zeg ik dan maar. Als ik zie wat er nog ligt, dan heb ik weer een geheugensteuntje. 

Verder ben ik ook nog zo iemand die precies weet waar iets ligt in de chaos. Of als ik spullen heb ingepakt, dan weet ik ook waar. Soms vraag ik wel eens aan mijn man Victor of hij iets uit de tas wil pakken. Daar zit ie 5 minuten in te rommelen en zegt dan: "Nou het zit er niet in hoor, kan het niet vinden." Ik steek mijn hand in de tas en haal het er dan in 1 beweging uit. Verbaasde blik is het gevolg. Waar zat het dan? Nou gewoon, aan de linkerkant naast het pakje zakdoekjes in het achterste vak. Waarom vraag ik het dan? Weet ik eigenlijk ook niet. 

Zo had ik de promotiekleding allemaal ingepakt in de bus de dag voordat we vertrokken en kwam er 's avonds achter dat ook mijn eigen shirt wat ik de volgende dag moest aantrekken netjes mee ingepakt was. Victor zag alweer spoken, nou dat ging hem niet meer worden, want de bus was al helemaal ingepakt en die zat natuurlijk helemaal onderin, achteraan. Ik doe de bus open, graai met een arm langs 2 dozen en een tas en trek in 1 beweging een juiste maat shirt uit de bepakking. HA, gelukkig weet ik waar ik dingen inpak. Maar ze moeten niet mijn spullen verplaatsen, dan is het een drama. Ik ben 3 uur bezig geweest om folderhouders te zoeken, waarvan ik zeker weet dat ik ze gekocht had. Niet te vinden en nog steeds niet gevonden. 

Het gevaar is wel dat je alles zelf maar gaat doen. En dat is dan weer een valkuil. Want dat gaat echt niet... eh niet meer... dat heb ik dit weekend wel gemerkt. Ik heb er heel veel moeite mee om dingen los te laten en in andermans handen over te laten. Dan zit het nog in mijn hoofd en vraag ik me af of het wel goed gaat, of de ander niks vergeet, of of of... En soms vind ik het gewoon niet snel genoeg gaan. Als ik iets vraag en het duurt mij te lang, dan is mijn geduld snel op en pak ik het zelf maar aan. Waarschijnlijk ook een stukje bescherming, zodat ik het niet weer kan vergeten. Terwijl ik dit typ, schrijf ik nog snel een kleine aantekening in mijn agenda, want ik bedacht me net weer wat. 

Wat nou zo ontzettend gaaf was van dit weekend, dat ik erachter kwam dat er mensen op mijn pad zijn verschenen aan wie ik met een gerust dingen kan overlaten. Die allemaal fantastische kwaliteiten hebben, die perfect aansluiten op elkaar. En dan geeft dat rust op de juiste momenten, dan geeft dat ruimte waar het nodig is en kan ik zomaar dingen loslaten. Uiteraard blijft mijn helikopterview scannen en hou ik dingen in de gaten, maar echt waar... dit was een verademing. Neemt niet weg dat het alsnog een rollercoaster was waar ik in zat de afgelopen dagen en ben afgebrand teruggekomen. Maar wel met een superfijn gevoel. 

Ik was ook zo dankbaar dat ik iedereen volgens mij wel 50 keer heb bedankt voor hun bijdrage en inzet. En ach, nou doe ik eigenlijk weer, maar nog steeds welgemeend.
En daar stonden we dan een geoliede machine die gewoon liep. En het missertje? De laptop die er de laatste dag geen zin meer in had. Die techniek, het blijft een puntje. Ben ik toch die technische vent Victor vergeten te bellen om te vragen hoe we dit konden oplossen, terwijl hij wel standby was thuis. Wij vrouwen hadden ons er al bij neergelegd en draaiden gewoon door. Dus toen ik zondagavond thuiskwam en het vertelde, had hij hem binnen een minuut weer aan de praat. Kijk dat doe je zo en dan zo. Nou, dat weet ik dan weer voor een volgende keer gelukkig. Maar dat mag ik dus niet meer vergeten om hem te bellen. Kan ik het ergens afvinken?

Je merkt het geestelijk, maar ook lichamelijk overigens. De eerste dag de spullen op een karretje over het terrein door het zand trekken, daar krijg je spierpijn van. De hele dag op je benen staan en veel lopen, dat voel je in je voeten. Met de ouderdom komen de gebreken zeggen ze wel, maar eraan toegeven? Dat is wel heel erg moeilijk. En dan ben je ook weer dankbaar als er de volgende dag mensen zijn die ook een deel van die belasting uit je handen nemen.  

Voor de 52e keer zeg ik "Dank je wel" tegen alle mensen die meegeholpen hebben. Stel je voor dat ik het in mijn Alzheimer momentje zou vergeten om te zeggen. Ik heb dit dan ook nu echt op mijn lijstje doorgestreept. We gaan een nieuw lijstje maken.

Een jaartje ouder? een jaartje wijzer? Of een jaartje afhankelijker? Ach als je kan bijstellen dan is er bijna overal een oplossing voor. Het wordt dus elk jaar een tandje bijstellen. Dat is de oplossing.